zombi hikayesi yazıyorum beyler

eda ayılmaya başlamıştı. biraz mutlu olmuştum hemen yyanına gidip. "eda canım iyi misin?" dedim. eda gözlerimin içine bakıyordu nefret vardı gözlerinin içinde. hiç bir şey söylmiyordu. tekrar aynı soruyu sordum. ve eda birden böğürmeye çırpınmaya başladı.

doktoru çağırdım. doktor edanın ellerini bağlayıp kenara çekildi. "lan ne yapıyorsun yardım etsene kıza" dedim. doktor bir şey diyemiyor gözlerimin içine bakıyordu. sanırım olanları anlamıştım. hıçkırarak ağlıyordum. üveyde olsa kızımdı o. gözlerimin önünde acı çekiyor bir zombiye dönüşüyordu.

daha sonra ilhan odaya girdi ve beni dışarı çıkartmaya çalıştı. "hayır" diye bağrıyor ilhanın elinden kurtulmaya çalışıyordum. daha sonra başkaları gelip beni tutmaya devam ettiler.

koloninin kuralları açık ve sertti. onları ben koymuştum...

@242 *şşşhh*

ben ağlayıp bağrırken içeriden 2 el silah sesi geldi. donup kalmıştım yanımda ki adamlardan kurtulup içeri daldım elinde silahla ilhan eda ve mervenin cesedlerinin başındaydı. bir onlara bir ilhana bakıyordum.

yine aynı tak oldu. etraftaki herşey yavaşladı. ilhan bana yavaş yavaş silah doğrulttu ama sonra donup kaldı. işin ilginç yanı bu sefer ben normalce hareket ede biliyordum. çok ilginçti. ilhanının yanına gittim. ve daha sonra dışarı çıktım hiç bir şey hareket etmiyordu.

çok fazla korkmuştum. acaba bu aptalca bir şakamıydı? kimse hareket etmiyor ve nefes almıyordu. sanki zaman durmuştu...

--- final yaklaşıyor ---

daha sonra tekrar çadıra girdim. zamanın durmaya başladığı noktada ben vardım. yavaş yavaş hareketleniyordu herşey. ama farklı bir şekilde ilhanın bedeni olduğu yerde dururken sanki ruhu yaşıyordu. adım adım benim ruhuma yaklaştı. ve kafama ateş etti.

başımda çok şiddetli bir ağrı hissettim. ama bana bir şey olmamıştı ruhum yere düşerken tutmaya çalıştım ve birden sanki bir flash patladı. zamanın durduğu ana geri dönmüştüm fakat ilhan beni daha vurmamıştı.

ilhan yavaş yavaş silahını çekerken yanımdaki şişe kolayı ilhanın kafasına fırlatıp üstüne çullandım. ve silahı elinden alıp bir saniye düşün meden kafasına sıktım. ilhanın en yakın arkadaşı olan reco (recep) içeri girdi ve dona kaldı.

silahını bana çevirirken ani bir reflexle mermiyi kafasına salladım...

--spoiler--

beyler 1 saat ara veriyorum çok yoruldum kusura bakmayın.
hikayenin sonu ilginç olacak ve bu bitince akşama yeni hikaye başlayacak.

--spoiler--

koşarak dışarı çıktım ve havaya bir iki el ateş ettim. herkes başıma toplanmış korku dolu bakışlarla beni dinliyorlardı. sert ve titrek bir sesle

"şu andan sonra 2. bir emre kadar hamile kadınlar zindana zütürülecektir. itirazı olan varsa karşıma gelsin." diye bağırdım. sanırım karısı hamile olan bir herif elini yukarı kaldırmış sallayarak bana doğru geldi "ne diyon lan sen? 2 haftada başımıza dikt... " *tak*

adam yere yığılmış kadınlar çığlığı basmıştı. herkes kafasından vurulmuş adamın cesedine bakıyordu. havaya bir el ateş edip. askerlere surlara geçmelerini ve kimseye giriş çıkış emri verilmemesini söyledim...

yanıma iki kişi alarak hamile kadınları toplayıp zindana zütürdük. orda kötü durumda değillerdi fakat kimsenin bu olayları bilmesini istemiyordum. daha sonra bir kaç askere emir verip hastahane çadırındaki cesetleri toplayıp yakmasını istedim.

