zamanı geldiğinden yazıyorum

inanmayan inanmaz. kanıt gerektiği yerde de kanıtlarız. onun bunun taklitçisi de değilim. zaten yeterince tereddüt ettim. yazmak ne derece doğru bilmiyorum. aslında korkudan çok başka bir şey bu. incide yazma sebebimse kimsenin gibinde olmayacak olması yazdıklarımın. ciddiye alınan bir ortamda yazsam muhtemelen büyür olay. yani benim açımdan. ya da ciddiye alanlar açısından. yeni bir nick alma sebebim de bu: etkilememek insanları. insanların bana delirmişim gibi bakmalarını istememem.
bu oyun değil, zütten uydurma da değil, fazla düşünmeyin okurken de. ne hissedilenler hayal, ne sesler yalan. yine de siz, fazla canlandırmayın gözünüzde. ne olur bilmiyorum. en azından bana ne olur onu bilmiyorum. dayanamıyorum da. iki aydır rahatım. sanırım bitti. ciks hikayesi değil, üç harfli hikayesi de değil, onların ne olduğunu bilmiyorum. ciks sandığım şeyin ne olduğunu da.

iki sene önce bayram öncesi büyükannemin köyüne (asıl memleketi) gittiğimizde başladı muhtemelen. öyle sanıyorum. kasaba gayet gelişmişti aslında. evler, bakkal, park, minik bi fabrika, okul, lise... başıboş köpekler, gece kasabanın başına inen çakallar korkutsa da beni, kız başıma akşama doğru bile dışarı çıkamasam da, daha ne beklenirdi ki kasabadan? zaten kasabanın üç dört kilometre yukarısındaki büyükannemin köyünde bir hafta kalıp dönecektik.

kasabadaki ev kalabalık olduğundan yemek yiyip köydeki eve çıkmamızı söylediler. annem biliyor evi, anahtarı verdiler bize indik evin önüne. köyün büyükannelerin yaşadığı kısmının yolu her yağmurda bozuluyormuş. belediye de ilgilenmiyor zaten o kısımda nüfus az diye. o zamanlar da yol bozuk, yeni yağmış sağanak. kasabaya araba çağırdılar akşam. annem babam kız kardeşim ve teyzemin dört yaşındaki kızını alıp çıktık köye virajlı ıssız bir yoldan. bir bayırın dibinde durdu arabanın şoförü. tamam dedi. karanlık, ta bayırın sonunda bir sokak lambası var. neyse babam parayı verdi. ben kuzenimi kucağıma aldım. çamurlu bayırdan çıktık bir dözlüğe. kalacağımız ev tam karşıda. altı taş üstü ahşap en az elli senelik bir ev. sokak lambası tam onun önünde. evim on metre kadar yanında bir taş yığını var. yanmış bir evmiş o. diğer yanında da harman dedikleri alan.
annem evi açtı. evin önündeki lambayı yaktı. masa çıkardı babam dışarı. sandalyeler falan. yemek hazırlığı yapıyoruz biz annemle. fırınlı sobayı yaktı annem. ben dışarı çıktım odunluktan odun almaya. kardeşim ve kuzenim de harmana geçmiş oyun oynuyorlar.

biz sofrayı hazırladık annemle. babam mangal yaktı, tavuk falan yaptı. güzelce yedik yemeği. oturduk evin önünde geç saate kadar. kardeşimle kuzenim gece de harmana geçip oynadılar. korkunç bir yer değil, oturduğumuz yerden görünüyor zaten ve gayet aydınlık. arka tarafında bir yükseklik var. patikadan çıkılıyor. çeşme var o yükseklikte. bir de fırın dedikleri yer. köy kadınları eskiden toplanıp yufka yaparmış orada. arka tarafı da fındık bahçesi zaten.
babam kardeşime seslendi yeter artık diye. geldiler, eve soktum onları. ellerini yıkadım. üstlerini giydirdim. ev o kadar eski ki yerdeki tahtalar aralık aralık. odaları sadece bi tahta blok ayırıyor, yani yan odadaki nefes alış bile duyuluyor. ben kardeşimi yatırdım uyudu hemen. zaten yorgundu, yedi yaşında çocuk. kuzenimi de yanıma aldım uyutacağım tam. ağlamaya başladı çocuk. ama öyle böyle değil. sanki kaynar su dökülmüş üstüne de yanıyor. duvara dikti gözlerini. neyin var sedef(geçek ismi değil) diyorum, duymuyor beni. annemle babam dışarda oturuyor hala. annemi çağırdım, geldi. o da susturamadı.

