zombi hikayesi yazıyorum beyler

Kanser virüsü panzehir çıkarsa ananı giberim şimdiden söyleyeyim.

Bu başlık sükse yapar

kireçburnu'nu baya gezdik oldukça fazla yiyecek vardı zaten metonyada. ama herşeye hazırlıklı olmalıydık. bir yerde yemek ararken ufak bir dükkanda radyo aletleri gözüme ilişti hepsini toplayıp kamyonete attık. işimize çok yarayacaktı.

istanbulu ilk defa bu kadar çok geziyordum sokaklar zombi kaynıyordu aralarında süratle geçiyor, çarpıp eziyorduk. arabanın etrafı çelik levha olduğundan fazla hasar almıyordu. aynı zombieland filmindeki jip gibi yapmıştık ucunda kar küreyici araç gibi sivriltmiştik. zombilere çarptığımızda altımıza girmiyorlardı yan taraflara savruluyorlardı.

metonyaya dönerken birinin bizi izlediğini fark etmiştim...

Yoksa o siyah duman, yahudi ailesi

--- final yaklaşıyor ---

daha sonra tekrar çadıra girdim. zamanın durmaya başladığı noktada ben vardım. yavaş yavaş hareketleniyordu herşey. ama farklı bir şekilde ilhanın bedeni olduğu yerde dururken sanki ruhu yaşıyordu. adım adım benim ruhuma yaklaştı. ve kafama ateş etti.

başımda çok şiddetli bir ağrı hissettim. ama bana bir şey olmamıştı ruhum yere düşerken tutmaya çalıştım ve birden sanki bir flash patladı. zamanın durduğu ana geri dönmüştüm fakat ilhan beni daha vurmamıştı.

ilhan yavaş yavaş silahını çekerken yanımdaki şişe kolayı ilhanın kafasına fırlatıp üstüne çullandım. ve silahı elinden alıp bir saniye düşün meden kafasına sıktım. ilhanın en yakın arkadaşı olan reco (recep) içeri girdi ve dona kaldı.

silahını bana çevirirken ani bir reflexle mermiyi kafasına salladım...

saçları ve kaşları yoktu hemen kucağıma aldım. çok kötü olmuştum. zombi istilasından kurtulmuştu fakat tedavi olamıyacağı için sonunda ölecekti. hemen kuzenimin yanına zütürdüm. biraz baktı muayne etti ve yukarı çıkıp çocuğun dosyasını almamızı istedi. çıktım dosyasını buldum. sonra aşağı indim.

kuzenim ve diğer doktorlar bakıyordu tıp dilinde bişeyler diyorlardı bizde bir tak anlamıyorduk. sonra kuzenim gülerek "kızın tedavisi zaten bitmiş. artık tedavi olmasına gerek kalmamış" dedi. kız bir şey anlamamış ağlıyordu hala. ben ise son 1,5 haftadır ilk kez gülüyordum...

kanka hani 20.00da başlıcaktın

ben ağlayıp bağrırken içeriden 2 el silah sesi geldi. donup kalmıştım yanımda ki adamlardan kurtulup içeri daldım elinde silahla ilhan eda ve mervenin cesedlerinin başındaydı. bir onlara bir ilhana bakıyordum.

yine aynı tak oldu. etraftaki herşey yavaşladı. ilhan bana yavaş yavaş silah doğrulttu ama sonra donup kaldı. işin ilginç yanı bu sefer ben normalce hareket ede biliyordum. çok ilginçti. ilhanının yanına gittim. ve daha sonra dışarı çıktım hiç bir şey hareket etmiyordu.

