zombi günlükleri şok böylesi yok

9.bölüm=normancıyık.
 
 
afyondaydık. elimizde nerden ve nasıl bulduğumuzu bilmediğim bir telsizle yol alıyoduk. ormandaydık korkuyorduk. size bir sır vereyim yanımdaki küçük kızdan bile çok korkuyordum.ama korkum ne zombiden ne ormandandı. sadece karanlık.ben hep karanlıktan korkardım.bir zombiyle kafa kafaya dövüşebilirim ama karanlıkla arkama bakmadan kaçaarım. ormanda hala canlılara ait yaşam formları vardı. hayvanlar yaşıyorlardı. eğer hayvanlar hayatta kalabilmişse insanlarda kalmış olabilirlerdi. küçük kızın uykusu gelmişti.en yakın kamp kurabileceğimiz yeri görmüştüm.50-60metre ilerde bir ormancı kulubesi vardı. yanımda ki kıza-normancıyık nuleynn. gibi saçma bi laf söyledikten sonra oraya doğru yol aldık.i̇çerde bir soba silahlar ve balta vardı. arkadada bir motor vardı.ama ben ne silah kullanmayı ne de motor kullanmayı biliyordum. küçük kız bire kurt postunun üstünde uyuya kalmıştı.ben şömineyi yaktım. odun kesmiştim biraz  yaktım ve bende uyudum. sabah küçük kız benden önce kalkmış ve kahvaltı hazırlamıştı. kahvaltıda adının cansu olduğunu öğrendim. kahvaltımızı yaptık burda bir radyo vardı.ve radyoyu  çalıştırdım. cızzz..asd..qwe.asd gibi salakça seslerden sonra radyodan bizi duyan varmı diye ses geldi

Upupup

bu başlık bişi olur falan sanma panpa doğruya doru kötü yazıyon ama şevkin kırılmasın diye şukuladım ve gidiyorum

8.bölüm=afyon-güneşi gördüm
ve 1-2 saatlik koşuştan sonra sığınağın sonundaydık afyondaydık. kaç saat sonra ilkkez güneşi gördüm. yüzüme sıcak ve ışıklar vururken önümüzde büyük bir orman uzanıyordu ve ormanın zombiyle dolu olduğu seslerden belliydi. kendimi kurtlu ormanda kırmızı başlıklı kız gibi hissediyordum tek sorun dünyada hiçbir büyükanne kalmamasıydı...

Komedi yapmaya çalışıyoz amk sırf sizi güldürmek için. Yok devamı gibtirin gidin.

Up up up züt laleleri

up up up

anlat ben dinliyorum sevdim senaryoyu

ya panpa anlat işte sorup durma amk şukuluyorum ben

hadi up işte amın feryadı

panpa devam et giberim

12 bölüm. istek olursa paylaşcam devamın

1.bölüm=otobüse bin diyen beynimi zi...
saat 14.00 gibiydi sanırsam dışarı çıkmıştım bir arkadaşımla takılcaktık otobüse binmiştim fakat otobüste bi gariplik vardı belki pis kokudan belki insanların tiplerinden.i̇çimde bir korku vardı tırsıyordum çok korkunçtular lan diyordum içimden ve sonra fark ettim bunlar canlı bile değillerdi. geçen akşam televizyonda gördüğüm haber geldi aklıma polonyada bir virüs insanları öldürüp onları yaratıklara çeviriyormuş diyorlardı ve o an anladım ben zombi dolu bir otobüse binmiştim..
i̇lk durakta indim hafif koşarak ilerliyordum fakat otobüste benle geliyordu. şansıma sıçım virüs türkiyeyi tam olduğum bölgeden vurmuştu. herkes arabalara atlamış gidiyordu eve mi gitsem şimdi herkes can derdindedir bütün internet benim olur incide tek ben olurum diye düşünürken yaşlı bir teyze otobüsten indi üstüme koşmaya başladı bende babayo yakalarsın teyze diyerek koşmaya başladım teyze çita mübarek 2dkda yetişti tam üstüme atlamıştıki eğildim ve teyze tam önümüzdeki trafik ışığının direğine gömdü kafayı ve bana bakıp anan zaaa dedilkten sonra öldü.bi kahkaha geldi içimden dünya çok bozdu öyle böyle değil dedim ve ara sokaklara dalıp amele gibi koşmaya başladım.

