Rezervasyon

rezerved

aslında zerrin ablaya çok şey yapmayı planlıyordum. cidden hayatını ondan geri alabilirdim. bugün olduğu yeri bile ondan geri alabilirdim fakat o gün havaalanında japonlarla o konuşma tüm kinimi alıp zütürmüştü. bana kinin en kötü şey olduğunu. dünyadaki tüm güçlü insanların ve güçlü imparatorlukların kin yüzünden yok olup gittiğini söylemişti. kin ve intikam duygusunun çok kötü bir şey olduğunu o gün o japonlar bana öğretmişti. evet zerrin ablaya karşı inanılmaz bir kin besliyordum hala fakat ondan intikam almayacaktım. zaten ondan uzak durarak ona en büyük cezayı veriyordum. her ne kadar aynı cezayı ben de çekiyor olsam da...

Rez 127

Rezerve

o sene artık üniversiteye hazırlanacaktım. dilimi epey geliştirmiştim. o yüzden yabancı dil üzerine okuyup etrafını ekonomiyle ilgili bir bölümle şekillendirecek sonrasında ise şimdiden parlak bir cv ile başlayacaktım. boğaziçi kafamda kesin gibiydi. odtü 2 galatasaray 3. sıradaydı.

o günden sonra zerrin abla beni bir kaç defa daha aradı açmadım. bir kaç defa arabayla karşıma çıktı. yine konuşmadım. artık ona karşı hislerim donmuştu. çözülmüyordu. neden bu kadar ısrar ediyordu anlamıyorum. git gide garipleşiyor ve biraz da beni korkutuyordu.

Devam et takunu yiim

Rezervasyon

tüm çalışmalarım güzelce giderken bir anda hayatımın mahvolacağını nerden bilebilirdim? bir insanın hayatı kaç defa mahvolabilirdi? annesinin ve babasının yatağında başka bir kadını çıplak uyurken yakaladığında mı? anne ve babası boşandığında mı? babası öldüğünde mi? babasının uyuşturucu kullandığını öğrendiğinde mi?

başıma gelen her kötü şeyden sonra daha kötüsü ne olabilir diye düşünürken her seferinde daha kötüsü olması gerçekten hayatın bana attığı bir pandik gibiydi.

geceyarısı çalan telefonum beni telaşlandırdı. zerrin ablanın numarası değildi. tanıyordum o numarayı fakat kimdi? merakla telefonu açtım. arayan oydu. başka bir numaradan aramıştı. ağlayarak nolur gel diye yalvarıyordu.

zerrin abla:eren yalvarırım gel sana çok ihtiyacım var...

ben:ne zaman rahat bırakacaksın beni?

zerrin abla:aşığım sana senin için her şeyden vazgeçmeye hazırım. ne istersen yaparım senin için.

ben:geberip gitmeni istiyorum.

zerrin abla:öyle mi? peki istediğini alacaksın hem de bu gece...

ben:zerrin abla saç...

dıt dıt dıt dıııt dıt dıt dıt dııııtt

telefonu kapatmıştı. endişenmeli miydim? saçmalıyordu. boş vermeliydim bence. ya ciddiyse? sarhoş gibiydi ya da uyuşuk. bir şey içmiş olabilir mi? off eren saçmalama yat uyu.

kafam yine 9 yaşındaki haline geri dönmüştü. zerrin ablayla ne zaman karşılaşssam ya da konuşsam 9 yaşında babasının bilgisayarında volfied oynayan erenin kafasına geri dönüyordum.

yatağa tekrar girip yorganı kafama çektim.

oofff olmuyor olmuyor olmuyor "dıbına koyiyim" uyuyamıyorum! hızlıca kalktım. yıkatmalı slim fitt kot pantolonumu ve gömleğimi giydim. üzerime deri ceketimi alıp annemin arabasının anahtarlarını aldım. her ihtimale karşı garajdan babamın özel çekmecelerinden bir tanesinde duran zerrin ablanın ev anahtarını da aldım. umarım kilit değişmemiştir. ehliyetim yoktu ama iyi kullanıyordum. amerikadaki eyaletler arasındaki yollar tam araba kullanmaya uygundu fakat istanbul için emin değildim.

arabaya atladım. nabzım normal bir insanınkinden 7 kat fazla atıyordu sanki. bu yüzden arabayı 3 kere stop ettirdikten sonra çalıştırabildim. eğer yolda 4-5 kez stop ettirdiğimi ve düz yolda patinaj çektiğimi saymazsak fena araba kullanmıyordum. eve vardığımda ellerim titriyordu. merdivenleri nasıl çıktığımı hatırlamıyorum bile.

