zamanı geldiğinden yazıyorum

mutfağa gittim "anne şuna bak ya sedef çizdi tınağıyla ama çok acıyor." dedim alnımı göstererek. baktı annem "hani?" dedi. saçımı çektim iyice gösterdim. yaklaştı "üfff dalga mı geçiyorsun işim gücüm var tabakları yerleştir." dedi. elimle dokundum ne acı var ne yara. uyku sersemi öyle sandım diye düşündüm; ama kafayı yemek üzereyim. acıdı yani, dokunamıyordum iki dakika önce. neyse yemek yedik odama geçtim yine, film izliyorum. sedef ile kız kardeşim geldi yanıma. sedef dolabıma baktı gözleri kocaman oldu. baktım hemen hiçbir şey yok. anında çığlık atmaya başladı. yüzünü kapatıyor. teyzemler geldi sakinleştirmeye çalıştı. "eve gidelim" diyor çocuk sadece. zorla sakinleştirdiler.

teyzemler dört beş gün kadar bizde kaldı ama bu süre içinde her gece ağladı kuzenim. onlar gidince evdeki sessizlik beni öyle mutlu etti ki. herhalde iki gün uyurum dedim. annem temizliğe başladı her zamanki gibi misafirlerin ardından. koridorda çamaşır makinesi. oturdu yere makineye atıyor çarşafları, yastık kılıflarını falan ters çevirip. birden bağırdı beni çağırdı "bak şu sedef'in yaptığına." dedi avcunu açıp göstererek. "elmaları yemiş çekirdeklerini yastık kılıfına sokmuş.". beş tane siyah çekirdek annemin avcunda. verdi bana çöpe atmam için. bir taraftan da söyleniyor "yaramazlığından huysuzlanıyor bu çocuk vallahi." diye.

saat on gibi esnemeye başladım televizyonun başında. "ben yatıyorum" diyip odama geçtim. yatağa bıraktım kendimi. öyle yorgunum ki ama sanki aylardır uyumamışım gibi hemen uyudum. rüyamda sedefi gördüm. elinde bir şey kahverengi. yaklaşıyor bana. çürümüş elma üzerinde kurtlar. "bırak onu, pis!" diye bağırıyorum ama çocuk sağır sanki. gözlerini dikmiş gözlerime yaklaşıyor. eğiliyorum elmayı atmak için. ağzıma sokuyor sanki kocaman bir insan gibi güçlü kız. hemen elimi ağzıma zütürüyorum atıyorum elmayı. tükürüyorum. tırnaklarım leş gibi aralarında kalıyor kalıntıları. üstüme sürerek temizlemeye çalışıyorum bir yandan da tükürüyorum derken uyandım. saat beş civarı. sabah ezanı okunuyor.

ne zman biter panpa daha uzun mu yani bide ne hikayesi bu amk umarım sallamıyosundur

ter içindeyim. gidip yüzümü yıkadım tekrar yatağa girdim. bir süredir zaten yapamadığımdan kafamı dağıtmak için kendime dokunmaya başladım. yavaşça dokunuyorum ama her defasında kısa süre sonra hızlandığımı bildiğimden ve sesimi kontrol edemediğimden bu defa dikkatlice... annem namaza kalkabilir düşüncesiyle sakince yapmaya devam ettim. gözlerimi kapattım çamaşırımın üzerinde sağ elim, "yavaşşş... yavaşş.." diyorum sessizce. her zamanki gibi oldu ve duramadan hızlandım. sesim fazla çıkacak diye endişe ediyorum bir yandan da. tam zirvedeyken cama bir şey çarptı. çığlık attım ve annemlerin yaklaştığını fark edince toparlanmaya çalıştım. nefes nefeseydim zaten, korkudan gibi davrandım "baba bi şey çarptı!" dedim camı göstererek. babam pencereyi açtı aşağı baktı. "güvercin, güvercin çarpmış. ölmüş yerde, yat uyu bir şey yok." dedi ve çıktı odadan annemi de alıp.

değerlenir buralar bence. ilk sayfayı kaçırdık ama olsun.

Özet geç

rezerved amk

reserved

edit : hikaye güzel gidiyor yavaaş... yavaş anlatma hadi hızlıı hızlıı

annem ve babam odadan çıkınca pencereyi açtım aşağı baktım. gri bir güvercin yerde. o an inanılmaz derecede midem bulandı. hiç olmadığım kadar tuhaf hissettim. titremeye başladım. bayılacakmış gibi. tuvalete koştum ve kustum. hayatımda hiç böyle korkmadım. ve ilk kez korktuğum halde tepkisizce durdum. elma çekirdekleri vardı kustuğum yerde. sifonu çektim. birkaç dakika öylece durdum. ağlamadım. bağırmadım. tepki veremedim. kalkıp ağzımı çalkaladım, yüzümü yıkadım ve odama gidip yatağa uzandım. beynimde fotoğralar kare kare dolaşıyordu. güvercin, elma, sokak lambası, aralıklı tahtalar, sedef'in gözleri...