çok fazla korkmuştum. acaba bu aptalca bir şakamıydı? kimse hareket etmiyor ve nefes almıyordu. sanki zaman durmuştu...

hemen hastahane çadırının yanına gittik adamı indirdik. ve kuzenime emanet ettim. adam çok fazla çığlık atıyordu, canı çok acıyordu. yanında ki adamlara ne olduğunu sorduğumda bir birlerine bakıp sustular. bu beni korkutmuştu. sonra içlerinden biri "yüksekten düştü. büyük kırık bir cama denk geldi ve koptu. yardım edebilecek birini arıyorduk sizi bulduk" dedi.

her ne kadar inanmasamda başımı sallayıp geçmiş olsun dedim. düşündüğüm şey ise bu adamı bir zombinin ısırmış ola bileceğiydi.

eğer bir zombi sizi ısırdıysa 3 yada 4 saat içinde sizde onlardan biri oluyordunuz. tabi bünyeye göre değişiyordu. eğer ısırılan kişi ölürse öldüğü anda tekrar canlanıyordu. fakat zombi olarak.

eğer bu adamı bir zombi ısırdıysa koloni için büyük bir tehlike oluştura bilirdi...

uyuyamıyordum. daha doğrusu uyumak istemiyordum. çünkü kabus görecektim. ve bunu istemiyordum tüm gece uyanık kaldıktan sonra sabaha karşı uyuya kaldım. fakat hiç bir kabus görmedim.

çok gürültülü bir sesle öğlene doğru uyandık. jetler vardı havada. savaş uçakları, ama biz ses çıkarmadık. tekneyide kıpırdatmadık. ilk önce küçük bir grup helikopter gelip. metonyada ki insanları almaya başladı. ben ne alaka diye düşünürken.

uçaklar avrupa yakası tarafından bomba atarak anadoluya gelmeye başladılar. ben hemen güvertede kileri uyandırıp motoru çalıştırdım. uzaklaşmaya çalışıyorduk.

uçaklar boğaza gelince bomba atmayı bırakıp geri döndüler sanırım cephaneleri bitmişti...

aşağı yukarı 150 metre ilerde bir grup insan bizi dürbünle izliyordu hemen arabayı durdurduk ve aşağı inip siper aldık. tüfek bakıyordum sayıları fazla değildi. yaklaşık yarım saat bir birimize baktık her an çatışma çıka bilirdi. adamların içinden biri akletini çıkartıp salladı. sanırım bu teslim oldukları anldıbına geliyordu.

yavaş yavaş toplanıp yanlarına doğru gittik. 6 kişilerdi birinin bacağı kopmuş deli gibi kanıyordu. adamın çığlıkları duyulmasın diye ağzını tıkamışlardı. hiç kimseyle konuşmadan adamı sırtladık ve kamyonete bindirdik. diğer 5 kişiş bizi yürüyerek takip etti.

metonyaya varmıştık...

oo başlamışın sabah sabah hadi bakalım

15 dk. burada koşana am var deseydin elektrik sorunu ortadan kalkardı.

okurken aklima geldi yarin twd 4.sezon basliyo

-içerik gizlenmiştir.-

camiye ayakkabıylamı girdiniz lan doğru söyleyin huur çocukları ?

ve zindanın kapısını kapadım. eğer dediği gibi sadece düştüyse uyandığında adama hiç bir şey yapmazdı. fakat zombi ısırdıysa. ikisininde işi bitmişti. onları orda bıraktıktan sonra yukarı koloninin. yanına çıktım.

herkesi bir araya toplayıp olan biteni anlattım. neredeyse kolonideki herkes bana hak verdi. diğerleride sanırım kararsız kalmıştı. kuzenimin yanına gidip çocuğun ne zaman uyanacağını sorduğumda. " 6 saat sonra filan uyanır" dedi. hava zaten kararmıştı. aşağı inip zindanın kapısını kilitledim.

daha sonra çadırıma gidip uyumaya çalıştım...

@168 toma 2 çok taşaklı birisin panpa https://twitter.com/gavatmaul takip at mention at tanışalım yav

@160 tek kişi yazıom panpa ccc eymen sigifrith ccc

@162 egoistim bro