zamanı geldiğinden yazıyorum

Evi gayet işlek bir caddenin ara sokağındaydı. Beni sokağın başında karşıladı. Giriş kattaki daireye girdik. O zamana kadar gördüğüm en ilginç evdi. Duvar denen bir şey gözükmüyordu. Ya kitaplıktı ya da fotoğraf doluydu. Zaten 1+1 bekar eviydi ama aksine her ayrıntı mevcuttu. Ev tertemizdi, girişteki halı bile parlıyordu. Salona geçtik. Mutfak ve salon birdi ve ayıran sey ortada duran masaydı. Ahmet cebindeki çakmağı çıkarıp mumları yakarken içimde en ufak bir korku yoktu. Sanki dünyanın en güvenli yerindeydim o anda. Masanın bir ucuna ben oturdum. Servisimi verdikten ve kadehimi doldurduktan sonra da o diğer ucuna geçti. Gözlerinden ayırmadan gözlerimi içkimi yudumladım. Yemeğe başladık.

Hayatımda nadirdir yapacağım şeyden pişman olmayacağıma emin olduğum anlar; o an biliyordum ne olacağını. istiyordum bunu. Korkmuyordum. Utanmıyorum. Yemeği yedikten sonra oturma bölümüne geçtik. Hayatımda gördüğüm en derin bakan gözlere kenetlenmişti gözlerim. O gülümsüyordu. Havadan sudan konuşuyorduk. Mutluydum. Uçuyordum sanki. Bir insana aşık olduğunuz zaman korkunç bir cesaret gelir size. O cesaretin alası gelmişti bana o anda.

Hayatımın en mutlu anlarını yaşayacağımı sandım o gece. Ama öyle olmadı. Her sey harikaydı başlangıçta. Dünyanın en zarif insanaydı sanki. incitmeye kıyamıyor gibiydi saçlarımı kulağımın arkasına atarken ve sessizce yaklaşırken dudaklarıma. Kendimi bırakmak zor olmadı. Ama bir süre sonra işler yolunda gitmedi. Elbisemin askılarını indirdiği sırada gördüğüm gözler onun değildi. Değişmişti sanki. Boynumu tuttu sertçe ve kendine çekti. Canımı acıtıyordu. Beni duymuyordu. Bir şeyler söyledi. Anlamadım. Ahmet'in sesi değildi sanki o ses. Konuşuyordu sürekli ama anlamıyordum hicbir şey. "dur!" diyordum sadece ama o hiç durmadı.

Beyler darlık geldi bana. Bir sigara yakayım. Bunaldım fena. Devam edicem yarın.

devam et panpa ya gözlerim şişti amk

rezerve. ilginç gidiyor hikaye takipteyiz...

panpa, sen hemen bi pgibiyatra görün. şizofrenin almış yürümüş amk.

reserved

Tam iki ay boyunca görüştük. Bu iki ay içinde Sadece bazı Geceler kuzenimin elinde çürük elma olan kabusu görüyordum. O da nadirendi, genelde ahmet ile görüşmediğim dönemlerde oluyordu. Onunla çok mutluydum. Yani bu mutluluktan da fazlasıydı. Bu arada okulum başlamıştı, üniversiteye gidip geliyordum. O da bir büroda mimarlik yapıyordu. Kasım ayının sonlarına doğru bir gece evine çağırdı. Annemden bir kız arkadaşımda kalacağım diye izin alıp Ahmet'in evine gittim.

basslik takp

@45 bi sen akıllısın zaten biz malız anlamadık

devam panpa.

Kaşlarımı alırken aynada banyonun kapısının aralandığını gördüm. Normalde elimi yıkayacak olsam bile girer girmez kapıyı kilitlerim. Dalgınlıktan diye düşündüm. Kapatıp kilitledim. Şortumu çıkarttım. Sonra çamaşırımı ve tişörtümü. Bir an için beynimde dolaşan ve beni delirten görüntülerden kurtulmak istiyordum. Sabah yaptığım şeyden dolayı da temizlenmek... Yarıya kadar kaynar suyla dolu küvete soktum bacaklarımı önce. Yavaşça oturdum ardından. Yanıyordum ama umrumda değildi. Fıskiyeye verdim suyu ve yagmura benzeyen su sesiyle rahatlamaya çalıştım kısa bir zaman için.

Ya ben Şizofrenim ya da gerçekten onlar var. Dakikalardır yazmak ve yazmamak arasındayım. Ama başladık bir defa. Ne olacaksa olsun artık.
Gözlerim kapalı dinlenirken banyonun kapısı çalındı sandım. Su sesi de olduğundan emin olamadım. Kalkıp fıskiyeyi indirdim ve suya soktum kapı çalarsa duyayım diye. Bir iki dakika sonra yine kapıya vuruldu. "anne? Sen misin?" ... "anneee?" ... Yine cevap yok. Yine bana öyle geliyor diyip yıkanmaya başladım. Sonra havluyu vücuduma sarıp çekmeceden tarağı alıp banyodan çıktım. Odama girdiğimde kurulanmaya başladım. Eğilip saçımı kurularken sanki havlunun içinde bir el saçımı çekmeye başladı. Havluya sıkışmış gibi degil. Sürüklüyordu beni aynaya doğru. Cekip attım havluyu ve aynaya baktığımda alnımda aynı yerdeki yarayı gördüm.

Ağlamaya başladım. Yara oradaydı. Hem de günler geçmesine rağmen. Anahtar sesi geldi ve annem seslendi. Yanına gittim. "niye ağlıyorsun? Alnına ne oldu?" dedi. Korktum o an. iki dakika evvel gelse anlatacaktım sanki ama o an dilimden dökülmedi kurmak istediğim cümleler. "saçımı tararken oldu sanırım" dedim ama taranmamış saçlarım. Annem mutfağa giderken "küçük bir çizik kızım ağlama" dedi. "dışarı çıkacağım ben, hava almak için," diye seslendim arkasından. Saçımı kurutup çıktım evden.

Sert bir kahve içmek için bir kafeye girdim. Böyle ortamlarda etrafıma bakan bir tip değilimdir genelde. Gazetelere bakıyordum. Münevver karabulut haberleri falan var her gazetede. Bunalıp masaya bırakırken karşı masada gözlerini bana dikmiş delikanlıyı fark ettim. O kadar tuhaftı ki sanki çekiyordu beni. Sert bir bakıştı, bir o kadar da yumuşak. Kalbimi başka türlü attıran... Afalladım, bakışlarımı kahve Kupasına çevirdim. Hoşlanmıyordum bu tarz şeylerden ama o gözlere bir kez daha bakmalıyım diyordum içimden. Biraz bekledikten sonra başımı kaldırdım ve donakaldım öylece. Masama yaklaştı ve hiçbir şey demeden oturdu.

arada pme cevap ver panpa doktora gittin mi hiç demiştim

Oturmamı düzelttim "ne oluyor... " dememe kalmadan ismini söyledi. (ismini söyleyemem şu an, ahmet diyeceğim ona.) " ahmet ben."... "eee?" diye tersledim; bir yandan da nolur gitmesin diyordum. O ana kadar hissetmediğim şeyleri hissediyordum. Keşke hissetmeseydim. Gülümsedi, ismimi sordu. Cevaplamadan neden yanıma geldiğini sordum. "hayatta bazen bazi şeyleri ıskalarsın. Ama bu kez değil." dedi. Tekrar ismimi sordu ve cevapladım. O gün orada başlayan şeyin hayatımı zindan edeceğini bilemezdim.

hadi panpa bekliyoz :

bak baştan söyle, ona göre okuycam, gibti mi gibemedi mi?