zombi günlükleri şok böylesi yok

12 bölüm. istek olursa paylaşcam devamın

1.bölüm=otobüse bin diyen beynimi zi...
saat 14.00 gibiydi sanırsam dışarı çıkmıştım bir arkadaşımla takılcaktık otobüse binmiştim fakat otobüste bi gariplik vardı belki pis kokudan belki insanların tiplerinden.i̇çimde bir korku vardı tırsıyordum çok korkunçtular lan diyordum içimden ve sonra fark ettim bunlar canlı bile değillerdi. geçen akşam televizyonda gördüğüm haber geldi aklıma polonyada bir virüs insanları öldürüp onları yaratıklara çeviriyormuş diyorlardı ve o an anladım ben zombi dolu bir otobüse binmiştim..
i̇lk durakta indim hafif koşarak ilerliyordum fakat otobüste benle geliyordu. şansıma sıçım virüs türkiyeyi tam olduğum bölgeden vurmuştu. herkes arabalara atlamış gidiyordu eve mi gitsem şimdi herkes can derdindedir bütün internet benim olur incide tek ben olurum diye düşünürken yaşlı bir teyze otobüsten indi üstüme koşmaya başladı bende babayo yakalarsın teyze diyerek koşmaya başladım teyze çita mübarek 2dkda yetişti tam üstüme atlamıştıki eğildim ve teyze tam önümüzdeki trafik ışığının direğine gömdü kafayı ve bana bakıp anan zaaa dedilkten sonra öldü.bi kahkaha geldi içimden dünya çok bozdu öyle böyle değil dedim ve ara sokaklara dalıp amele gibi koşmaya başladım.

ön sıralardan rizörvleyin bence.

2.bölüm=prensip...
ara sokaklarda amele gibi koşup dururken bir dönemeci aldım ve karşıma bir zombi çıktı bu zombi çok şık giyimliydi büyük ihtimal zengindi ama zombiyseniz para bi halta yaramaz. bana doğru yaklaştı geldi geldi geldi ve boşluk bölgeme parmak attı tabi bende refleks ya anan diye bağardım o sırada. korkmana gerek yok dedi ben zombi olabilirim ama vejeteryanım prensip meselesi diyerek devam etti. koduğumun bahçıvanı zombi olmuş geldi ısırdı zombi oldum dedi sonra ben aşçıyı aşçı şöförü şöför kaynanamı kaynanamda ebemi ısırdı sonra hepimiz ebemi ısırdık öyle devam etti diye anlatırken daldı gitti. ben o dalgınlıktan yararlanıp koşup kaçtım. kaçarkende prensibini zikim liselee zombee diyerek bağardım.ve karşımda sonunda bizim ev vardı...
apartman kapısııın önünde sap gibi anahtar arıyordum millet dışarda yem olurken arkamda kol bacak kan gölü doluyken ben durmuş anahtar arıyordum beynim kısa devre yapmıştı.ve buldum anahtarı sonunda apartmana girdiğimde her taraf kandı hemen asansöre bindim 4.kata bizim eve geldim içeri girdiğimde köpeğim annem ablam babam ve bütün büyüklerim kanlar içinde yerde yatıyordu ve ortalarında bir zombi vardı okadar korkmuş heycanlanmış ve üzülmüştümki zombiyi düşünmüyordum bile...