çadırıma geçerken yanıma iki asker alıp çadırın önünde durmalarını ve kimseyi sokmamalarını söyledim. içeri girdim. gece olmuştu ve aklımda hala merve ile eda vardı. zorla uyudum.

gözlerimi açtığımda bembeyaz bir odada sedye benzeri bir şeyin üstünde yatıyordum. doktor kılıklı bir adam yanıma gelip kulağıma bi şeyler fısıldadı.

"her şey çok iyi gidiyor. gereken tüm emirleri yetine getir."

bunu duyduktan sonra kafamı kaldırıp etrafa baktım. bir anda kafam ağırlaştı ve geri düştü. kafamın vurmasıyla birlikte beyaz bir boşluğa düşmüştüm...

karşımda eda ve merve vardı ağlıyorlar yardım istiyorlardı. yattığım yerden kalktım ve onlara doğru koşmaya başladım. koşuyordum fakat ilerliyemiyordum. sanki biri beni tutuyordu.

kafamı çevirdiğimde 5 tane karnı şiş kadın beni tutuyor çığlıklar atıyorlardı. belimdeki silahı çıkartıp hepsinhe ateş ettim. hepsi ölmüştü fakat onlara ateş ettikten sonra daha önceki kabusta gördüğüm ruh merve ve edayı tekrar içine alıp uzaklaştı.

bağırarak uyandım. hemen zindana koştum...

5 kadının hepsi yerde yatıyordu hepsi kanlar içinde tam karnından vurulmuştu. dışarı çıktığımda tüm koloni toplanmıştı. her kafadan bir ses çıkıyordu. herkese susmasını söyledim sonra aralarından birini seçerek ne olduğunu sordum.

"ne olacak cani herif! tüm hamile kadınları zindana attığın yetmiyormuş gibi ellerinle vurdun onları gibtir git burdan!"

afallamıştım. öyle bi şey yapmadığımı söylesemde herkes gözlerinle gördüğünü söylüyordu. daha sonra aklıma gördüğüm rüya gelmişti. nasıl böyle bi şey ola bilirdi? yoksa uyur gezermiydim.

hemen koloniyle çadırımın önündeki askerlere gittik...

askerelere az önce hariç hiç çadırdan çıkıp çıkmadığımı sorduk. askerler hayır efendim dedi. peki böyle bi şey nasıl ola biliyordu. tüm bunlar çok saçma gelmeye başlamıştı. derken tekrar aynı tak oldu.

bir adım ileri itildim ve arkama baktığımda her şey donmuştu. rüya filan değildi bunlar yaşadığımı hissediyordum. fakat aynı an iki farklı yerdeydim. yavaş yavaş tam arkamda ki adamın ruhu bedeninden çıkarak belimde ki silahı aldı. ve beni ensemden vurdu.

ilhanla yaşadaığımız olay aklıma geldi ve yere düşen bedenimi yakaladım...

olayın en başına dönmüştük. arkamdaki adamın hareket ettiğini. adım attığını duyduğum gibi belimde ki silahı çıkartıp adamı öldürdüm. herkes donup kaldı bu 2. kez oluyordu. insanlar çok sinirlenmişti. sanki gelecekte olacakları biliyordum bana bir hamle atanı vuruyordum.

askerleri toplayıp arabaya bindik o arada 14 kişi vurmuştum toplam 23 asker ile birlikte metonyadan çıktı. insanlar arkamızdan taş atıyor küfür ediyorlardı. başım çok şiddetli ağrıyordu. yanımda ki insanlar, nesneler, ağaçlar herşey
yokolup geri geliyordu.

başım çatlayacak gibiydi...

yanımda asker olmayan tek kuzenim vardı. ona başımın döndüğünü söyledim bana bir hap verdi. fakat çok az etki etmişti. nereye gideceğimizi düşünüyorduk. sadece yol boyu ilerliyorduk. ve hava yavaş yavaş kararmaya başlamıştı.

arabayı süren askere limana gitmesini söyledim. 15-16 yaşlarında iken kırklareli-iğneada'da limanda çok çalışmıştım. gemi sürmeyi biliyordum. geceyi boğazın ortasında geçirmeyi planlıyorduk. sonunda limana geldik ve eşyaları biraz büyük bir gemiye yükledikten sonra bizde bindik.

gemiyi çalıştırıp boğazın ortasına doğru gittik...

uyuyamıyordum. daha doğrusu uyumak istemiyordum. çünkü kabus görecektim. ve bunu istemiyordum tüm gece uyanık kaldıktan sonra sabaha karşı uyuya kaldım. fakat hiç bir kabus görmedim.

