zombi hikayesi yazıyorum beyler

kordidorlar bomboştu ne zombi nede insan vardı. merdivenlere geldik ve 8. kata çıktık. etrafı kolacan ettikten sonra bağırarak ses çıkarmaya başladık. hiç ses seda yoktu. ne zombi vardı ne insan. ben son bir kez "höeaaeağğp. kimse varmıağğ" diye bağırdım. bir yerden alçak ve ağlamaklı bir sesle "yardım edin" dedi biri.

ses yukardan yani 9. kattan geliyordu. orası çocukların yattığı kattı. ben heycanlandınım ve hemen merdivenlere gittim koşuyordum. 9. kattaki kapıya omuz atarak girdim.

sanki orada zombi yokmuş gibi...

silahı görünce korkmuştu elleriyle yüzünü koruyordu. nasıl ola bilirdi böyle bir şey. sanki arada kalmış bir türdü. bütün gece uyumadan onun üstünde deneyler yaptık. ne olduğunu, nerden geldiğini çözmeye çalıştık. ve en sonunda bir şey bulduk.

sadece elinde silah olanlara saldırıyordu. silah olmadan yaklaşınca ise başka şeylerle ilgileniyordu. bir test yapmak için ilhan gönüllü oldu. bacaklarını çözecektik ve ilhan yanına gidecekti. herşey yolunda gidiyordu. ilhan yanına gitti bacaklarını yavaş yavaş çözüyordu. bin ise ilhana bakıyor hiç bir şey yapmıyordu.

biz ilhan ve binin etrafını kuşatmış silahı bine doğrultmuştuk...

bunlar araştırma yaparken benim aklıma ilginç sorular geliyordu. "nereye işeyip sıçıcaz biz?, acaba genel evde hayatta kalan var mıdır?" böyle gibko gibko şeyler düşünrken motor sesi geldi dışardan. ben hemen tüfeği alıp cama yapıştım. hırtonun biri dışarda ki motorumuzu çalmaya çalışıyordu.

sürmeyide bilmiyor dıbına koduğumun dümbüğü. ben hemen yasladım tüfeği omzuma bir vurdum ıska iki vurdum ıska üçüncüde bir vurdum tak! benzin deposuna adam havaya uçtu. kimdir bu neden sadece bizim motoru çalmaya kalktı diye sorarken. birden önümden zombi düştü. adeta zombi yağıyordu. sesi duyan zombiler camlardan atlayıp sümük gibi yere yapışıyorlardı.

bu benim aklıma süper fikir getirmişti.

bağ evinde oldukça işimize yarayacak alet vardı. bir kaç alet ve molotov kokteyl hazırladıktan sonra eşyaları indirdik ve kamyonetle tekrar şehre döndük. belki yaşayan birilerini bulur ve yiyecek stoklarız umuduyla.

şehir meydanı hala boştu. bir kaç eşya, yiyecek ve jenaratör aldık. daha sonra şehri gezmeye başladık. sadece bir kişi bula bilmiştik. motoruyla bir yere gitmeye çalışıyordu bizi görünce durdu yanında silahı vardı fakat yiyeceği yoktu. adamın adı ilhanmış 22 yaşındaymış filan. biraz muhabbetten sonra bağ evine gele bileceğini orada yiyeceğin olduğunu söyledim. adam seve seve kabul etti.

4 kişi olmuştuk. left 4 dead hesabı...

-içerik gizlenmiştir.-

bu bir hafta içinde kızlara ve silah kullanmayı bilmiyenlere silah nasıl tutulur ve nasıl kullanılır onu öğrettik. bu 3 doktor için de bu odaya kapadığımız zombiyi yakalayacaktık. işimiz zordu.

ilk önce işe kapının önündeki barikatları kaldırmakla başladık. sonra aramızda en hızlı koşan ilhan olduğu için onu gönderdik. ilhan kapıya vurup ses çıkardı sonra kapıyı açarak bize koştu. zombi dışarı çıkınca 3-4 fenerle tam gözüne ışığı tuttuk. zombie yere düşüncede kollarını ve bacaklarını kestik.

zombinin üzerinde araştırma yapmaya başladılar...

sonra zombi avlamak icin evden ciktim 3-4 tane avladiktan sonra marketlere girip biraz esya stokladim ciktim yurudum ve yurudum cok yoruldum bi dukkanin icine girip uyidum gozlerimi actigimda 2 zenci zombi elinde koca kanli yarragi gotume soktu diger zombi agzima soktu cok zevk aldim sonra o tas atan pic zombi geldi ve 2 postada o atti aylar sonra cok iyi geldi arada zombileri bulup gibtiriyorum gotumu

acilde hiç kimse yoktu. ilaçları alıp hastahane telefonundan. hastahanede 4. sınıfta okuyan kuzenimi aradım. yaşıyordu. 7. katta ortapedi bölümünde olduklarını, yiyecekleri olmadığını ve kapıları zor tutuklarını söyleyip yardım istedi.