babam geldi sonra. çocuğun çığlıklarından korktu kardeşim uyandı o da babama sarıldı. annem dua okumaya başladı belki dışarda korktu diye. ama susmak bilmiyor sedef. şekerli su verdik bana mısın demedi. garip sesler çıkarıyor, "bu bu bu!" diye bağıyor gösteriyor duvarı. annem kasabadaki teyzelerini aradı, büyükannemin kız kardeşini yani. büyük teyze "bi tasa sirke dök, yumurta al bir de, harmana git sirkeyi dök, yumurtayı kır. çalındı o çocuk" demiş. bir de bir dua söylemiş. annem tası alıp gitti. sedef'i babama verdim ben de yanında gittim. annem yumurtayı yere attı duayı söylerken ben de arkasında bekledim. böyle şeylere inanmadığımdan sadece sedef'in karnı ağrıdığını falan düşündüm. anneme kızıyorum bir yandan da böyle şeylerle neden uğraşıyorsun diye. neyse annem duasını etti eve döndü ben arkasından giderken bir ses çıktı hışırtı gibi. arkamı döndüm bayırın sonundaki elma ağacından bir elma düştü yere. önemsemedim. düşer yani normaldir dedim. eve döndüm. sedef uyumuş babamın kucağında.

annemle bakıştık bir an sonra "aman anne saçmalama!" dedim tasa bakarak. sedef babamın kucağında uyuyunca annemle babam odalarına zütürdü onu gece uyanıp korkarlar diye. ben de kardeşimle bir odada kaldım. sabaha kadar uyumadım; ama korkumdan değil. uyku tutmadı. sabaha karşı çakal sesleri falan duymaya başladım. bir süre sonra çakal sesleri kesildi. ezan sesi geldi çok uzaktan. türlü türlü kuş sesleri, hayran kaldım. neyse, kardeşimi tuvalete zütürüp yatırdım tekrar. pencereden bakıyorum yine. bulunduğum oda bayıra bakıyor. elma ağacı da görünüyor yani ordan. yere düşen elmayı aradı gözüm. güldüm sonra kendime nasıl göreyim burdan onu diye. uyudum sonra.

ertesi sabah kahvaltı hazırladık evin önünde. her şey normal. sedef yine oynuyor kardeşimle harmanda. babam kasabaya indi, biz annemle evde kaldık sofrayı toparlayıp evi temizledik biraz. ama bulunduğumuz yerde başka hiçkimse yok. annem "gelin biz de aşağı yürüyelim. hatice teyzemlere uğrarız kasabaya ineriz sonra" dedi. uğradık, annem gece olanları falan anlattı. kadın da "çalındı o çocuk." dedi. "çalınmak... " diye düşündüm. neydi ki? biraz oturup kasabaya indik biz de bozuk yoldan. cümbür cemaat herkes orda. ev kalabalık. iki gün sonra bayram var. tatlılar açılıyor bir tarafta, bir tarafta muhabbetler. her şey normal, güzel. kuzenim korktu diye o gece biz değil başkaları gitti o eve. bayrama kadar biz kasabada kaldık.

bayramın birinci gününün gecesinde sedef yine uyumadan çığlık atmaya başladı. duvara bakıyor "bu bu bu!" diyor eliyle gösterip bağırıyor. teyzem bile susturamadı. en sonunda büyük teyze aldı kucağına, dualar okudu, zorla uyuttu. sedef'e baktım bir süre o uyurken, sol elini yumruk yapmış sımsıkı. açmaya çalıştım açamadım. elimi çektiğim anda açtı elini yavaşça tere siyah bir şey düştü. çekirdek gibi. aldım çöpe attım. gece yine uyuyamadım. zaten bir odada altı kişiyiz, horlayanlar falan. uyuyamadım. kalktım mutfağa gitmek için kapıdan çıkarken sedef ağladı; ama çocuklar iç geçirip ağlar ya kısa bir süre. teyze uyku sersemi pişpişledi onu. sustu. mutfağa gittim su içtim. tuvalete gittim ardından. tuvalet pis berbat. elimi yıkayacağım sabuna çekirdek yapışmış. aynı çekirdekten. koparıp attım. odaya girdim tekrar. sabaha kadar oturup sedef'i izledim.