öğleye kadar uyumuşum o gün. annem de uyandırmamış sabahki halimi gördüğünden. kahvaltı masasını toplamadan çıkmış evden arkadaşına gitmiş kardeşimi de alıp. iştahım falan yoktu. sabaha karşı olanları düşünüyordum sadece. yüzümdeki yarayı, elma çekirdeklerini, köyde o gece yere düşen elma geldi o an aklıma. tabağı düşürdüm elimden. ne kırıldı, ne de çatladı tabak. yere saçılan patatesleri temizleyip masayı topladım. odama giderken banyonun ışığının açık olduğunu fark ettim. koridor gündüz bile karanlık olurdu odaların kapısı kapalıyken. ışığı söndürmek için banyoya girdim. sonra vazgeçip biraz gevşemek için küvetin tıpasını kapatıp sıcak suyu açtım ve küvet dolana kadar elimde cımcızla banyonun aynasında kaşlarımı almaya başladım.

devam et panpa

devam panpa.

Kaşlarımı alırken aynada banyonun kapısının aralandığını gördüm. Normalde elimi yıkayacak olsam bile girer girmez kapıyı kilitlerim. Dalgınlıktan diye düşündüm. Kapatıp kilitledim. Şortumu çıkarttım. Sonra çamaşırımı ve tişörtümü. Bir an için beynimde dolaşan ve beni delirten görüntülerden kurtulmak istiyordum. Sabah yaptığım şeyden dolayı da temizlenmek... Yarıya kadar kaynar suyla dolu küvete soktum bacaklarımı önce. Yavaşça oturdum ardından. Yanıyordum ama umrumda değildi. Fıskiyeye verdim suyu ve yagmura benzeyen su sesiyle rahatlamaya çalıştım kısa bir zaman için.

Ya ben Şizofrenim ya da gerçekten onlar var. Dakikalardır yazmak ve yazmamak arasındayım. Ama başladık bir defa. Ne olacaksa olsun artık.
Gözlerim kapalı dinlenirken banyonun kapısı çalındı sandım. Su sesi de olduğundan emin olamadım. Kalkıp fıskiyeyi indirdim ve suya soktum kapı çalarsa duyayım diye. Bir iki dakika sonra yine kapıya vuruldu. "anne? Sen misin?" ... "anneee?" ... Yine cevap yok. Yine bana öyle geliyor diyip yıkanmaya başladım. Sonra havluyu vücuduma sarıp çekmeceden tarağı alıp banyodan çıktım. Odama girdiğimde kurulanmaya başladım. Eğilip saçımı kurularken sanki havlunun içinde bir el saçımı çekmeye başladı. Havluya sıkışmış gibi degil. Sürüklüyordu beni aynaya doğru. Cekip attım havluyu ve aynaya baktığımda alnımda aynı yerdeki yarayı gördüm.

Ağlamaya başladım. Yara oradaydı. Hem de günler geçmesine rağmen. Anahtar sesi geldi ve annem seslendi. Yanına gittim. "niye ağlıyorsun? Alnına ne oldu?" dedi. Korktum o an. iki dakika evvel gelse anlatacaktım sanki ama o an dilimden dökülmedi kurmak istediğim cümleler. "saçımı tararken oldu sanırım" dedim ama taranmamış saçlarım. Annem mutfağa giderken "küçük bir çizik kızım ağlama" dedi. "dışarı çıkacağım ben, hava almak için," diye seslendim arkasından. Saçımı kurutup çıktım evden.

Sert bir kahve içmek için bir kafeye girdim. Böyle ortamlarda etrafıma bakan bir tip değilimdir genelde. Gazetelere bakıyordum. Münevver karabulut haberleri falan var her gazetede. Bunalıp masaya bırakırken karşı masada gözlerini bana dikmiş delikanlıyı fark ettim. O kadar tuhaftı ki sanki çekiyordu beni. Sert bir bakıştı, bir o kadar da yumuşak. Kalbimi başka türlü attıran... Afalladım, bakışlarımı kahve Kupasına çevirdim. Hoşlanmıyordum bu tarz şeylerden ama o gözlere bir kez daha bakmalıyım diyordum içimden. Biraz bekledikten sonra başımı kaldırdım ve donakaldım öylece. Masama yaklaştı ve hiçbir şey demeden oturdu.

arada pme cevap ver panpa doktora gittin mi hiç demiştim

Oturmamı düzelttim "ne oluyor... " dememe kalmadan ismini söyledi. (ismini söyleyemem şu an, ahmet diyeceğim ona.) " ahmet ben."... "eee?" diye tersledim; bir yandan da nolur gitmesin diyordum. O ana kadar hissetmediğim şeyleri hissediyordum. Keşke hissetmeseydim. Gülümsedi, ismimi sordu. Cevaplamadan neden yanıma geldiğini sordum. "hayatta bazen bazi şeyleri ıskalarsın. Ama bu kez değil." dedi. Tekrar ismimi sordu ve cevapladım. O gün orada başlayan şeyin hayatımı zindan edeceğini bilemezdim.

hadi panpa bekliyoz :