zamazingoooo

Kendimi gördüm kardeşim devam et en kısa zamanda

Dayı az biraz hızlı yaz yav bu ne böyle 3 gün bekleyip 2 dk da okuyoruz

Yapacagin isi gibeyim 1 haftadır 1 hikaye bitiremedin

rezervasyon

Reserved

Rezzers

Senin varya ananın amindaki hücrelerine sokayım zütveren oglu

Yaz artık be dıbınakoyayım ya otur bir gece 10 part yaz ertesi sabah hepsini ard arda yayınla amk

Okucam rez

"Dış hatlar Amerika Birleşik Devletleri aktarmalı yolcularımız hava muhalefeti sebebiyle uçuşlarımız gecikmeli yapılacaktır. Lütfen dış hatlar panosundan uçuşunuzu takip ediniz"

anonsu duyunca içimden koca bir hasgibtir geçmişti. kurtulamıyorum bir türlü dedim bu ülkeden.

lise bitmişti. annemle oturup uzun uzun konuştuktan sonra yurtdışı dil olayını gerçekleştirmeye karar verdik. babamın çalıştığı şirketin özel olarak anlaşmalı dil kurslarından bir tanesiyle anlaştık. new yorkta önce kursun misafirhanesinde kalacaktım sonrasında ise kendim bir eve çıkacaktım. murat abi de bana yardımcı olacaktı. murat abi onda kalmam için çok ısrar etti fakat kendi ayaklarım üzerinde durmam gerektiğini bana sadece yardımcı olsa yeteceğini söyledim.

havaalanına geleli 4 saat olmuştu ama hala uçağa bile binememiştik. oturup kahvemi içerken yine 9 yaşındaki erenin kafasıyla düşünüyordum. birçok şeyi. arkamda bıraktığım şeyleri düşünüyordum. ölü bile olsa babamı, ofisteki ilk bilgisayarı, basketbol topumu, annemi ve kardeşlerimi, iremi, sitedeki çocukları... bi de o'nu. zerrin ablayı. evet onu düşünüyordum bir de. aslında kafamda sadece o vardı. diğer düşünceler onun etrafında dönen gezegenlerdi. zerrin abla benim kafamın içindeki güneşti. aklımdan 1 saniye olsun çıkmıyordu. babam varken kendimi frenliyordum fakat o da gidince ve zerrin abla beni adeta kalbine ruhuna davet edince kafam allak bullak olmuştu.

3 tane kahveden sonra inanılmaz işim gelmişti. telefonumu cebime koyup tuvalete gitmek üzere ayağa kalktım. arkamı döndüğümde gördüğüm şey beni kızgın bir okla vurmuş gibiydi. o büyü karşımdaydı...

tüm zerafetiyle karşımdaydı. kırpkırmızı rujsuz dudakları üzgün alnı çatıktı. kızıl kısa saçları incintı. dar bir kot pantolon ve deri ceket turkuaz fularıyla amansız bir ahenk yakalamıştı. kollarını iki yana açıp "bu kadar mı kolay mı her şeyi bırakmak eren? bu kadar basit mi senin için her şeyi arkanda bırakmak? sen nesin biliyor musun kocaman bir korkaksın! 9 yaşındaki eren bile senden çok daha cesurdu. git hadi. arkana bile bakmadan git. kaç her şeyden. aşkından bile kaç ama unutma korkaklar kaybetmeye mahkumdur."

sinirli ve hırçın bir şekilde söylediği bu sözler beni sayısız elf orkuyla vurulmuş bir ejderha gibi yapmıştı. hala ayaktaydım fakat sarsılmıştım. kafam karışmıştı. Allahım neden ona karşı koyamıyordum. neden ona cevap veremiyordum. haklıydı. 9 yaşındaki eren olsa ona okkalı bir cevap yapıştırırdı. en azından ucuz bir kaltak yüzünden kaçtığını ona pekala söyleyebilirdi fakat 18 yaşında eren bunu beceremiyordu.

9 yaşındaki eren babasını ve onun metresini karşısına alıp cesurca nutuk atmıştı fakat 18 yaşındaki eren aşkına mağlub olmuştu...