3.bölüm=çok film izliyon olum sen
ailem önümde katledilmiş şekilde duruyordu ve bunu tek bir zombi yapmıştı alt komşumuzun küçük çocuğu.o çocuktan hep şüphelenirdim amele gibiydi ve şimdi zombi olup benden onla geçtiğim dalgaların hıncını almıştı. zombi gülüp tuvalete gitti ve bende odama gidip ordan saf demirden yapılmış masa lambamı alıp tuvalete yöneldim. tuvaletten çıktı ve bana bakıyordu pis pis sırıttı ve naber lan kimmiş amele gördükmü acep dedi.bir an sinirlendim karşımdakinin zombi olduğuu unuttum üstüne yürüyordum elimde lambayla ebeni ziktim zombee diyerek üstüne atıldım ve kafasına bir geçirmişim yerde pestili çıktı o biçim. kahkahalarla gülüyordum sinirlerim bozulmuştu ailemin yanına gittim ve onları öyle görünce deli gibi ağlamaya başlamıştım saatlerce orda durup ağladım ve sonra uyuyakalmışım... uyanduğımda hava kararmıştı sokakta bir sürü zombi vardı ve ben bazılarını tanıyordum. evden uzaklaşmam gerekiyordu çünkü ailem yakında zombi olacaktı ve ben onları tekrar öldüremezdim çünkü zaten ölüdüler diye salakça düşünüyordum. kalktım evden kıyafet temiz baksır tuvalet kağıdı litrelerce su püskevit ve birde bunları koyacak çanta aldım. artık bende yollara düşecektim. kapıdan çıkmak üzereydim.bir ses bu sularla zombi öldüremezsin ya dedi. zaten öldürmeyi düşünmüyorum kaçmak ideal dedim o nerye kadar kaçabileceksin karanlık bir odada seni kıstırdıklarında karate mi yapacaksın elin zombisine yada boyunlarınımı kıracaksın çok film izliyon olum sen dedi ve yukarı çıktı.5dakika sonra elinde 2 hançer bir desert eagle ve çift kılıç getirmişti. bunları kullan kılıçlar gümüşten hançerlerde öyle ve desert eagle kurşunlarıda öyle dedi.ve artık bende yollardaydım...
Devam gelsin mi şukulayın..:D:D

4.bölüm=turist zombi
millet arabalarla kaçıyordu bense gayet sakin ve korkusuzca yürüyerek gidiyordum yarım saat sonra ykmnin ordaydım. ordan denize baktım bir gemide yüzlerce turist buraya izmire gelmişti. zombiler için av partisi başlıyordu ve ben av partisinin tam merkezinde olacaktım tek çare ykm ye sığınmaktı... 2dakika uğraştıktan sonra ykmnin cam kapılarını kırmıştım içerdeydim.i̇lk önce zombilerle savaşacaksam şık giyinmem lazım diye düşündüm çıktım erkek reyonuna şık bir takım elbise jilet gibi spor ayakkabılar aldım birde spor çanta aldım ve içine kıyafet doldurdum eski çanta ve kıyafetlerime gerek kalmamıştı artık ve o anda ykm nin altında bir sığınak olduğu geldi aklıma orayı kullanarak şehirden kaçabilirdim. fakat onca turist birazdan zombilerin hedefi olacaktı ve savunmasızdılar.ben ne yapacaktım kaçıp kendimi mi kurtaracaktım yoksa kalıp kahramanımı oynayacktım
Devam? :D

5.bölüm=adını kahraman koyamadım...
yüzlerce turist yardıma muhtaçtı ama buraya turistliğe gelirken banamı sordular ya da onların harcadığı paralar banamı yarar sağlıcaktı elbette hayır ozaman kahramanlığa gerek yoktu zombiler ziyafet çekecekti. zaten zombilerle yeterince ergencilik oynamıştım daha fazlasına gerek yoktu ve ben sığınağa yöneldim dev gibi siyah bir kapı vardı bana o acı iiçindeki turistleri hatırlatıyordu... sığınağın kapısından döndüm ve üst kattaki camlardan birini açtım elimde yerden söktüğüm bir mermerin ufak parçası vardı taşı oraya fırlarttım 2-3 deneme sonra biri zombinin kafasına denk gelmişti ve zombi ters ters baktı ve aha orda aradığımız süpergen diyerek beni gösterdi okadar zombi filmi izlemiştim daha 1tanesinin görebildiğini görmemiştim ama bunların görüşü gayet netti ve beni bayılttığımız az komşunun ergen zombisi göstermişti onlara.o an aklıma bir latin atasözü gelmişti esmerim biçim biçim zikerim o biçim... yanlış atasözü pardon ergen zombiye tekrar bakınca aklıma doğrusu geldi zombinin ergeninden abazanın liselee sinden korkucan arkadaş...

Devam?

