zamanı geldiğinden yazıyorum

inanmayan inanmaz. kanıt gerektiği yerde de kanıtlarız. onun bunun taklitçisi de değilim. zaten yeterince tereddüt ettim. yazmak ne derece doğru bilmiyorum. aslında korkudan çok başka bir şey bu. incide yazma sebebimse kimsenin gibinde olmayacak olması yazdıklarımın. ciddiye alınan bir ortamda yazsam muhtemelen büyür olay. yani benim açımdan. ya da ciddiye alanlar açısından. yeni bir nick alma sebebim de bu: etkilememek insanları. insanların bana delirmişim gibi bakmalarını istememem.
bu oyun değil, zütten uydurma da değil, fazla düşünmeyin okurken de. ne hissedilenler hayal, ne sesler yalan. yine de siz, fazla canlandırmayın gözünüzde. ne olur bilmiyorum. en azından bana ne olur onu bilmiyorum. dayanamıyorum da. iki aydır rahatım. sanırım bitti. ciks hikayesi değil, üç harfli hikayesi de değil, onların ne olduğunu bilmiyorum. ciks sandığım şeyin ne olduğunu da.

iki sene önce bayram öncesi büyükannemin köyüne (asıl memleketi) gittiğimizde başladı muhtemelen. öyle sanıyorum. kasaba gayet gelişmişti aslında. evler, bakkal, park, minik bi fabrika, okul, lise... başıboş köpekler, gece kasabanın başına inen çakallar korkutsa da beni, kız başıma akşama doğru bile dışarı çıkamasam da, daha ne beklenirdi ki kasabadan? zaten kasabanın üç dört kilometre yukarısındaki büyükannemin köyünde bir hafta kalıp dönecektik.

reyting düşünce ferreleşen dizilere döndü amq

@46 amk yavşağı akıl muhabbetine girme sağlam ezerim seni de, amk kimse yorum yapmamış. full analtıncılar takip ediyo diye düşündüm. bir kişinin bile oyyhş boşldım yazmamasına şaşırmadın mı sen de

okuyanlara başarılar şimdiden

okuduk bekliyoruz.

ayrıca kız kendini parmaklamış beyler ayık olun ilk sayfanın sonlarında yazıyodu. anlamamış kimse.

@49 tek elle yazmaya başladım. acele et bin.

@48 acıdım lan sana valla akıl muhabbeti diyor @50de zırvalıyor neyse kirletmeye gerek yok sen devam et kanımca

Kapıyı annem açtı. "ne oldu, ne bu hal?" diye sordu. Endişelenmişti beni görünce. "uyumadık sabaha kadar, yorgunum." dedim ve duş alıp yatağa uzandım. Annem odama girdi arkamdan. "teyzen aradı, Sedef iki gündür çok kötüymüş, geceleri uyuyamıyormuş" dedi. Aynı tuhaf hissizlik geldi o an. Gözlerimi kapatmış uyuyor gibi davrandım. Annem Odadan çıkar çıkmaz odanın kapısı tekrar açıldı. Pencereye baktım rüzgardan mı diye, kapalıydı. Tekrar yatağa uzanacağım anda midem bulandı, o dehşet bulantı gibiydi. Titriyordum yine. Daha kötüydüm, yürüyecek halim yoktu. Masamın üstündeki bardağı yere fırlattım kırdım ses yapmak için ve annemin kapıyı açtığı gibi çığlık attığını duydum en son. Kendimi kaybettim.

Babam bir kasa mineralli su getirdi eve. Benimle ilgilenmezdi pek, sadece maddi yönden desteklerdi her zaman. Annem sürekli odama gelip kontrol ediyordu. Bir şişe daha getiriyordu her seferinde odamdaki yarımı alıp. Alnıma bakıyordu, bir ihtiyacım olup olmadığını soruyordu. Anneme karşı hiçbir zaman sesimi yükseltmemiştim. Söylenirdim bazen ama o kadar. Odama son girişinde birden tavrım değişti. "defol, rahat bırak beni!" diye bağırdım. O gece bir daha gelmedi yanıma. Tepkisizlik sarmıştı yine beni. Çantamdan sigaramı ve çakmağımı alıp ışığı kapattım, Yatakta bağdaş kurdum.

her şey bittiğinde ve ben ağlarken o birden kalktı banyoya girdi. hiçbir şey olmamış gibi sakindi yürürken. nefes alışları bakışları. on dakika sonra yanıma geldi. ağlıyordum hala sessizce, dizlerimi karnıma çekmiş şekilde oturuyordum. tam olarak yaklaşınca geri çekildim. dizlerimi ısırıyordum, acı çekiyordum. eliyle başımı kaldırdı. az önceki adam değildi, yine ahmet'ti sanki. sanki az önceki şeyler yaşanmamıştı. gözleri aynıydı, derin bakışlarında kayboluyordum yine. "neyin var?" dedi kadife sesiyle. ben cevap vermeden işaret parmağını benim dudağıma değdirip "şşşt, sakin ol." dedi. sıkıca sarıldım. korkuyordum; ama ondan başka kimsem yoktu o an.

