Daha dün gibi hatırlıyorum sene 2004 2005 arası 8 9 yaşlarındayım daha mahallede 3 kişi takılır paramız olmasa bile çok mutlu zamanlar geçirirdik be ne zaman hayat bu kadar sıkıcı ve bunaltıcı oldu anlayamadım

halil(ben) ümit ve oğuz üst mahalledeki parka gider sabahtan akşama kadar misket oynar küçük kardeşim Ümit'e eski ayakkabısının altını delip bilyeleri çalardık oğuz la ben normal bilye oynar gibi yapıp kardeşim ise bilyelerin üstüne basıp çalardı sonra o bilyeleri bakkaldan daha ucuza cocuklara satıp apartmanın arkasına geçip çikolata cips kola içerdik bizden mutlusu yoktu ne güzel günlerdi be şimdi ise hayat o kadar ayrımlaştı ki paran kadar mutlu olup paran kadar sevinebiliyorsun herkes para peşinde koşar olmuş

eskiden ufacık şeylerden mutlu olurduk acıktığımız zaman anne salça ekmek diyip bütün günümüz geçerdi şimdi öyle mi be yok bu masraf yok şu ekgib bu alıncak bu eskidi derken hep birşeyleri tamamlamak la geçiyor günlerimiz halil şuan garsonluk yapıyor 3 kuruş için ben 3 5 birşeyler kazanıyım diye oto yıkamacıda çalışıyorum oğuzun biraz durumu iyi üniversiteye tekrar hazırlanıyor şanslı bin fırsatı var arada bir görüşüp cash flow bornova sokakları dinleyip eski günleri anıyoruz bu kısa hayatta arkadaşlıklar da olmasa duygu olmasa hayatın bir anlamı olmaz gibi geliyor velhasıl kelam eskiden mutluyduk be yeni dünya bizi çok değiştiriyor

dünün bugünden farkı yok dıbına koyayım