Up. Biraz sayı artsın :D

6.bölüm=herşey walking deaddaki gibi yürümez gardaş...
eergen zombi yüzünden binlerce zombi bana doğru koşuyordu ama sayemde yüzlerce insan kurtulmuştu artık bende kahramandım ama kimin kahramanı. hemen sığınağa kaçtım kapıyı açtım ağır bi koku sardı burnumu kapıyı kapattım bulduğum hertürlü şeyi yığdım önüne ve kilitledim iyi ki evden bigiblet kilidini almıştım...
sığınakta çok hızlı koşuyordum bu sığınağın sonu afyona çıkıyordubunu birazdan öğrenecektim. koşarken bir insana çarptım ikimizde yere yığıldık. önüne baksana be dedi pardon zombilerden kaçıyordum buranın sıonu nereye çıkar acaba? diye sordum ve afyon cevabını aldım. zombi olduk hala rahat yok şu gençlerden dedi karşımdakş kişi o anda zombi olduğunu anladım desertimi çıkartım kafasına sıktım ne kadarda kolaydı ateş etmek yoksa ben mi cani ruhluydum. zombi dengesini kaybeder gibi oldu ve toplandı gülmeye başladı ahaha herşey walking deaddedki gibi yürümez gardaş dedi ve 5saniye sonra yerdeydi koşmaya devam ettim 4-5 saat boyunca yorulana kadar durmadım ve durduğumdaysa şans benden yanaydı...
Devam?

7.bölüm=araba kullanmayı bilsem koşarmıydım?
koşuyordum durmadan yorulmadan önüme bakmadan koşuyordum. önüme bakmama gerek yoktu zaten her yer kapkaranlıktı ve bir ses geldi nefes alma sesi ve hemen önümde yerden geliyordu yaklaştım ykmdeyken yürüttüğüm el fenerini açtım ama öncesindeparfüm sıkıldım zombide olsa ter kokmıyak dedim ve artık ter kokmuyordum 1-2 fıstan sonra. karşımda güzel bir kız vardı ve uyuyodu bileği morarmıştı herhalde bu karanlıkta bileğini burkmuştu. kız 14-15 yaşlarında bir çocuktu ailesinden ayrılmış yaralanmış koşarkende ayağını burkmuştu uyuyordu ve bende onun yanında mola vereyim dedim yorulmuştum onca saat koşudan beri tam yattım ki aklıma öldürdüğüm zombinin ıonun ailesinden olduğunu anlamıştım kafamı spor çantama yasladım ve artık rahat bir uyku zamanıydı...
uyandığımda kafamda bir silah şah damarımda hançer vardı. yavaşça doğruldum küçük kız bana ters bakıyordu günaydın kahvaltı yapalımmı dedim ve o küçük camlardan sızan hafif güneş ışığında kahvaltımızı yaptık ve birbirimize kahvaltıda hikayelerimizi anlattık kahvaltıdan sonra ona onu ölümüne koruyacağıma söz verdikten sonra yola koyulduk. yolda bana neden koşuyoruz diye sordu belli ki koşmayı sevmiyordu. sence araba kullanmayı bilsem koşarmıydım?...

8.bölüm=afyon-güneşi gördüm
ve 1-2 saatlik koşuştan sonra sığınağın sonundaydık afyondaydık. kaç saat sonra ilkkez güneşi gördüm. yüzüme sıcak ve ışıklar vururken önümüzde büyük bir orman uzanıyordu ve ormanın zombiyle dolu olduğu seslerden belliydi. kendimi kurtlu ormanda kırmızı başlıklı kız gibi hissediyordum tek sorun dünyada hiçbir büyükanne kalmamasıydı...

Komedi yapmaya çalışıyoz amk sırf sizi güldürmek için. Yok devamı gibtirin gidin.