ezan okundu, ama yakından geliyordu ses bu defa. yorulmuşum zaten bütün gece. uyudum, saat sekizde annemin zoruyla uyandım. gözlerimi kaşıyorum bir yandan da söyleniyorum "yeter artık eve dönelim." diye. annem "o ellerinin hali ne!" diye kızdı. ellerime baktım hemen. tırnaklarımın arası simsiyah çamurlu gibi. yattığım yere baktım, temiz. gece de yıkadım elimi. sabun pisti diye düşündüm zaten dikkat etmemiştim ellerime yıkadıktan sonra. tuvalete gittim, sabun gerçekten pis ama çamurlu gibi değil. suyla temizledim ellerimi. kahvaltı yaptık. bayram ziyaretleri devam ediyor, birinci gün o eve geldiler. ikinci gün de evdekiler çıktı ziyarete. ben çocuklarla kaldım evde. kuzenim, kardeşim ve o evin üç tane torunu 7-8 yaşlarında.

sedef ağlamaya başladı yine. korktum bu sefer susturamayacağım diye. "canım tamam bir şey yok orda." diyorum ama hiç duymuyormuş gibi devam ediyor ağlamaya. kucağımdan inmek istedi sonra. tutamadım. kapıya gitti. vuruyor kapıya "aç." diye. üstteki sürgüyü çektim hemen. bana döndü bacaklarıma vurmaya başladı ağlarken. ama çocuk sanki acı çekiyor. eğildim, saçıma daldı. öyle kenetledi ki ellerini saçımda kurtaramadım. kızmaya başladım sonra ve hiç yapmayacağım bir şeyi yapıp koluna vurdum hızlıca. saçımı bıraktı hemen, ağlamayı kesti. bir şey olmamış gibi diğer cocukların yanına gitti. oynadı. aynaya baktım ben de saçımı düzeltmek için. alnımı çizmiş tırnağıyla. sinirlendim iyice, peçeteyle sildim.

akşama doğru ev ahalisi gelmeye başladı. teyzeme anlattım kuzenimin yaptıklarını. teyzem "sevim daha fazla kalmayalım çocuklar da huysuz zaten." dedi anneme. bir haftalık gezi dört gün sürdü yani. o akşam teyzemlerle iki araba yola çıktık memlekete döndük. teyzemler normalde başka bir şehirde yaşıyor, tatil için gelmişler. bizde kalıyorlar. eve girdik bir oh çektim. duş alıp odama geçtim. akşam yemeğine kadar uyudum. annem geldi yine uyandırıp mutfağa döndü. yüzümü yıkamaya gittim, aynaya baktım çizilen yer iltihaplanmış. dokunamıyorum acıyor deli gibi. sanki birkaç saat önce yıkanırken hiç yara yoktu orda diye geçirdim içimden. zorla yüzümü yıkadım, tırnaklarımda yine aynı pislik. çekmeceden tırnak makası alıp kestim tırnaklarımı.

mutfağa gittim "anne şuna bak ya sedef çizdi tınağıyla ama çok acıyor." dedim alnımı göstererek. baktı annem "hani?" dedi. saçımı çektim iyice gösterdim. yaklaştı "üfff dalga mı geçiyorsun işim gücüm var tabakları yerleştir." dedi. elimle dokundum ne acı var ne yara. uyku sersemi öyle sandım diye düşündüm; ama kafayı yemek üzereyim. acıdı yani, dokunamıyordum iki dakika önce. neyse yemek yedik odama geçtim yine, film izliyorum. sedef ile kız kardeşim geldi yanıma. sedef dolabıma baktı gözleri kocaman oldu. baktım hemen hiçbir şey yok. anında çığlık atmaya başladı. yüzünü kapatıyor. teyzemler geldi sakinleştirmeye çalıştı. "eve gidelim" diyor çocuk sadece. zorla sakinleştirdiler.