reserved

Çakmağın ayarını sonuna kadar getirdim. Çakıp bırakıyordum. Tekrarlıyordum. Odadaki hava ağırlaştı o dakikalarda. Sigarayı yaktım. Evde içmezdim hiç. Uzanıp pencereyi açtım. Oda tamamen karanlık değildi. Sokak lambasının ışığı az da olsa aydınlatıyordu. Sırtımı yatağın arkasına yasladım. Deli gibi içime çekiyordum sigarayı. Gözlerimi kapatıyordum, nefesimi tutuyordum bir süre ve ağır ağır veriyordum. Külünü sigara paketine dökecektim, pakette kalan iki sigarayı yatağa bırakırken ağzımdaki sigara göğsüme düştü. Hemen alıp söndürecektim ama sigara yanmamıştı hiç.

yazsana kız

Normal bir durummuş gibi geliyordu bana. Tepkisizlik, Tepkisizlik, Tepkisizlik... Beynimde fırtınalar kopuyordu ama kılım kıpırdamıyordu. Ne kadar süre öylece durdum bilmiyorum. Ayağa kalktım. Yatağın ucunda boy aynası vardı. Önünde durdum. Gözüm karanlığa alışmıştı. Vücudumun sağ yanını net olarak görebiliyordum penceren gelen hafif ışıkla. Yaklaştım. Gözlerime baktım. Yaşlar akıyordu ama yüzümde bir duygu ifadesi yoktu. Tişörtümü çıkardım, ardından eşofmanımın altını... Sadece çamaşırlarımla öylece Durmuş kendimi izliyordum. Pencereden gelen soğuğu hissediyorduM. Bir adım attım geriye doğru. Bir adım daha... Yatağa oturdum.

seriii please

Aynaya bakıyordum, bacaklarımı araladım. Dokunmak istemiyordum. Oturduğum yerden kalkmadan yatağa uzandım. Ahmet'in bana yaptığı şeyi görüyordum. Ahmet'i görüyordum. Gözleri başka bakan. Nefesim ciğerimi yakıyordu. Kendimi kontrol edemiyordum. Elimi küloduma soktum. Dokunmaya başladım. Dokunmak denemezdi buna. Ahmet'in çektirdiği acıya benzer acılar veriyordum bedenime. Duramıyorum. Belim kıvrılıyordu. Diğer elimle ağzımı kapattım, boğulacaktım nerdeyse. Sesim kesilmişti. Ahmet'in görüntüsü netleşiyordu her an. Durmaya çalıştım. Olmadı. Parçalarcasına gidip geliyordu elim. Birden durdum, tam o anda. Nefes nefeseydim. Bekledim bir süre. Eşofmanımı giydim, yatağa girdim.

şizofrensin işte panpa sakin olda doktora git amk

Rüyamda yine sedef'i gördüm. Elinde çürük elma, ağzıma sokuyordu. Elimle engel olmaya çalıştım. Tükürdüm. Ezan okunmaya başladı, sedef'in gözleri büyüdü ve kaçmaya başladı. Peşinden gidiyordum, düşecek diye korkuyordum, alacakaranlıkta harmanda benden kaçıyordu. Sanki saniyeler içinde aydınlanıyordu hava. Ezan bitmemişti bile. Sedef patikadan çıktı. Yetişemiyordum, öyle hızlıydı ki... Fırının önünde durdu. Fırının içine girdi. Kapağı açtığımda Ahmet'in gözlerini gördüm. Nefes nefese uyandım. Ezan okunuyordu. Yine o berbat bulantı... Banyoya koşarken koridorda kustum.

Beyler devam edeyim mi? Yoruldum, o kadar yazdım. Bunalıyorum da bir de.

O gün akşama kadar hastanede kaldım. Ahmet yanımda sadece beş on dakika kalmış ve işe dönmüştü. Bütün tahliller, her şey normaldi. Midemi bozduğumu söylemişti doktor ama kanıtlar bir şey yoktu. Stresten dendi. Pgibiyatr ile görüşmemin doğru olacağını söyledi ve yönlendirdi. Ama o zamanlar gitmedim. Akşam saat altı civarı eve döndük. Kusma ve ishal dışında bir şikayetim yoktu. Birden midem bulanıyordu kötü hissediyordum, ama kusunca bitiyordu hemen.