zengin kız benimle yaşa diyo anlatıyorum

cenk dedi ki tam apartmana yaklaşırken: beyler biraz yürüyebilirsiniz dimi? bizde evet de neden dedik. ilerde ufak bi çalışma var dedi cenk, indirdi bizi arabadan, poşetleri çantalara doldurduk, sırtımıza aldık. yürüyoruz. bi yol var, yolun sonunda da zinciri olmayan simsiyah bi köpek. bi marangozun bekçi köpeği.

gidiyoruz yolun sonuna doğru, ben düşüncelere hayallere dalmışım, arada sol tarafa bakıyorum bizimkiler ne alemde diye. tam yine bizimkileri kontrol ediyodum, arif bi anda var gücüyle arkasına dönüp koşmaya başladı, sonra ardından cenkte koşmaya başladı. bi de bağırıyolar hayvanlar gibi, sonra önüme baktım, köpek almış hızını bana doğru geliyo. çok düşünemedim köpeğe baktıktan sonra bidaha bizimkilere baktım, sonra bi daha köpeğe baktım, allah dedim var gücümle nası koşabiliyosam koştum. ben en arkalarındayım, köpek tam zütümde. zütümü ısırmasın diye belim önde koşuyorum. bakıyorum önüme cenk bağıra bağıra bildiği tüm duaları ediyo, arifte bildiği tüm küfürleri ediyo...

tam böyle hızımı almışım koşuyorum, önüme park edilmiş devasa bi kamyon var. yolumu kapatıyo, ama bu benim için dezavantaj olur mu, hayır, bunu avantaja çevirebilirim, züt korkusu oluştuğunda mecbur riskli zekiliklerim olur. kamyonun solunda gidiyomuş gibi yapıp bi anda sağa döndüm, köpek de şaşırdı tam kamyonun kasasına pat diye bi kafasını vurdu, bende arkama bakıyorum, yolun kenarına doğru yürüyo. öyle bi mutluluk geldi ki, bağıra bağıra kahkaha attım insanlığın içinde...

çantaların içinde ürünler darmadağan olmuş şekilde yürüyoruz eve. her şey çok güzel.

çıktık katımıza, yattık uzandık şöyle bi.

güzel bi hava kazandık. telefonumda youtube dan açtığım şarkıları dinliyorum, kulaklığı takmışım. the beatles - julia çalıyor. kendimi rahat hissediyorum. hatta şuan bu satırları yazarken bile julia yı dinliyorum.

tam böyle rahatlamış, güzel bi hava kazanmışken cenke bi telefon geldi. gitmemiz gerek dedi cenk. iş bulmuş bizimkilerden biri ona. erkenden gitmesi gerekiyo.

ne kadar para ayırdıysak, hepsini geri pay ettik birbirimize. küçük çaplı hayallerimizi hemen unuttuk, bir günlük bi tatil olarak düşündük burayı...

tam o anda bana bi duygusallaşma geldi, dedim ki bi dinleyin beni.

kalıcam ben burda dedim, hatta hayatımı kısa bi süreliğine burda geçirmek istiyorum. cenk bana baktı, güldü. sen delisin biliyosun dimi dedi. bende güldüm. bi şey demedim.

tam böyle ortalıkta değişik huysuz bi tat olmuştu, arif bende kalıyorum dedi. cenk güldü. benim şimdi gitmem lazım dedi.

toparlandık, her şeyimiz tamamdı.

son bi geceye doğru bostancıya doğru yine gittik, kiralık yer bakmak için. petek pansiyonunda durduk, bırak bizi burda dedim. gerisini ben hallederim dedim.

pansiyondan içeri girdik, cenkte bizimle geldi. son bi vedalaşma tarzı konuştuk. sonra önden çıktı dışarı.

aşağı kadar zütürdük. bindi arabasına. penceresi açıktı, son bi şey söyledim: lütfen odamdaki siyah klagib gitarımı kargola bana gönder...

gitti, baktık. elimizde 2000 tl para var.

saat 22.00 civarı.

biraz etrafı gezdik.

kiralık yer aradık.

bulamadık doğru düzgün tabi, fiyatlar uçuk.

hürriyet emlak sitesine girdik. 700 e çalışan dandik mi dandik bi bina bulduk. aradık konuştuk.

olumlu geçti görüşme...

ben benim kıza mini kupır aldırdım siz takunuzla oynayın amk

Rezerved

1+1 dandik bi daire.

neyse, sabah oldu, uyandık. öyle takıldık akşama kadar evin içinde. sonra yerini öğrendiğimiz yere gittik, yürüme mesafesi kabul edilebilir 30 dakikamızı aldı ama.

satıcıyla yüz yüze görüştük. anlaştık.

mobilya falan hiçbi şey yok.

kira sözleşmesini de imzaladık.

4. günde tam olarak yerleştik.

mobilya falan ama hiçbi şey yok. ev tamamen ilk yapıldığı gibi bırakılmış.

aklımıza mecbur hırsızlıktan başka bi şey gelmiyodu...

reserve panpa gece gece okumak güzel oluyo

reserved

gece olmasını bekledik, saat 4.30 - 5 arasıydı. tam zamanıydı mal zütürmenin.

biraz etrafta yürüdük, bostancı hurdacı tabelalı bi yer gördük. sakin, kameraların bol kör nokta bıraktığı bi yer.

arabamız yok.

büyükçe bir kapısı, etrafında tellerle kaplı duvarlar. tuttuk kapının kolundan, ayağımı bastım kollara, uzandım kapının ucuna. ama uzansam ne fayda, tırmanmak çok zor. sıktım kendimi, iyice zorladım. sonunda kapıyı ellerimle iyice kavradım, dizlerimi kapıya sürdüm, ayaklarımın yardımıyla tırmandım. kapının başına oturdum, etrafa baktım. bana bakan bi güvenlik kamerası yoktu. göründüğü kadarıyla çok büyük ve işlek bi hurdacıydı. etrafa bakarken arif seslendi: elini uzatsana lan ayı.

tuttu kolumdan büyük güçle çıktı, indik kapıdan aşağı...

kameraların görmediği yerlerden sıyrıldık.

çok eskimemişlerden bi yatağı sırtladık, bekçi mekçi yok etrafta, koştuk kapıya doğru.

var gücümüzle havaya kaldırdın, kapının desteğiyle aşağı attık dışarıya doğru.

döndük geri, sanırım çalışanların kullandığı mini bi buzdolabı vardı, sırtladık direk.

bunu nası geçiricez karşı tarafa derken tuttuk ordan bi levyeyle kiliti kırdık, açtık kapıyı.

buzdolabını yatağın üstüne koyup hızlı şekilde binaya girdik. bi allahın kulu ayakta değil, herkes uyumuş.

yatağı suya tuttuk, dolabı da mutfaktaki müsait yere bıraktık.

oturduk yatağa, yarım bırakılmış 1 litre coca cola ve nerdeyse ağzına kadar dolu 1 litre uludağ limonata çıkardık dolaptan. tepemize dikere içtik.

2 gündür doğru düzgün bi şey yemiyoduk...

hızlı yaz panpa

aç aç yattık yatağa, yatağın bi köşesinde o, bi köşesinde ben. uyuyamıyoruz ama.

arif döndü bana bi tokat attı.

nefes alma ulan ayı dedi.

bi tokat ben attım, aradan aradan salma öküz kokusu burnuma geliyo dedim.

öyle böyle yaptık, en sonunda uyuduk...

@57 yok yok devam edicem geliyorum şimdi

reserved

Rezerved

reserved

büyük gibiş dönecek gibi...

anlatma amk

rösörvöd