ortapedi bölümünü çok iyi biliyordum geçen sene orda ayağımdan ameliyat olmuştum. tekrar acilin çıkışına geldik sağ taraftaki zombiler iyice doluşmuştu. oradan girmek imkansızdı. bizde dışardaki büyük kamyoneti acil tabelasının yanına çekip 2. kata tırmandık. bu sefet silahın yanında kesici alet (balta, kılıç vs.) aldık. çünkü ses onları kızdırıyordu.

acil bölümündeki herkes belkide tüm hastahane virüsten nasibini almıştı galiba. her koridorda zombiler vardı...

işe yarıyordu. huur cocuklarının hepsi sese koşuyordu yavaşça merdivenlere gittik. yukarı gelirken merdivene bakan tüm kapıları kapadığımızdan. koşarak aşağı rahatça indik.

ordan acil bölümünün 2. katına doğrudan bağlantı vardı ordan geçtik hiç zombi yoktu. daha sonra kamyonete geldik. sarkıtılan ipe yiyecekleri bağlayıp tek tek yukarı çektik. 1 hafta yeticek yiyecek vardı. dumana biraz yem verdikten sonra rahat bir şekilde 7. kata çıktık. etrafta zombiler yoktu koşarak ortapedi bölümüne girdik ve kapıları kapattık.

artık 1 hafta buradaydık toplam 12 kişiydik, 3'ü doktordu...

-içerik gizlenmiştir.-

@144 haklısın ama adam güzel yazmış, güldüm + 2. Reserved + Şukulayarak okuma

bebek ağlamıyordu. böğrüyor ve kan kusuyordu, donup kalmıştık. nasıl böyle bi' şey ola bilirdi. anne hala baygındı. bu olaydan çadırın dışında ki kimsenin haberi yoktu. ve olmasınıda istemiyorduk. bu yüzden yeni doğan bebeği bir havluya sarıp yan tarafta ki daha büyük esaas doktor çadırına zütürdük.

orada bir iki araştırmadan sonra annenin rahminin parçalandığı ve bunu bebeğin yaptığı anlaşıldı. herkes yapılacak şeyi biliyordu fakat kimse buna cesaret edemiyordu. yaklaşık yarım saat beklemenin sonunda anneyi ve bebeği boğarak öldürmek zorunda kaldım.

neredeyse 1 yıldır süren bu kıyamette hiç bir zaman bu kadar kötü hissetmemiştim. çadırıma girdim ve dinlenmek için yere uzandım...

adam ağlamaklı bir sesle yemin ediyordu. ben silahın namlusuyla kafasına yavaş ama sert bir şekilde vuruyor küfür ediyordum. insanlar çadırlarından çıkmış bizi izliyorlardı. 1 dakika geçmeden arkamdan biri bana salırdı ve geri çekmeye çalıştı. kafamı çevirdiğimde merve beni çekip " yapma lüften" diyordu eda ise arkada benim bağırmamdan etkilenmiş olacak ki ağlıyordu.

bir anda ne yapıyorum ben dedim. insanların karşısında bunu yapmam çok tehlikeliydi insanların liderlerini kötü görmesini sağlıyordum. adamın üstünden kalktıp ve ilhana adamı zindana zütürüp bağlamasını söyledim. daha sonra çadıra kuzenimin tanına gittim.

bacağı olmayan adam bayılmıştı. ama bacağı iyiydi güzel bir pansumanla yarayı kapatmışlardı. ben ise teleaşlı bir şekilde adamın yanından çekilmelerini söyledim. bacağı olmayan adamı sedyeyle zindanlara zütürdüm. onunda kollarını bağlattım.

ve sorguya başladım...

kızın adı merve (gerçek adı değil binler) babası öldüğü için annesiyle yaşar. tek katlı bir evde oturuyorlar. normalde ben aradığımda açmaz mesaj attığımda cevap vermezdi. ama şimdi durum farklıydı.

hemen onu aradım. açtı telefonu.

+naber merve iyi misin?
-iyiyim peki ya sen?
+iyi bende haberleri duydunuz mu? stok filan yaptınız mı?
- evet duyduk annem şuan alışverişte bende evde yalnızınım korkuyorum acaba önemli bir şey mi var?
+sanırım gerçekten önemli bir şey var. türkiye çapında elektrik ve interneti kesmişler
-oha ciddi misin internetide mi kesmişler
+evet

azcık lafladıktan sonra isterseniz bize gele bilirsiniz ev apartman hem daha rahat konuşuruz belki telefonuda keserler dedim. tabi ki de züt korkusundan kabul etti "annem gelince geliriz beraber" dedi.

ben hem korkuyor hemde merve gelicek diye mutlu oluyordum...