teyzemler dört beş gün kadar bizde kaldı ama bu süre içinde her gece ağladı kuzenim. onlar gidince evdeki sessizlik beni öyle mutlu etti ki. herhalde iki gün uyurum dedim. annem temizliğe başladı her zamanki gibi misafirlerin ardından. koridorda çamaşır makinesi. oturdu yere makineye atıyor çarşafları, yastık kılıflarını falan ters çevirip. birden bağırdı beni çağırdı "bak şu sedef'in yaptığına." dedi avcunu açıp göstererek. "elmaları yemiş çekirdeklerini yastık kılıfına sokmuş.". beş tane siyah çekirdek annemin avcunda. verdi bana çöpe atmam için. bir taraftan da söyleniyor "yaramazlığından huysuzlanıyor bu çocuk vallahi." diye.

saat on gibi esnemeye başladım televizyonun başında. "ben yatıyorum" diyip odama geçtim. yatağa bıraktım kendimi. öyle yorgunum ki ama sanki aylardır uyumamışım gibi hemen uyudum. rüyamda sedefi gördüm. elinde bir şey kahverengi. yaklaşıyor bana. çürümüş elma üzerinde kurtlar. "bırak onu, pis!" diye bağırıyorum ama çocuk sağır sanki. gözlerini dikmiş gözlerime yaklaşıyor. eğiliyorum elmayı atmak için. ağzıma sokuyor sanki kocaman bir insan gibi güçlü kız. hemen elimi ağzıma zütürüyorum atıyorum elmayı. tükürüyorum. tırnaklarım leş gibi aralarında kalıyor kalıntıları. üstüme sürerek temizlemeye çalışıyorum bir yandan da tükürüyorum derken uyandım. saat beş civarı. sabah ezanı okunuyor.

ter içindeyim. gidip yüzümü yıkadım tekrar yatağa girdim. bir süredir zaten yapamadığımdan kafamı dağıtmak için kendime dokunmaya başladım. yavaşça dokunuyorum ama her defasında kısa süre sonra hızlandığımı bildiğimden ve sesimi kontrol edemediğimden bu defa dikkatlice... annem namaza kalkabilir düşüncesiyle sakince yapmaya devam ettim. gözlerimi kapattım çamaşırımın üzerinde sağ elim, "yavaşşş... yavaşş.." diyorum sessizce. her zamanki gibi oldu ve duramadan hızlandım. sesim fazla çıkacak diye endişe ediyorum bir yandan da. tam zirvedeyken cama bir şey çarptı. çığlık attım ve annemlerin yaklaştığını fark edince toparlanmaya çalıştım. nefes nefeseydim zaten, korkudan gibi davrandım "baba bi şey çarptı!" dedim camı göstererek. babam pencereyi açtı aşağı baktı. "güvercin, güvercin çarpmış. ölmüş yerde, yat uyu bir şey yok." dedi ve çıktı odadan annemi de alıp.

annem ve babam odadan çıkınca pencereyi açtım aşağı baktım. gri bir güvercin yerde. o an inanılmaz derecede midem bulandı. hiç olmadığım kadar tuhaf hissettim. titremeye başladım. bayılacakmış gibi. tuvalete koştum ve kustum. hayatımda hiç böyle korkmadım. ve ilk kez korktuğum halde tepkisizce durdum. elma çekirdekleri vardı kustuğum yerde. sifonu çektim. birkaç dakika öylece durdum. ağlamadım. bağırmadım. tepki veremedim. kalkıp ağzımı çalkaladım, yüzümü yıkadım ve odama gidip yatağa uzandım. beynimde fotoğralar kare kare dolaşıyordu. güvercin, elma, sokak lambası, aralıklı tahtalar, sedef'in gözleri...