ön sıralardan rizörvleyin bence.

devam et zombi olur gibmeye gelirim seni

10.bölüm=radyo mesajı
 
 
seviniyordum radyo mesaja devam etti:biz sağ kalanları arıyoruz.bir güvenli bölge oluşturduk. burda silah var. yakıt var. askeri güç var. bilim adamlarımız panzehire çok yaklaştı. yiyeceğimiz aracıımız korumamız ve içeceğimiz var. yardım arıyan umut arıyan her canlıya yerimiz vardır. bütün sağ kalanları bekliyoruz.biz antalya'dayız sizide bekliyoruz. sağ kalanları buraya bekliyoruz. burası sürekli burda kalmayacak sağ kalan herkesle birlikte grönlanda yolculuk yapacağız. zombiler soğuğa dayanamayıp orda yaşayamamışlar. dünya çapında sağ kalanların hepsi kutuplarda ya da orda toplanıyor. lütfen sağ kalan bütün türkler bir an önce antalyaya gelsin bir an önce ulaşın buraya... ve mesaj kesilmişti. dışardaysa ayın ilk ışıklarıyla zombilerin buraya gelmeye başladığını anlamıştım.
Upupupup

reserved

reserved

rezerve

11.bölüm=zombilerde öğrenir.
 
 
 
zombiler geliyordu. burda birçok çanta vardı adam ormancı lazım oluyordu heralde. doldurabildiğimiz kadar silah cephane ve yiyecek içecek alıp arka tarafa motora yöneldik. motoru çalıştırmayı başarmıştım. gidiyorduk evet yollardaydık. gidiyorduk.kendimi motorda özgür hissediyordum. önümüzde otoban vardı. eskiden ilerleyemediğimiz yollarda şimdi ses bile yoktu. gidiyorduk.otobanın sonundaydık burası bir nevi site gibi bir yerdi etraf villa kaynıyordu. artık villaların ne önemi vardı diye düşünüyordum ve bir zombi ye çarpıp savrulduk motordan yuvarlanmıştım. ayağa kalktım cansu karşı köşede villanın kapısına çarpmış yarı bayılmıştı elime bir balta aldım. zombiye ilerledim. kafasına neyin öfkesiyle geçirdiysem kuş gibi uçmuştu. küçük cansunun yanına gittim. fakat bir sorunumuz vardı. zombinin çıkardığı sesi duyan bütün zombi sülalesi buraya geliyordu ve ben bu sefer hazırlıklıydım. elimde iki hafif balta aldım ikiside çift taraflı özel yapımdı. zombilerin üzerine yürüyordum ve korkmuyordum. cansuyu bir ağaca çıkardım. elimde baltalarla üstlerine yürürken aklımdan bütün hayatım geçiyordu. ailem arkadaşlarım.ve şimdi hepsi birer zombiydi.o güzel insanlar duygusuz zalim aç yaratıklaramı dönüşmüştü.her filmde olduğu gibi burdaki zombiler aptal ve dilsiz değildiler.bu zombiler konuşabiliyor ve akıllıydılar.ve şimdi onlara korkuyu öğretecektim.
Upupup

rizövd

up up up

7.bölüm=araba kullanmayı bilsem koşarmıydım?
koşuyordum durmadan yorulmadan önüme bakmadan koşuyordum. önüme bakmama gerek yoktu zaten her yer kapkaranlıktı ve bir ses geldi nefes alma sesi ve hemen önümde yerden geliyordu yaklaştım ykmdeyken yürüttüğüm el fenerini açtım ama öncesindeparfüm sıkıldım zombide olsa ter kokmıyak dedim ve artık ter kokmuyordum 1-2 fıstan sonra. karşımda güzel bir kız vardı ve uyuyodu bileği morarmıştı herhalde bu karanlıkta bileğini burkmuştu. kız 14-15 yaşlarında bir çocuktu ailesinden ayrılmış yaralanmış koşarkende ayağını burkmuştu uyuyordu ve bende onun yanında mola vereyim dedim yorulmuştum onca saat koşudan beri tam yattım ki aklıma öldürdüğüm zombinin ıonun ailesinden olduğunu anlamıştım kafamı spor çantama yasladım ve artık rahat bir uyku zamanıydı...
uyandığımda kafamda bir silah şah damarımda hançer vardı. yavaşça doğruldum küçük kız bana ters bakıyordu günaydın kahvaltı yapalımmı dedim ve o küçük camlardan sızan hafif güneş ışığında kahvaltımızı yaptık ve birbirimize kahvaltıda hikayelerimizi anlattık kahvaltıdan sonra ona onu ölümüne koruyacağıma söz verdikten sonra yola koyulduk. yolda bana neden koşuyoruz diye sordu belli ki koşmayı sevmiyordu. sence araba kullanmayı bilsem koşarmıydım?...

amk sorup durma yaz işte