Bunu ilk ben fark etmiş olamam. Yalnız değiliz. Çatırtılar duyuyosunuz ya hani evdeki beyaz eşyalar genleşiyo sanıyosunuz. Hayır. Gecenin bi yarısı komşuların üst katta koşturmasına uyanıp sinirleniyosunuz ya. Büyük ihtimalle evde bile değiller. Peki göğsünüze oturup uyandığınız halde hareket etmenize engel olan ne? Neyi görmenizi istemiyor. Durduk yere ensenizdeki tüyler neden diken diken oluyor kendinize hiç sordunuz mu? Zamanda bir sorun var, zamanın dokusunda. Bazı günlerin çok hızlı bazılarının ise çok yavaş geçmesinin bi sebebi var.

http://www.imgim.com/crop...uds_night_sky_014305_.jpg

Ama bu herkese olur di mi. Kendinize bunu söylüyorsunuz. 'Bu günüm yavaş geçti çünkü çok sıkıcıydı başka sebebi yok' dediğinizi duyar gibiyim 'işte saçma sapan bi hikaye daha.'. Suç sizde değil. Bunu yapan her şeye mantıklı bir sebep arayan beyniniz. Kızmayın ona. Onun sayesinde hayattasınız. Çünkü eğer perdenin arkasını görürseniz bir daha normale dönemessiniz. Ama bazen her insanın o perdenin arkasına bir kaç saniye geçtiği bi an olur. 'Dejavu'. Ne kadar mantıklıyız buna da bi kalıp uydurmuşuz. Keşke yaptığınız, yapacağınız, yapmayı düşündüğünüz, ve yapmadığınız her eylemin çoktan gerçekleştiğini siz de görseniz. Kararlar çoktan verildi. Her sonuç çoktan belirlendi. Ama düzen zaten bu. Fakat bozuluyor. Perde gittikçe inceliyor

Ben kimim peki? Bunu ilk nasıl farkettim?. ilk sorunun gerçekten önemi yok. Size göre yoldan geçen, çocuklarıma göre çoktan ölmüş babama göre ise daha doğmamış bi atom yığınıyım. Nasıl fark ettiğime gelirsek ise işler burda ilginçleşiyor. Ben yaklaşık 4 günlük bi zaman paradoksuna yakalandım. 4 gün boyunca insanların aynı hataları tekrar ve tekrar yapmalarını izledim. 4 gün boyunca aynı canlı yayını izledim durdum. Delirdiğimi sandım. Belki haksız sayılmam. Unutmaya çalıştım ama olmadı. Kendime mantıklı bir açıklama yapamadım. ve işte burdayız. Sen ve ben. gözlerindeki ışığı görebiliyorum. Neden mi? Hala burdasın.

Delirmediğimin farkına vardığım olaylar zincirini anlatıyorum size. Gördüklerimi yaşadıklarımı ve yaşayacaklarımı. Elimizdeki kavramları kullanarak bunu yapmak çok zor ama. Var olmayan bi 'şeyi' eldeki kelimeler nasıl açıklayabilir ki? 16 ekim 2011 e gitmemiz lazım bunun için. O günü 4 kere yaşadım işte. işten geldim yattım. Sabah 7 de kalkıp çıktım. Arabamın yanındaki komşuma selam verdim. Her zamanki rutinime döndüm. Ofise çıkmadan bi kahve aldım. Kahveyi veren adamla kızının okul sorunu hakkında kısa bi konuşma yaptım. Akşama kadar bilgisayar ekranına baktım ve aynı şekilde eve döndüm haberlere baktım ve yattım. Ertesi gün kahveci yine aynı şeyleri anlatınca kırmadan dinledim ve hafızasından şüphe ettim. Yerde 'dün' gördüğüm kahve lekesini görünce temizlikçi kadına içimden söylendim. Aynı rutini tekrar yaşadım. Haberlerde Yemendeki keskin nişancıyı tekrar izlediğimde ise yayında bir sorun var sandım. Galatasaray bursa maçının canlı skoru da sağ üst köşedeydi çünkü. 3. gün ise başım ağrıdan çatlıyordu. Ve rüya gördüğümü sandım.iŞe gittim. Masamda ise ufak bir zarf vardı ilk defa. Zarfı açtım. Ufak beyaz kağıtta http://smtngwngwthtmas.onion yazıyordu. Başımın ağrısı yüzünden diz çöktüm. Eve nasıl döndüğümü hatırlamıyorum. Son gün ise sabah mide bulantısı ile uyandım. başım en kötü akşamdan kalma halimden beter ağrıyordu. Odamın kapısının kenarına sıkıştırdığım, zarftan çıkan kağıdı gördüm. Onu oraya nasıl koyduğumu hatırlayamadım. Ofise gittim bu sefer her şeyi baştan yaşayıp. Masamda zarf yoktu bu sefer. Düzgün bir resmin içindeki bozuk bi fırça darbesini anımsattı bana.

Eve gittim ve inanılmaz bir baş ağrısı ile tekrar yattım. Uyandığımda ise salona gidip televizyonu açtım ve kurtulduğumu anladım. 16 ekim pazar günü benim için artık geride kalmış, fazla mesai yaptığım sıradan bi hafta sonuydu. 4 kere yaşamam dışında. Hazırlanmak için odama döndüğümde ise kapımın duvar ile arasında kalan boşluğunda o ufak kağıdı gördüm. Onu oraya koyduğumu yine hatırlamıyorum ama bu merak ettiklerim arasında en önemsiz mesele. Kağıda ezici bi baş ağrısının etkisinde olmadan baktım bu sefer. Daha önce hiç böyle bi link uzantısı görmemiştim. Laptopum ise masada ekranı açık vaziyette duruyordu. Bunu yapmadığıma kesinlikle eminim.

Merakla bilgisayarın başına oturdum. Masa üstüm eskisinden farklıydı. Sonra ekranda kendi kendine hareket eden imlece baktım. Korkudan yumruğumu öyle bir sıktım ki tırnaklarım avuç içime saplandı. ilk defa gördüğüm bir tarayıcının açılışını izledim. imleç ise adres çubuğunda durdu. Bir kaç saniye bekledikten sonra yapmam gerekeni anladım ve kağıttaki linki çubuğa yazdım. Önümde bir sayfa açıldı ve okumaya başladım.
'Do you think you are alone right? Yes ı am talking to you, moron. At list you dont believe you are mad or something . Dont worry this is just à temporary solution. You cant see me but ı can see and hear you. I mean ı have been there. So you are scared I know. Dont be! We ll come to visit you soon. And ı know this is even more terrifying . Who are WE right? Now that is a good question.
Çevirisi : yalnız olduğunu sanıyorsun değil mi. Evet seninle konuşuyorum aptal herif. En azından delirdigini falan düşünmüyorsun . Merak etme bu geçici bir çözüm. Sen beni görmessin ama beni seni görür ve duyarım. Demek istediğim ben de aynı durumdaydım. Korkuyorsun biliyorum. Korkma! Yakında seni ziyaret edeceğiz. Bunu demem seni daha da dehşete düşürdü herhalde. 'Biz' kimiz ki? işte bu güzel bi soru