Leş gibi kokuyorsunuzdur amk ya şimdi 9-10 gundur banyo yapmamışsınız ıy aklıma geldi of

anonsta 24 saat boyunca elektrik ve internetin olmayacağını insanların gerekli olmadıkça evi terk etmemesi gerektiğini söyledi. yıllardır bunu beklediğim şey galiba gerçek olmuştu. ama korkuyordum. gerçekten çok korkuyordum. aklıma gelen ilk şeyi yaptım. evimizin altında ki markete gidip ne var ne yok poşetlere doldurdum.

daha sonra telefondan 3g kullanarak internete girdiğimde şok oldum internet ve elektrik kesintisi dünya çapındaymış. hemen pilli radyoya davrandım. radyodakiler sanki savaş çıkmış gibi çağrı yapıyorlardı. "evlerinizi terk etmeyin, yiyecek stoğu yapın" gibi şeyler.

ben yicekleri almıştım ama benim için hayati olan bişeyi unutmuştum. diyabet ilaçlarımı...

eda ayılmaya başlamıştı. biraz mutlu olmuştum hemen yyanına gidip. "eda canım iyi misin?" dedim. eda gözlerimin içine bakıyordu nefret vardı gözlerinin içinde. hiç bir şey söylmiyordu. tekrar aynı soruyu sordum. ve eda birden böğürmeye çırpınmaya başladı.

doktoru çağırdım. doktor edanın ellerini bağlayıp kenara çekildi. "lan ne yapıyorsun yardım etsene kıza" dedim. doktor bir şey diyemiyor gözlerimin içine bakıyordu. sanırım olanları anlamıştım. hıçkırarak ağlıyordum. üveyde olsa kızımdı o. gözlerimin önünde acı çekiyor bir zombiye dönüşüyordu.

daha sonra ilhan odaya girdi ve beni dışarı çıkartmaya çalıştı. "hayır" diye bağrıyor ilhanın elinden kurtulmaya çalışıyordum. daha sonra başkaları gelip beni tutmaya devam ettiler.

koloninin kuralları açık ve sertti. onları ben koymuştum...

insanlar çadırlarına kaçıyor çığlık atıyorlardı. bizimkilerden 10 kişeye gidip camidekilerini almanalarını söyledim. daha sonra gidip merve ile edayı buldum. onlara uzunca sarıldıktna sonra herkesin surların önünde toplanmasını istedim.

sura çıktım ve ufak bir konuşma yaptım.

"selam millet, buraya gelişimiz biraz sorunlu olmuş ola bilir. bu yüzden herkesten özür dileriz. fakat size yeni ve güzel haberlerim var.

artık serhat yok. ben yeni koloni liderinizim. daha çok askerle sizi daha iyi koruyacağım. bunun karşılığında tek istediğim hırsızlık ve kavga gibi şeylerin olmaması.

benim liderliğimi istemeyenlere 1 çanta erzak verilip sur dışına bırakılacaktır. başka birsorusu olan?"

kimseden ses çıkmamıştı dağıla bilirsiniz dedim. herkes çadırlarına gitti. aklımda ise burayla ilgili güzel planlar vardı ...

kuzenim koşarak yanıma geldi. sol gözüm orsopu çocuğunun attığı yumruktan dolayı şişmişti. buz getirmişti gözüme koydu. "beni boşver şu şeyin ne olduğunu söyle bana" dedim. çok korkuyordu. diğer doktor arkadaşlarını çağırdı. bizim yardımımızla bini sedyeye yerleştirdik ve doktor çadırına zütürdük.

bu sefer yanlarında duruyordum. her şeyi yapa bilirdi bu şey. ilk önce konuşmaya çalıştık. acaba konuşa biliyormu diye. ama sadece dişlerini bir birine çarptırıyordu. ve ellerini gösteriyordu sanki ellerini çözmemizi istiyordu. ama bunu yapamazdık.

aklıma bir fikir gelmişti...

çadıra girip kuzenime olan biteni anlattım. "adam yüksekten düşmüş cama denk gelmiş ve bacağı kopmuş". kuzenim biraz durdu ve adamın diğer bacağını gösterdi. diğer bacağında hiç bir şey yoktu. kan beynime sıçramıştı. sinirli bir şekilde çadırdan çıktım ve grup lideri gibi gözüken, yüksekten düşme yalanını atan herife sağlam bir yumruk çaktım.

adam yere düşmüştü. üstüne çıkıp yakasına yakıştım. bizimkilerde diğer adamlara silah doğrultmuş ve silahlarını almıştı. üstüne çıktığım bine bağrarak sordum.

"ulan huur çocuğu hani yüksekten düşmüştü ? sol bacağında niye bir şey yokta sağ bacağı koptu. hadi diyelim sağ tarafı dönük düştü. ulan o kadar yüksekten düşüyordki cam bacağını koparıyor. bu adamın bir kemiğide mi kırılmıyor? doğru söyle yoksa kafanı giberim." dedim ve tabancayı adamın kafasına dayadım...