öğleye kadar uyumuşum o gün. annem de uyandırmamış sabahki halimi gördüğünden. kahvaltı masasını toplamadan çıkmış evden arkadaşına gitmiş kardeşimi de alıp. iştahım falan yoktu. sabaha karşı olanları düşünüyordum sadece. yüzümdeki yarayı, elma çekirdeklerini, köyde o gece yere düşen elma geldi o an aklıma. tabağı düşürdüm elimden. ne kırıldı, ne de çatladı tabak. yere saçılan patatesleri temizleyip masayı topladım. odama giderken banyonun ışığının açık olduğunu fark ettim. koridor gündüz bile karanlık olurdu odaların kapısı kapalıyken. ışığı söndürmek için banyoya girdim. sonra vazgeçip biraz gevşemek için küvetin tıpasını kapatıp sıcak suyu açtım ve küvet dolana kadar elimde cımcızla banyonun aynasında kaşlarımı almaya başladım.

Kaşlarımı alırken aynada banyonun kapısının aralandığını gördüm. Normalde elimi yıkayacak olsam bile girer girmez kapıyı kilitlerim. Dalgınlıktan diye düşündüm. Kapatıp kilitledim. Şortumu çıkarttım. Sonra çamaşırımı ve tişörtümü. Bir an için beynimde dolaşan ve beni delirten görüntülerden kurtulmak istiyordum. Sabah yaptığım şeyden dolayı da temizlenmek... Yarıya kadar kaynar suyla dolu küvete soktum bacaklarımı önce. Yavaşça oturdum ardından. Yanıyordum ama umrumda değildi. Fıskiyeye verdim suyu ve yagmura benzeyen su sesiyle rahatlamaya çalıştım kısa bir zaman için.

Ya ben Şizofrenim ya da gerçekten onlar var. Dakikalardır yazmak ve yazmamak arasındayım. Ama başladık bir defa. Ne olacaksa olsun artık.
Gözlerim kapalı dinlenirken banyonun kapısı çalındı sandım. Su sesi de olduğundan emin olamadım. Kalkıp fıskiyeyi indirdim ve suya soktum kapı çalarsa duyayım diye. Bir iki dakika sonra yine kapıya vuruldu. "anne? Sen misin?" ... "anneee?" ... Yine cevap yok. Yine bana öyle geliyor diyip yıkanmaya başladım. Sonra havluyu vücuduma sarıp çekmeceden tarağı alıp banyodan çıktım. Odama girdiğimde kurulanmaya başladım. Eğilip saçımı kurularken sanki havlunun içinde bir el saçımı çekmeye başladı. Havluya sıkışmış gibi degil. Sürüklüyordu beni aynaya doğru. Cekip attım havluyu ve aynaya baktığımda alnımda aynı yerdeki yarayı gördüm.

Ağlamaya başladım. Yara oradaydı. Hem de günler geçmesine rağmen. Anahtar sesi geldi ve annem seslendi. Yanına gittim. "niye ağlıyorsun? Alnına ne oldu?" dedi. Korktum o an. iki dakika evvel gelse anlatacaktım sanki ama o an dilimden dökülmedi kurmak istediğim cümleler. "saçımı tararken oldu sanırım" dedim ama taranmamış saçlarım. Annem mutfağa giderken "küçük bir çizik kızım ağlama" dedi. "dışarı çıkacağım ben, hava almak için," diye seslendim arkasından. Saçımı kurutup çıktım evden.

Sert bir kahve içmek için bir kafeye girdim. Böyle ortamlarda etrafıma bakan bir tip değilimdir genelde. Gazetelere bakıyordum. Münevver karabulut haberleri falan var her gazetede. Bunalıp masaya bırakırken karşı masada gözlerini bana dikmiş delikanlıyı fark ettim. O kadar tuhaftı ki sanki çekiyordu beni. Sert bir bakıştı, bir o kadar da yumuşak. Kalbimi başka türlü attıran... Afalladım, bakışlarımı kahve Kupasına çevirdim. Hoşlanmıyordum bu tarz şeylerden ama o gözlere bir kez daha bakmalıyım diyordum içimden. Biraz bekledikten sonra başımı kaldırdım ve donakaldım öylece. Masama yaklaştı ve hiçbir şey demeden oturdu.