kapıyı kaç kez vurduğumu hatırlamıyorum ama açmıyordu. uyumuş ya da sızmış olmalıydı evet evet. en kötü ihtimal evde yoktu. hemen anahtarları aradım cebimde yoktu. Allah kahretsin arabada kaldı sanırım deyip arabaya indim. aklım o kadar başımdan gitmişti ki daha yarım saat önce aldığm anahtarları bulamıyordum. şoför koltuğunun yanındaki koltuğun altına düşmüştü. aldım tekrar hızlıca eve çıktım. hem anahtarı deliğe sokmaya çalışıyor hem de içimden "Allahım nolur kilit değişmemiş olsun" diye dua ediyordum. yok değişmemişti. kapı açıldı. hızlıca içeri daldım. karanlıktı. ışığı yaktım. attığım her adım beni daha da heyecanlandırıyordu. bir adet kot pantolon koltuğun üzerindeydi. cam sehbanın üzerinde beyaz bir toz vardı. hemen yanında leblebi kutusuna benzeyen ince ve küçük hortumsu şeyler...

kısa holü geçip yatak odasına doğru ilerledim. kapı kilitliydi. evde yoksa bu kapıyı kilitlemesi anlamsızdı. kapı ince ve eskiydi. biraz zorladım açamadım. biraz gerilip sağ kolumla vurdum. endişem ve salgılanan adrenalin acımı unutturuyordu. 7. vuruşumda kapı açıldı. gördüğüm şey karşısında dona kalmış ne yapacağımı bilmez şekilde öylece çakılmıştım. sanki bir salise 1 yıl sürüyormuş gibiydi. kafamın içindeki hücreler ağır çekimde hareket ediyor sanki bir yerlerden chopin sesi geliyordu.

https://www.youtube.com/watch?v=EFJ7kDva7JE

bembeyaz vücudu artık bir kar tanesi kadar beyazdı. uzun ince ayak parmakları aşağı doğru sallanıyor kırmızı ojeleri tüm ihtişdıbını koruyordu. burnundan ve ağzından gelen kan kızıl saçlarının rengini gölgeliyordu. tavanda asılı duran o güzel deniz kızı...

bir ölüm ancak bu kadar güzel olabilirdi. hiçbir şey yapamıyor, hiçbir şey söyleyemiyordum. çığlık atmak istiyordum ama sanki binlerce el ağzımı kapatıyordu. koşmak onu kurtarmak istiyordum sanki elimi kolumu zincirle bağlamışlardı. dizlerimin üzerine çöktüüüm kaldım...

Amk işte bu yüzden bu hikaye herkes gibeceksin sanıyodu bak!?

https://www.youtube.com/watch?v=JYIDGRl8bRc

dışarıda yağan yağmur yıkayabilir miydi tüm acılarımızı? alıp zütürebilir miydi bizi geçmişimizden? kaçırabilir miydi bizi mutlu olduğumuz zamanlara? peki bir yağmurdan medet ummak akıllıca mı sizce? değil evet. ben de biliyorum fakat aklımın olduğunu kim söyledi ki?

tavanda asılı duran sadece bir insan bedeni değil sadece zerrin abla değil benim hayatımdı. benim düşlerim benim hayallerim benim arzum benim geçmişim ve benim geleceğim... o tavanda aslında duran şey sadece o değil bendim.

kaç dakika orada kaldığımı bilmiyorum fakat o ana dair hatırladığım tek sahne tavanda kendini asarak intihar etmiş Zerrin "abla" ve cenin pozisyonunda hüngür hüngür ağlayan ben...

gözlerimi açtığımda bir hastane odasındaydım. ellerim ve bacaklarım bağlıydı. fakat kelepçe ile değil. bu bağlama daha çok bir delinin bağlanması gibiydi... neler olduğuna dair hiçbir fikrim yoktu. beni oradan kim almıştı kimler gelmişti. neler olmuştu bilmiyordum. tek hatırladığım sahne o sahne ve dışarıdan gelen chopin...

hastanede iki ay kaldıktan sonra birçok sorgudan vs. geçtim. sıkı bir uyuşturucu bağımlısı ve uyuşturucu ticareti yapan bir adamın kardeşi olan bir kadınla yakınlığım epey soruşturuldu. tabi babamın eski karısı olması benim için çok fazla sorun yaratmadı. üstelik temizdim.

tüm bu saçma sapan prosedürleri bir kenara bırakırsak. yoktu artık o. bana aynı yerde hem cenneti hem cehennemi yaşatan kadın yoktu. sorgular bitince narkotik şubeden kısa saçlı uzun boylu neredeyse matrixteki trinitye benzeyen kadın polis bana bir zarf uzattı. bir mektup. kızıl bir zarf içinde bir mektup.

üzerinde "Küçük Aşkım Eren'e" yazılı...

Yakalım mı artık sayın baş pgibopos

Zorla yaktıracaksın bana değilmi

Hadi çabuk amk başsavcısı

Hadi lan kahverengi takımlı fen bilgisi hocası