zombi hikayesi yazıyorum beyler

Dünyayı zombiler basmıs adam edirneyi geziyo amk

-- egomu tatmin etmek için övgü mesajı ata bilirsiniz --

Selam binler beni tanıyan tanır (bkz: genç bir ss subayı iken) hikayesi yeni bitti ve aklım zombi hikayesi yazmak geldi.

Hikaye'nin bölümlere ara verdiğimde ne zaman başlayacağımi twitterda yazıcam.

ccc eymen sigifrith ccc

not: http://inci.ca/ujs4jcvl2i

--spoiler--
http://anket.uludagsozluk.com/s/409
--spoiler--

haber aynen şöyleydi "istanbul etilerde bir adam vahşice yoldan geçen insanlara saldırdı, yamyam gibi davranan bu vatandaş ısırdığı kişileri öldürerek yedi. polis katili öldürerek durdura ildi." bu haberi duyunca kendi kendime acaba demeye başladım. acaba ola bilirmiydi?

hızlıca eve gittim. interneti açtım. bütün sosyal medya çalkalanıyordu. heryerde görüntüler ve fotoğraflar paylaşılıyordu. ben bi ihtimal ola bilir diye çantamı ve silahları hazırlayıp yatağın ucuna koydum. günün yorgunluğunu atmak için uzanmış ve uyuyakalmıştım.

sokaktan gelen anons sesi ile uyandım...

Dünyanın sonu gelecek herif teknosa dan mal kaçırma derdinde. Türklük kanımıza işlemiş dıbınakoyim beleş nasıl olsa

iki ana binanın arasındaki yerdeydik kantin vardı hemen yanımızda. geçerken bir iki bişey alalım dedik ve kantine yöneldik en arkadan bir bağrış geldi. edirnede tanıştığımız gruptaki adamı bir zombi yiyordu. silahlarımızı ona doğru çevirip ateş ettik ancak ölmedi.

zombi adamı önüne çekip siper yapmıştı. daha sonra adamın kafasını kopardı ve aynı bir insan gibi dışarı çıkıp koşarak uzaklaştı. uzaklaşırken eliyle nah işareti yaptı.

hepimiz donup kalmıştık. acaba bu insanmıydı? yada ...

1 saat sonra kapı çaldı. kapıyı açtığımda merve ağlıyor ve titriyordu. hemen içeri aldım. "annen nerde" diye sorduğumda ağlaması artmıştı. sanırım olanları anlamıştım. kırklareli küçük olduğundan şehrin bir ucunda silah ateşlense diyer ucundan duyulur. öylede oldu sanki biri deli gibi etrafa ateş ediyordu. daha sonra büyük ir paylama sesi geldi.

camı açıp baktığımda tam meydanın ordaki belediye başkanın evinden geldiğini gördüm. ve kendi kendime "ne çabuk yayılmış dıbına koyim" dedim. korkum iyice artmıştı yavaş yavaş gece oluyordu.

merveye tekrar sordum "annen nerde ne oldu" diye. ağlayarak ve titreyerek "ağzından kanı akıyordu. üstüme doğru koşuyordu sonra bir polis onu silahla vurd. ve beni buraya getirdi" dedi. ensemden soğuk bir ter aktı sanki. çok üzülmüştüm. daha sonra ev kapısını önüne gardolabı çektik ve zorda olsa uyumaya çalıştık...

bağ evine dömüştük. fakat bu planımdan vazgeçmem uzun sürmedi. çünkü kırklarelinde yiyecek sorunu olmasada yaşayan kimse yoktu. hemen yeni bir plan yaptık.

merve'nin ehliyeti vardı bu yüzden bir tane kamyonet daha bulacaktık. daha sonra tüm kamyonetlere yiyecek stok edip ilk önce daha büyük bir şehir olan edirneye sonrada istanbula gidecektik. kamyonet bulmamız zaman almadı daha sonra diğer yiyecekleri alıp bağ evine gittik.

köpeğim dumanı orda bırakmak canilik olurdu...

hemen evden çıkıtım ve arabama doğru yöneldim az bir trafik vardı nede olsa kırklarelinde yaşıyorum çoğunuz kırklarelinin nerde olduğunu bilmezsiniz. hemen eczaneye gidip baya para domalarak tüm ilaçlarımı aldım eve giderken sucuya uğrayıp baya bi damacan su aldım ve eve döndüm.

kapıları kilitledikten sonra tüm eşyaları bulunduğum odaya istifledim. fanatik bir fenerbahçeli olduğumdan yakmak için 10 tane filan meşalem vardı. silahları dizdim herşeyi yaptım daha sonra ilerleyen zamanlarda oluşa bilecek tehlikeleri engellemek için camları sprey boyayla isyaha boyadım.

gerçekten korkuyordum. ailem olmadığı için biraz rahattım ama sonra aklıma platonik şekilde aşık olduğum kız geldi...