Rez rex

Devam et 88 bitti

hiçbir şey diyemedim. ağzıma açacak oldum ani bir anonsla kendime geldim; istanbul-New York aktarmalı seferini yapacak olan yolcularımız uçağımız yaklaşık 45 dakika sonra kalkacaktır. Lütfen en az 20 dakika önceden uçakta olunuz"

zerrin ablaya doğru birkaç adım attım. gözlerimiz birbirine kitlenmişti. sağ elimi yanağına attım "sen benim hayatımda aşık olduğum ilk ve tek kadınsın" demek geldi içimden diyemedim. "gitmem gerek" deyip arkamı dönüp yürümeye başladım. kısık bir "eren nolur" sesi diğer seslere karışıp havaya uçarken arkamda gözü yaşlı bir kadın bırakarak önümde bana kollarını açan kocaman Amerika'ya doğru yola çıkmıştım...

o an tam da hatırlayamadığım ingilizce bir anons beni uyandırdı. lizbondan aktarmalı new yorka uçacaktım. lizbonda indim yaklaşık 3 saat orada bekledikten sonra new york uçağına bindim. 30 saniye gözlerimi kapatsam yaşadığım onca şey kafamda beliriyordu. bir ara "durdurun uçağı inecek var" deme noktasına bile geldim. şaka bi tarafa ciddi ciddi lizbondan geri dönmek geldi içimden.

John F. Kennedy havalimanına indiğimde değişen havayı fark edebiliyordum. rüyalar ülkesi amerikaya hoş gelmiştim. acaba cidden hoş mu gelmiştim diye düşünürken zenci görevli bana neden ameirkaya geldiğimi sordu içimden sana ne amk demek geçti ama küfürbaz birisi değildim. for language education deyip dil kursunun kabul belgesinin de içinde olduğu dosyayı görevliye uzattım. pasaportumu mühürledi ve kapıdan geçtim. artık baya baya amerikadaydım. karşımda murat abiyi karşımda görünce sanki neptünde kendi başıma dolaşırken bir insana rastlamış kadar mutlu oldum. "hoş geldin eren jorden" deyip klagib zenci selamlaşmamızı yaptık.

"tüm karıların sorgusuz sualsiz verdiği şehre hoş geldin" deyip bir kahkaha patlattı murat abi. cidden öyle mi abi dedim tabiki şaka olm dedi. bir kaç soru soruyorlar tabi gibin kaç cm falan diye deyip bir kahkaha daha patlattı. hadi yemek yiyelim dedi. çok acıktım abi sen ne yiyorsun burada dedim. kokoreç deyip yine güldü. murat abi yaşlandıkça daha fazla şaka yapmaya başlıyordu. adadım 2 lafından birisi espriydi. yani ben son söylediğini öyle sanmıştım. hatta ilkini de. ikisinin de doğru olduğunu daha o gün anlamıştım.

köşede 20 metrekarelik kokoreççiyi görünce ağzım açık kaldı. burası ciddi ciddi bir kokoreççiydi. abi ben şaka yapıyorsun sandım dedim. burada her şey gerçek olm dedi. ikişer yarım kokoreçi gömdük ama şalgam yoktu beyler. ayran vardı. oranın sahibi yıllar yıllar önce türkiyeden amerikaya göç eden fakir yahudi bir aileninmiş. evet fakir yahudi kavramı ilginç gelecek ama öylelermiş. hiçbir türkten farklarını göremedim. hatta en az bir osmaniyeli kadar türklerdi.

murat abiyle kokoreçlerimizi yiyip kalktık. istersen bu gece bende kal dedi. abi bir an önce buraya alışmak istiyorum deyip dil kurusuna gitmek istediğimi söyledim. peki ama bi kaç gece bende kalacaksın söz ver dedi. söz dedim. murat abi beni dil kursuna bıraktım. görevlilerle gerekli işlemleri yapıp kursun misafirhanesine gittim.

kız-erkek karışık ve hatta kızlarla erkeklerin istedikleri halde birlikte kaldıkları bu yer hoşuma mı gitmişti yoksa beni korkutmuş muydu anlamadım.

dolabımı yerleştirirken duyduğum ince bir "hi" sesiyle irkildim. kafamı kaldırdığımda latin amerikalı olduğundan adım gibi emin olduğum 1.75lik ( 1 buçuk metresi bacak) afeti devran bana bembeyaz dişleri ve masmavi gözleriyle gülümsüyordu...

Rez sonra

61. Rez ne yaşamış amk