Up up up züt laleleri

up up up

9.bölüm=normancıyık.
 
 
afyondaydık. elimizde nerden ve nasıl bulduğumuzu bilmediğim bir telsizle yol alıyoduk. ormandaydık korkuyorduk. size bir sır vereyim yanımdaki küçük kızdan bile çok korkuyordum.ama korkum ne zombiden ne ormandandı. sadece karanlık.ben hep karanlıktan korkardım.bir zombiyle kafa kafaya dövüşebilirim ama karanlıkla arkama bakmadan kaçaarım. ormanda hala canlılara ait yaşam formları vardı. hayvanlar yaşıyorlardı. eğer hayvanlar hayatta kalabilmişse insanlarda kalmış olabilirlerdi. küçük kızın uykusu gelmişti.en yakın kamp kurabileceğimiz yeri görmüştüm.50-60metre ilerde bir ormancı kulubesi vardı. yanımda ki kıza-normancıyık nuleynn. gibi saçma bi laf söyledikten sonra oraya doğru yol aldık.i̇çerde bir soba silahlar ve balta vardı. arkadada bir motor vardı.ama ben ne silah kullanmayı ne de motor kullanmayı biliyordum. küçük kız bire kurt postunun üstünde uyuya kalmıştı.ben şömineyi yaktım. odun kesmiştim biraz  yaktım ve bende uyudum. sabah küçük kız benden önce kalkmış ve kahvaltı hazırlamıştı. kahvaltıda adının cansu olduğunu öğrendim. kahvaltımızı yaptık burda bir radyo vardı.ve radyoyu  çalıştırdım. cızzz..asd..qwe.asd gibi salakça seslerden sonra radyodan bizi duyan varmı diye ses geldi

Upupup

10.bölüm=radyo mesajı
 
 
seviniyordum radyo mesaja devam etti:biz sağ kalanları arıyoruz.bir güvenli bölge oluşturduk. burda silah var. yakıt var. askeri güç var. bilim adamlarımız panzehire çok yaklaştı. yiyeceğimiz aracıımız korumamız ve içeceğimiz var. yardım arıyan umut arıyan her canlıya yerimiz vardır. bütün sağ kalanları bekliyoruz.biz antalya'dayız sizide bekliyoruz. sağ kalanları buraya bekliyoruz. burası sürekli burda kalmayacak sağ kalan herkesle birlikte grönlanda yolculuk yapacağız. zombiler soğuğa dayanamayıp orda yaşayamamışlar. dünya çapında sağ kalanların hepsi kutuplarda ya da orda toplanıyor. lütfen sağ kalan bütün türkler bir an önce antalyaya gelsin bir an önce ulaşın buraya... ve mesaj kesilmişti. dışardaysa ayın ilk ışıklarıyla zombilerin buraya gelmeye başladığını anlamıştım.
Upupupup

11.bölüm=zombilerde öğrenir.
 
 
 
zombiler geliyordu. burda birçok çanta vardı adam ormancı lazım oluyordu heralde. doldurabildiğimiz kadar silah cephane ve yiyecek içecek alıp arka tarafa motora yöneldik. motoru çalıştırmayı başarmıştım. gidiyorduk evet yollardaydık. gidiyorduk.kendimi motorda özgür hissediyordum. önümüzde otoban vardı. eskiden ilerleyemediğimiz yollarda şimdi ses bile yoktu. gidiyorduk.otobanın sonundaydık burası bir nevi site gibi bir yerdi etraf villa kaynıyordu. artık villaların ne önemi vardı diye düşünüyordum ve bir zombi ye çarpıp savrulduk motordan yuvarlanmıştım. ayağa kalktım cansu karşı köşede villanın kapısına çarpmış yarı bayılmıştı elime bir balta aldım. zombiye ilerledim. kafasına neyin öfkesiyle geçirdiysem kuş gibi uçmuştu. küçük cansunun yanına gittim. fakat bir sorunumuz vardı. zombinin çıkardığı sesi duyan bütün zombi sülalesi buraya geliyordu ve ben bu sefer hazırlıklıydım. elimde iki hafif balta aldım ikiside çift taraflı özel yapımdı. zombilerin üzerine yürüyordum ve korkmuyordum. cansuyu bir ağaca çıkardım. elimde baltalarla üstlerine yürürken aklımdan bütün hayatım geçiyordu. ailem arkadaşlarım.ve şimdi hepsi birer zombiydi.o güzel insanlar duygusuz zalim aç yaratıklaramı dönüşmüştü.her filmde olduğu gibi burdaki zombiler aptal ve dilsiz değildiler.bu zombiler konuşabiliyor ve akıllıydılar.ve şimdi onlara korkuyu öğretecektim.
Upupup

up up up

Up beyler