-içerik gizlenmiştir.-

@113 one lan öyle :D:D:D: mahalle binleri gibi taş atıyor nah çekiyor amk eWQ:W:QEWEQ

sabah olmuştu kapıya biri vuruyor çığlık atıyor "yardım edin" diyordu sonra apartmandaki diğer kapılara tıklıyordu. ben hemen gardolabı çekip kapıyı açtım ve tüfeği ona doğrulttum. kız korkudan yere çömdü ve ellerini kaldırdı. hemen onu alıp içeri girdim ve kapıyı kapadım. merve diğer kızın ağlamasına uyandı. kız küçüktü 16 yaşında filan.

adını sorunca aylin demişti. sakinleşmesi 1-2 saat aldı. ben bu arada yiyecekleri kontrol edip mermileri filan saydım. aylin kendine gelince soru sormaya başladık işte "ne oldu, annen baban nası, nerdensin" filan. kız apartmanın altındaki markete girmeye çalışırken 10-15 kişi bunu kovalamış (zombiler) ne olduğunu anlayamayıp apartmana kaçmış. sonrada dışardan silah sesleri gelmiş.

zavallı kız çok korkmuştu hala titriyordu...

üstün bir zombimiydi? hepimiz züt gibi kalmış bir araya toplaşmış etrafı kontrol ediyorduk. ben " hemen ilaçları alıp yukarı çıkalım" dememle herkes ilaçların olduğu kat -1 e doğru koştu. ilaçları bulup almamız 5 dk sürmüştü 0. kata çıktık diğer binaya doğru koşarken. camdan içeri büyük bir taş geldi ilhanın bacağına isabet etmişti.

yine o zombiydi. ellerini sallıyor adeta "gelsenize dıbına koduklarım" işareti yapıyordu. çok sinirlenmiştim. tüfekle nişan aldım. nişan aldığımı görünce hızla kaçtı.

neydi bu yaratık...

böylece 3 kişi olmuştuk. ben pencereden dışarı baktığımda sokaklarda kimseler yoktu. apartmanda güvende olmayacağımızı düşünüp benim bağ evine gitmeye karar verdik.

giderken evde azcık yiyecek ve su bırakıp. kapıya "anahtar su saatinde, içeride saklana bilirsiniz." yazdım. daha sonra aşağıda babamdan kalan kamyonete binip eşyaları kasaya yükledik. yollarda sadece araba vardı hiç ses çıkmıyor. arada bağrış ve silah sesleri duyuluyordu.

bağ evi kırklarelinin çıkışındaydı ve bağ evinin 1-2 metre yanında 1. dünya savaşı zamanından kalma sığnak vardı bu çok işimize yaraya bilirdi. bağ evine girdik etrafı tel örgülerle çevriliydi. büyük bir düzlüğün ortasındaydı. korunmasız gibi gözüksede teller çok sağlamdı ve zıplayınca 2metre olan bir kangal köpeğim vardı...

yüzü sararmıştı sanki geldi ve tekrar yerine oturdu. liderlik kısmı hariç her istediklerini yapa bileceğini aksi takdirde buradan defolup gitmemiz gerektiğini söyledi. gerçekten sinirlenmiştim çünkü bunu söylerken gülüyor adeta dalga geçiyordu.

bunca yaşananlardan sonra insanda acıma duygusu kalmıyordu. belimdeki tabancayla serhatın kafasını havaya uçurmuştum. dışarda ki korumaları silah sesini duyar duymaz içeri girdiler. birisini kalbinden vurdum diğerini is ilhan çoktan indirmişti.

bizimkilerde surların üstündekilere ateş ediyordu. 10 dakika sürmeyen bir çatışmanın sonunda etrafta hiç metonya askeri kalmamıştı...

