zekasına fikirlerine güvenen insanlar içeri

eğer hayattaki amacın zengin olmaksa bilemem.ama 50 yaşına geldiğinde öleceğin gerçeğini kavradığında, hayatındaki uğraşların için(maddi anlamda),mevki atlamak için, daha çok para kazanmak için,hep daha iyisini istemek için ; mesela 150 metrekarelik bi evden 180 metrekarelik bi eve taşınmak için, yeni bi televizyon almak için, tatilde havuzu büyük olan otele gidebilmek için vs vs. ne kadar çok uğraştığının,ne kadar çok fedakarlık yaptığının bu yüzden sevdiklerine ya da kendine zaman ayıramadağın,ya da aslında seni mutlu eden şeylerin tamamaen farklı olmasına rağmen bunları yapabilmek için zaman bulamadığın için, örneğin bir hikaye yazıp bunu filme çekmek olacaksa bu ya da bir müzik aletine aşık olmana rağmen bunlar için zaman bulamamışsan,ya da çok sevdiğin dostlarınla birlikte zaman geçirmek varken hep bi bina, köprü ya da trenyolu projesinin planıyla uğraşman gerekmişse,bu yüzden aslında yaptıklarının ne kadar anlamsız olduğunun farkına vardığında pişman olabilirsin.
aslında bu hayatta toplumun, ailenin,çevrenin, televizyonun,reklamların, gazetelerin,haberlerin, arkadaşlarının,dedenin, babanın,annenin seni her konuda ne kadar etkilediğinin ve bunları genelde sorgulamayıp kendi hayatını hep bu doğrulara göre oluşturduğunun farkına vardığında,ve aslında seninde kendi isteklerin, doğruların olduğunu fakat bunların toplum tarafından çok katı bir şekilde kabul edilmediğini, sindirildiğini gördüğünde hep yalnız kalman, korkman bunları kafanda bitirmen gerekmesi, kendini kandırmaya çalışman.
örneğin sevgilinle artık evlenmen gerektiği herkes tarafından vurgulandığında, evlenmeyip aynı evde yaşamayı, arada bir görüşmeyi, belki bazen başka bir kızla yepyeni bir şeyler yaşayıp, aynı zamanda o sevgilinle de başka şeyler yaşamayı istediğinde herkesin sana belki de bir anda soğuması, yüzüne bakmaması ve bunu hissettiğin anda, mecbur kalarak evlendiğinde belli bir süre sonra aslında mutsuz olduğunun farkına varman.
ya da babanın hep senin maddi açıdan rahat olmanı istemesinden dolayı senin hep bu yöne kaydırılman ve hayatta sadece para için uğraşman, bunun için çabalaman istemediğin bir iş olsa bile.o kadar çok kalıp, sınır var ki hayatımızda. aile kavrdıbına, onlara bağımlı olmamız gerçeğinden tut da din'e,insanlar arasındaki tamamen sahte, anlamsız ilişkilere kadar yaz yaz bitiremezsin. laflarımızın yarısı neden yalan olmak zorunda, açık açık konuşabildiğimiz sadece hissettiklerimizi söyleyebildiğimiz ve bunun için yargılanmayacağımız bir hayat olsa keşke. hiç bi zaman istediğimiz şeyleri yapamıyoruz, gerçekten mutlu olduğumuz şeyleri.

şimdi diyeceksin ki paran olmadığı sürece hiç bi tak yapamassın. evet doğru,ama benim demek istediğim bu kadar açgözlülük, hırs,hep daha iyisi,hep yenisi, para para para. hayatın anlamı bu olmamalı. benim için farklıdır belki ben bunu hissedebiliyorum, biliyorum.ama senin için bişey diyemem.

edit : kimse okumcak amk biliyorum ama artık hayırlısı olsn küfretmeyin özet geç de demeyin mümkün olduğu kadar kısa yazmaya çalıştım.