zamanı geldiğinden yazıyorum

annem hemen hastaneye zütürmek istiyordu beni. odama gitmiş kıyafetlerimi almak için. annem gelmeyince uzun süre, babam beni kendi yataklarına yatırıp annemin yanına gitti. çok geçmeden geri geldi. "hastaneye gitmek istemiyorum, iyiyim baba." dedim. donuk bir sesle "tamam." dedi. "ne oldu? annem ne yapıyor?" diye sordum. "fotoğraflarına bakıyor." dediği anda hızlıca tokat attı. ne olduğunu anlamamıştım bile. afalladım. fotoğrafım falan yoktu orta yerde. babam saçlarımı çekiyor, kafama vuruyordu. bir iki saniye sonra annem geldi ve suratıma bir tomar fotoğraf fırlattı. babam içeri gitti. doğrulup birini aldım. fotoğraf elimden düştü. elma ağacının önünde oturuyorum, bacaklarım açık. bir şey yok üzerimde. dehşete kapıldım. beynimin o kadar hızlı çalıştığı başka bir an hatırlamıyorum. ne zaman gittim, nasıl böyle bir şey yaptım, ben miydim o... ölmeyi öyle çok istedim ki.

hadi devam et

babam "toparlan!" gidiyorsun dedi. saçımdan sürükleyip kapıya kadar getirdi. o zamana kadar tek bir tokat atmayan babamın bana yaptıkları gururumu öyle incitti ki hiç canım yanmadı. öldürsün diye bekliyordum. deliriyordum. annem dayanamadı. "dur, hasta, bırak kızı, yapma." demeye başladı. pijamalarımla kapının önüne atıldım. annemin ağlama sesini duyuyordum. babam bağırıyordu "o... !" diye. anneme vurmaya başladığını duyunca dayanamadım. apartmandan çıktım. ne para vardı üstümde ne kart. ağlaya ağlaya hızlı adımlarla yürüdüm. bir buçuk saat sonra ahmet'in evinin önündeydim. apartmanın kapısı açıktı. girip merdivenin ilk basamağında oturdum.

neden oraya gitmiştim ki sanki; hayatım alt üst olmamış mıydı iyice onu gördüğümden beri? yine de en çok onun gözleri beni rahatlatıyordu. kurban gibi başımı uzatıyordum ona. korkmadan.
gün daha yeni aydınlanmıştı. zili çalmadım. bekliyordum. uyandırmak istemiyordum. bitkindim. başımı duvara yasladım hiçbir şey düşünmeden öylece durdum. iki üç saat sonra kapı açıldı. ahmet beni görünce şaşırdı. gözlerine bakıyordum. tek kelime edecek halim yoktu. elindeki çantayı bırakıp yanıma koştu. "ne oldu sana dedi?" korkmuştu. koluma girip içeri zütürdü. koltuğa oturttu. bir bardak su getirip verdi. ben ellerim titreyerek içerken o saçlarımı yanağımı okşuyordu. gözleri dolu dolu olmuştu. endişesini görebiliyordum. sevdiğim ahmet'i görebiliyordum.

ahmet telefonu eline alıp birini aradı. "bugün gelemeyeceğim, idare et sen." diyip kapattı. gözlerine bakıyordum sadece. insan aşık oldu mu, dünyada sevdiğinin gözleri kadar güvenli başka bir liman olmuyor anne babası ona yüz çevirdiğinde. ifade edemem bu hisleri. "anlat, dinliyorum. neler oluyor?" dedi. anlatacaktım; ama sustum. fotoğrafları ben bile hatırlamıyordum. ona söylersem beni terk edecekti delirdiğimi düşünecekti. "ailemle tartıştım, başka bir şey sorma." der demez ağlamaya başladım. başımı göğsüne bastırdı. gözlerimi kapadım, kokusunu içine çektim derin derin. "hadi." diyip koluma girerek beni yatak odasına zütürdü ve yatırdı. "hadi. hadi uyu bir tanem. ben seni seyredeceğim. yanındayım." dedi. hiçbir şey olmamış gibi huzurla uyudum.

kabus görmeden uyandım. hava kararmıştı nerdeyse. bütün yorgunluğumu atmış gibiydim. ahmet uyumuştu. gülümsedim. yüzünü okşamaya başladığımda gözlerini açtı. gülümsedi o da. alnımı öptü. "iyi misin? güzel uyudun." dedi. "evet." dedim. birlikte yemek hazırlayıp yedik. muhabbet ettik. huzurluydum. yaşadıklarım aklımdan çıkıyordu onunlayken. bana kız kardeşinin kıyafetlerinden getirdi. bedenimiz aynıydı. kıyafetler tam bana göreydi. saat dokuz gibi evden çıktık. manzarası güzel bir mekanda oturduk, çay içtik. ne gelecek umrumdaydı, ne yaşadıklarım. onunlaydım. ötesi yoktu sanki.

telefonum, cüzdanım, kimliğim hepsi evdeydi. ama dönemezdim eve. bir hafta geçti. her şey güzeldi. ne kabus, ne başka bir şey. sadece geceleri bazen tuvalet için uyandığımda ahmet'i hep çalışma masasında bir şeyler yazıp çizerken görüyordum. proje diye düşünmüştüm hep. bir hafta sonra yine tuvalet için uyandığım bir gece yanına gittim. sanki bir şey gizler gibi tam o anda masa lambasının ışığını kapattı. "çok yoruluyorsun, ne projesi, ne bu çizdiklerin." dedim. cümleme devam etmeme izin vermeden dudaklarıma yapıştı. nazik ama uzun uzun öptü. "iyiyim ben bir tanem. işler işte." dedi. tuvalete gidip geldim. odanın ışığını açtım düşük ayarda. yatakta oturmuş beni bekliyordu. ne günah umrumdaydı, ne başka bir şey. o an öyle çok istedim ki onu. kapının önünde durdum. kıyafetlerimi çıkardım. ağır adımlarla yürüdüm yanına.

geç keşfettim amma reserved

nerdesin kızzz devam etseneeeeee

cehennem ateşi.

devam panpa daha yeni sarmaya başladı hikaye beklemedeyizz

okuyorduk panpa niye bitirdin amk

he la devam et okuyodum ben

panpa, bilinçli senaryo yazmadığına inanıyosan, doktora git. hastasın işte amk.

devam panpa

okusam mı lan korkuyom uyuyabilir miyim okusam

benim yaşadığım olaylara çok benziyor panpa. bence ikimiz de şizoyuz.

rezerved

panpa devam etsene çok heycanlı amk

amlı çıktı lan. neyse devam okuyoruz. ahmete cin girmiş o da bunu gibmiş sonra cin buna girmiş buda ahmeti gibmiş kanımca.