Not; serhatın kafasını uçururken çekilmiş fotoğrafım (bkz: http://www.turkworld.ch/w...i-destek-mesaji-geldi.jpg)

@21 yazıcam bro daha herşeyin başında olaylar çok uzun sürecek bir hikaye

fikir oldukça basitti. hastahanede ki tüm zombileri öldürmesekte bir kısmından kurtulmuş olacaktık.

dışarda otoparktaki arabaları 7. kattan tüfekle benzin deposundan vuracaktım. gta'dan hatırladığım kadarıyla işe yarayacak ve araçlar infilak edicekti. böylelikle zombiler sese doğru gitmek için camlardan atlıyacaklardı. hemen işe koyulmalıydım sırayla başladım. en yakın araç taksi durağında ki taksiydi. tak tek vuruşta dıbını dağıttım. araba alev almıştı 5 saniye geçmeden patladı. ve azcık beklediğimde zombi yağmaya başlamıştı. yarım saat arayla bunu yapmaya devam ettim.en sonunda artık zombi düşmemeye başlamıştı.

kuzenimin yanına gidip bir gelişme olup olmadığını sordum. "henüz bir şey yok inceliyoruz." demişti. ben yanıma 4 kişi alarak sırayla 8 ve 9. kata bakmak için merdivenlere gittik. belki yaşıyan birileri vardır diye...

istanbuka doğru yola vize taraflarına geldiğimizde yol kenarında bir grup insan vardı duruyorlardı 70 kişi civarlarındaydılar. bizim otobüs geçti, kamyon geçti en son otobüs geçerken korna çaldı. çalmaz olaydı huur çocuğumuz hastahanedeki bine benziyen 70 tane zombi...

hepsi çıldırmış gibi koşup otobüsün üstüne atladılar biz durduk indik ateş açtık fakat ölmüyorlardı. en arkadaki otobüs devrilmişti içindeki herkes neredeyse ölmüştü. yapıcak bişeyimizi yoktu aceleyle otobüse binip bastık gaza. bir kaçı takip ediyordu. ateş ederek dıbına kodumun zibidilerinden kurtulduk.

ama çok kişi kaybetmiştik 29 kişi kalmıştın. işin tek iyi tarafı bizim ilk gruptan kimse ölmemiş ve yiyecek erzaklarına bir şey olmamıştı...

hava kararmıştı en önde biz büyük kamyonetle gidiyorduk. birden araba sallandı. ve durdu.. benzin bitmişti etraf zifiir karanlıktı. diğerleri hemen yanımıza geldi. baktık onlarda ne kadar benzin var diye onlarında neredeyse bitmişti. 3 kilometre zor çıkartırlardı.

birisinin motorla gidip benzin alması gerekiyordu. ilhan gidemezdi bacağı sakattı. iş başa düşmüştü. atladım motora. bastım gaza bayağı gittikten sonra kavaklıya geldim (kırklarelinin köyü) orada zaten girişte benzinci vardı. fakat güvenemiyordum.

elimdeki meşaleyi atmamla şok oldum...

etrafı tekrar kontrol ettik. yiyeceğimiz az kalmıştı. buraya geleli neredeyse1 hafta olmuştu. artık istanbula gitme zamanıydı. hepimiz aynı şeyden korkarak aşağa indik. bu bir hafta içinde her gün dumanı beslemiştik. o çok sağlıklıydı sanırım dıbına kodumun değişiği onu görmemişti.

arabalara bindik. ilk önce şehir merkezine gidip biraz su ve yiyecek aldık. daha sonra üstümüze temiz kıyafetler aldık. saat 18:00'a geliyordu istanbul yoluna çıkmıştık. kırklareli üzerinden geçicektik belki orada yaşıyan birilerini buluruz umuduyla...

bizimkiler kamyonete binmiş peşimdeki zombileri öldürüyorlardı. yaklaşık 150 metre sonra bine yaklaşmıştım bacağına bir iki el ateş ettikten sonra yere düşürmüştüm. kafasını ayağmın altına alarak ellerini bağladım ve ondan uzaklaştım. bizimkiler gelmişti. zaman kaybetmeden bini arabaya yükledik.

metonyaya geri dönmdüğümüzde tüm koloni bizi bekliyor ve yeni gelenlere yiyecek veriyorlardı. o akıllı bini arabadan çıkartıp sağlam zincirlerle bağladık. herkes ona bakıyor o ise bizi inceleyip küfür eder gibi bağrışlar atıyor dişlerini bir birine vurarak ses çıkartıyordu.

herkesi çadırlarına gitmesi için uyardım...