çok gürültülü bir sesle öğlene doğru uyandık. jetler vardı havada. savaş uçakları, ama biz ses çıkarmadık. tekneyide kıpırdatmadık. ilk önce küçük bir grup helikopter gelip. metonyada ki insanları almaya başladı. ben ne alaka diye düşünürken.

uçaklar avrupa yakası tarafından bomba atarak anadoluya gelmeye başladılar. ben hemen güvertede kileri uyandırıp motoru çalıştırdım. uzaklaşmaya çalışıyorduk.

uçaklar boğaza gelince bomba atmayı bırakıp geri döndüler sanırım cephaneleri bitmişti...

bunu fırsat bilerek boğazdan kara denize çıktık. çok fazla uzaklaşamadan uçaklar yine göründü. bu sefer anadolu yakasını bombalıdılar. değişik bir bombaydı. aynı nükleer bomba gibi ama biz etkilenmemiştik. sanırım zombiler içindi. biraz bekledikten sonra 3 tane helikopter gelip bizi tekneden aldı.

türk helikopteriydiler. nereye gidiyoruz diye sorduğumda ankara dediler. sanırım orada sayısı binlere varan bir koloni kurmuşlardı.

ankaraya varana kadar ben uyumuştum...

uyandığımda hastahaneye gelmiştik sanırım muayne olacaktım. ama işte bir terslik vardı. herşey çok teknolojikti hemde çok fazla. ve beni sedyeyle ilerletirlerken tekerlerk sesi gelmiyordu. sanki havada gidiyordum.

yanıma çok güzel bir hatun geldi. ve tebrikler görevini başarıyla tamamladın teğmen eymen dedi. şaşırmıştım. ne olduğunu anlayamıyordum. nerede olduğumu bile bilmiyordum. uykuya daldım.

uyandığımda o güzel hemşire hatun karşıma oturmuştu. yatakta doğruldum ve "ne oldu bana, neredeyim" gibi klişe sorular sorudum.

+kendi zamanındasın. sistemdeki bir hata nedeniyle geçici olarak şimdi ki hafızanı kaybettin. ama endişelenicek bi' şey yok yakında kendine gelirsin...

-anlıyamıyorum. biz ankarada değil miyiz?
+*güzel bir kahkaha atar* hayır sen "yeni istanbul"dasın
-yeni istanbul mu?
+teğmen sanırım sizin biraz daha dinlenmeniz gerek

dedi ve kalktı

-hayır hayır dur lütfen
+evet?
-bana her şeyi anlat lütfen.
+bende bilmiyorum. gizli bir görevdesin kendine geldiğinde hatırlayacaksın.

dedi ve ona seslenmeme rağmen arkasına dönmeden odadan çıktı. hiç bir şeyi anlayamıyordum. tekrar uykuya dalacak ken içeri star wars filminden fırlamış bir robot geldi. uçuyodu dıbına kodum mahluku. "yemek servisi" diyip en fes bir yemek tabağını masama bıraktı.

hemen masaya koştum ve yemeğe başladım. fakat ekrandaki hareket eden resim kafamı karıştırmıştı...

resimde ki bendim. fakat yanımda bir kadın ve kucağımda bir bebek vardı. üstümde ise değişik bir askeri üniforma vardı. kafam o kadar çok karışmıştı ki. yemeğimi bitirdiğim gibi masanın çekmecelerini kurcaladım. dışı çok güzel 2. dünya savaşından kalma bir not defteri buldum.

içini açtım ve direkt bir fotoğraf beni karşılamıştı. bu bendim. fakat? üstümde ss subay üniforması vardı...

--spoiler--

final daha sonra beyler ara veriyorum.

--spoiler--

@279 yarram ilk hikayeyi okmazsan anlayamazsın.

@282 eyvallah