zamanı geldiğinden yazıyorum

devam et panpa

hadi amk yarın hastaneye gidicem hadi anlat azcık daha uykusuzum, çay koydum bekliyorum.

anlat panpaa bekliyoruz bu arada. up lamazsak anlatmıycak sanırım.

bak baştan söyle, ona göre okuycam, gibti mi gibemedi mi?

hadi panpa bekliyoz :

Oturmamı düzelttim "ne oluyor... " dememe kalmadan ismini söyledi. (ismini söyleyemem şu an, ahmet diyeceğim ona.) " ahmet ben."... "eee?" diye tersledim; bir yandan da nolur gitmesin diyordum. O ana kadar hissetmediğim şeyleri hissediyordum. Keşke hissetmeseydim. Gülümsedi, ismimi sordu. Cevaplamadan neden yanıma geldiğini sordum. "hayatta bazen bazi şeyleri ıskalarsın. Ama bu kez değil." dedi. Tekrar ismimi sordu ve cevapladım. O gün orada başlayan şeyin hayatımı zindan edeceğini bilemezdim.

arada pme cevap ver panpa doktora gittin mi hiç demiştim

Sert bir kahve içmek için bir kafeye girdim. Böyle ortamlarda etrafıma bakan bir tip değilimdir genelde. Gazetelere bakıyordum. Münevver karabulut haberleri falan var her gazetede. Bunalıp masaya bırakırken karşı masada gözlerini bana dikmiş delikanlıyı fark ettim. O kadar tuhaftı ki sanki çekiyordu beni. Sert bir bakıştı, bir o kadar da yumuşak. Kalbimi başka türlü attıran... Afalladım, bakışlarımı kahve Kupasına çevirdim. Hoşlanmıyordum bu tarz şeylerden ama o gözlere bir kez daha bakmalıyım diyordum içimden. Biraz bekledikten sonra başımı kaldırdım ve donakaldım öylece. Masama yaklaştı ve hiçbir şey demeden oturdu.

Ağlamaya başladım. Yara oradaydı. Hem de günler geçmesine rağmen. Anahtar sesi geldi ve annem seslendi. Yanına gittim. "niye ağlıyorsun? Alnına ne oldu?" dedi. Korktum o an. iki dakika evvel gelse anlatacaktım sanki ama o an dilimden dökülmedi kurmak istediğim cümleler. "saçımı tararken oldu sanırım" dedim ama taranmamış saçlarım. Annem mutfağa giderken "küçük bir çizik kızım ağlama" dedi. "dışarı çıkacağım ben, hava almak için," diye seslendim arkasından. Saçımı kurutup çıktım evden.

Ya ben Şizofrenim ya da gerçekten onlar var. Dakikalardır yazmak ve yazmamak arasındayım. Ama başladık bir defa. Ne olacaksa olsun artık.
Gözlerim kapalı dinlenirken banyonun kapısı çalındı sandım. Su sesi de olduğundan emin olamadım. Kalkıp fıskiyeyi indirdim ve suya soktum kapı çalarsa duyayım diye. Bir iki dakika sonra yine kapıya vuruldu. "anne? Sen misin?" ... "anneee?" ... Yine cevap yok. Yine bana öyle geliyor diyip yıkanmaya başladım. Sonra havluyu vücuduma sarıp çekmeceden tarağı alıp banyodan çıktım. Odama girdiğimde kurulanmaya başladım. Eğilip saçımı kurularken sanki havlunun içinde bir el saçımı çekmeye başladı. Havluya sıkışmış gibi degil. Sürüklüyordu beni aynaya doğru. Cekip attım havluyu ve aynaya baktığımda alnımda aynı yerdeki yarayı gördüm.

Kaşlarımı alırken aynada banyonun kapısının aralandığını gördüm. Normalde elimi yıkayacak olsam bile girer girmez kapıyı kilitlerim. Dalgınlıktan diye düşündüm. Kapatıp kilitledim. Şortumu çıkarttım. Sonra çamaşırımı ve tişörtümü. Bir an için beynimde dolaşan ve beni delirten görüntülerden kurtulmak istiyordum. Sabah yaptığım şeyden dolayı da temizlenmek... Yarıya kadar kaynar suyla dolu küvete soktum bacaklarımı önce. Yavaşça oturdum ardından. Yanıyordum ama umrumda değildi. Fıskiyeye verdim suyu ve yagmura benzeyen su sesiyle rahatlamaya çalıştım kısa bir zaman için.

devam panpa.

devam et panpa

öğleye kadar uyumuşum o gün. annem de uyandırmamış sabahki halimi gördüğünden. kahvaltı masasını toplamadan çıkmış evden arkadaşına gitmiş kardeşimi de alıp. iştahım falan yoktu. sabaha karşı olanları düşünüyordum sadece. yüzümdeki yarayı, elma çekirdeklerini, köyde o gece yere düşen elma geldi o an aklıma. tabağı düşürdüm elimden. ne kırıldı, ne de çatladı tabak. yere saçılan patatesleri temizleyip masayı topladım. odama giderken banyonun ışığının açık olduğunu fark ettim. koridor gündüz bile karanlık olurdu odaların kapısı kapalıyken. ışığı söndürmek için banyoya girdim. sonra vazgeçip biraz gevşemek için küvetin tıpasını kapatıp sıcak suyu açtım ve küvet dolana kadar elimde cımcızla banyonun aynasında kaşlarımı almaya başladım.

annem ve babam odadan çıkınca pencereyi açtım aşağı baktım. gri bir güvercin yerde. o an inanılmaz derecede midem bulandı. hiç olmadığım kadar tuhaf hissettim. titremeye başladım. bayılacakmış gibi. tuvalete koştum ve kustum. hayatımda hiç böyle korkmadım. ve ilk kez korktuğum halde tepkisizce durdum. elma çekirdekleri vardı kustuğum yerde. sifonu çektim. birkaç dakika öylece durdum. ağlamadım. bağırmadım. tepki veremedim. kalkıp ağzımı çalkaladım, yüzümü yıkadım ve odama gidip yatağa uzandım. beynimde fotoğralar kare kare dolaşıyordu. güvercin, elma, sokak lambası, aralıklı tahtalar, sedef'in gözleri...

reserved

edit : hikaye güzel gidiyor yavaaş... yavaş anlatma hadi hızlıı hızlıı

rezerved amk

Özet geç

değerlenir buralar bence. ilk sayfayı kaçırdık ama olsun.

ter içindeyim. gidip yüzümü yıkadım tekrar yatağa girdim. bir süredir zaten yapamadığımdan kafamı dağıtmak için kendime dokunmaya başladım. yavaşça dokunuyorum ama her defasında kısa süre sonra hızlandığımı bildiğimden ve sesimi kontrol edemediğimden bu defa dikkatlice... annem namaza kalkabilir düşüncesiyle sakince yapmaya devam ettim. gözlerimi kapattım çamaşırımın üzerinde sağ elim, "yavaşşş... yavaşş.." diyorum sessizce. her zamanki gibi oldu ve duramadan hızlandım. sesim fazla çıkacak diye endişe ediyorum bir yandan da. tam zirvedeyken cama bir şey çarptı. çığlık attım ve annemlerin yaklaştığını fark edince toparlanmaya çalıştım. nefes nefeseydim zaten, korkudan gibi davrandım "baba bi şey çarptı!" dedim camı göstererek. babam pencereyi açtı aşağı baktı. "güvercin, güvercin çarpmış. ölmüş yerde, yat uyu bir şey yok." dedi ve çıktı odadan annemi de alıp.