Sorunlarımı içerek çözmeye karar verdim, babama çekmiştim belki de. Bu arada, Yağmur’a annemin durumunu anlatıp neden gelemediğimi anlatmıştım, anlayışla karşılamıştı ama onu da boşladığım için kötü hissediyordum. Herkese aynı anda yetişmeye çalışıyordum, üstelik daha kendimi bile toplayamamıştım ve o zamanlar kendimi nasıl hırpaladığımın farkında değildim, şimdi geriye bakınca anlıyorum.
Aslı’nın annesinden aldığım özel ders paraları bana yetiyordu, annemin gönderdiği paranın büyük kısmını ve ders parasının kullanmadığım kısmını biriktiriyordum. Param sadece sigarayla bazen biraya gidiyordu, yemeği ucuza getirmeyi öğrenmiştim zaten. 3-5 lirayla da doyuyordu karın. Kitap için o kütüphaneye gidiyordum, yetmiyordu param. Ersin’in televizyonu yoktu. Kitap çalmayı çok düşündüm beyler ama yapamadım, muhtaç olmadıkça hırsızlık bana hep adilik olarak gelmiştir.
Aslı’yla çok vakit geçiriyordum, gerçekten çok zeki bir kızdı, fikirleri ve mantığı beni afallatıyordu bazen. Ben hep zekama güvenmişimdir ama solluyordu beni. Hayran olmuştum kıza. Ara sıra Yağmur’un attığı mesaj geliyordu aklıma, istediğinle yat şeklinde olan. Aslı’nın lisesi bitmişti zaten, o üniye yeni başlamıştı, ben sondaydım. Eskisi gibi garip bir durum yoktu yani, birlikte olabilirdik. Dediğim gibi, o yıl çok zor bir yıldı, kafamdaki her şey karışıktı.
Annem telefonda hep iyi olduğunu, yürüyüşlere falan çıktığını anlatıyordu, bazen komşu dedikodularını, her zamanki gibi neşeliydi ve bunun sahte olmamasını umuyordum. Kanser bildiğim kadarıyla ilerlememişti ama o kadar illet bir hastalıktı ki ne tak olacağını bilemiyordun.
Yağmur… Mesajlarıma cevap vermiyordu, ne telefona ne de msn’e. Bazen tek tük kısa cevaplar geliyordu, kötüleşiyor olmalıydı. Annem, Aslı, Yağmur, kanser, borderline, vajinismus, hepsi kafamı gibmişti artık. Beynimi bir rafa kaldırıp uymak istiyordum, aylarca.
Üniversiteden nasıl mezun oldum bilmiyorum beyler. Ne okula gittiğim vardı, ne not tuttuğum, koskoca üniversitede arkadaşım bile olmadı. Olduk işte. ismi bilinen bir üniversiteden mezundum, diplomam vardı. Artık hayata atılabilir, günde 10 saat çalışıp patron çenesi çekebilirdim. Aslı aradı beni, (artık ders mers kalmamıştı zaten) kutlayalım bunu dedi. Ne kutlaması lan, toplasan 5 kişiyi anca tanıyorum zaten. Zorlaya zorlaya parti gibi bir şey yaptı evinde, daha çok beni arkadaşlarına tanıştırma partisi gibi. Böyle ortamlarda minibarın yanına yuvalanıp kimseyle konuşmayan bir eleman mutlaka olur ya. O benim aq. Ara sıra Aslı’nın peşinde dolanıyorum, umursayan yok tabii ki. Aslı o gün fıstık gibiydi, mor bir elbise vardı üstünde, saçları at kuyruğu. Ve dediği gibi topuklu giymişti, partideki erkeklerin çoğuna tepeden bakıyordu ama benim yanıma yakışıyordu işte. Parti bir süre sonra dağıldı, canıma minnet işkence benim için çünkü. Sızanlar falan kaldı sadece. Aslı beni minibardan uzaklaştırdı ve öpmeye başladı, dudakları kalın, öpmesi çok güzel ama kötü hissediyorum. Anlayıp durdu, noldu dedi, bozulmuştu doğal olarak. “Bunu yapmam doğru mu bilmiyorum,” dedim, kısaca bahsettim Yağmur’un dediğinden. Baktı, baktı, “istiyorsan gelirsin,” dedi sadece ve annesinin odasına girdi.
Birkaç dakika oturdum, sızan birkaç kişiyi izledim, sonunda odaya girdim.
3 yıl sonra bir kızla ilk sevişmemdi ve en iyisiydi. Bu ciks olaylarını anlatırken nasıl ayrıntıya girilir bilmiyorum beyler idare edin. Memnun muydum? Evet. Pişman mıydım? Köpek gibi.
Bunu Yağmur’a söylemedim, bana söyleme demişti zaten. Aslı hiç sevgili olaylarına girmedi, arkadaşlık hep aynı biçimde devam etti. ipek gibi yapsaydı nasıl sıyrılırdım işin içinden bilmiyorum zaten.

O sonbaharda ilk defa Yağmur’dan telefon aldım. Telefonu açmazdı, telefonda konuşmaktan korkuyordu nedense. Çok şaşırdım tabii ki.
“Yağmur, güzelim, ne oldu?”
“Çıkmış. Hapisten çıkmış.” Zangır zangır titrediğini hissediyorum hışırtılardan.
“Ne çıkması ne diyorsun ya?” Aklıma ilk o huur çocuğu geldi tabii ki. Adamın ismini de bilmiyorum ki, Yağmur söylese para görmüş avukat gibi takip ederim davasını hapiste kaç yılı kalmış vs diye.
“Çıkmış işte evin önünde geçti gördüm.” Çıktıysa bile Rize’de ne işi vardı şerefsizin, Yağmur bu olayların istanbul’da olduğunu söylemişti.
“Ben yanına geleceğim, tamam.” Dedim sadece kapadım telefonu. Saat gece 3, kara kara düşünüyorum gerçekten herif çıkmış olabilir mi diye. Sızmışım, sabah 7’de çaldı telefon.
“O değilmiş başkasıymış,” dedi kız. Öyle bir rahatladım ki. Ama şimdi de halüsinasyon mu görmeye başlamıştı, korkuyordum. Artık okul yok, iş yok (1 ay içinde iş bulmam lazım, açız) bağlasam durmam. Son paramla gittim Rize’ye. Son gidişimdi.
Edip Cansever’in çok uzun bir şiiri vardı, Umutsuzlar Parkı. Aklımda tek parçası kalmış, bana hep Yağmur’u hatırlatırdı, yazayım buraya.

Pek yakınım olacak, karım ya da kız kardeşim
Belki hiçbiri değil, bir kız
Öyle ki, biralar, yaz günleri onunla beraberken güzeldir
Ama çok iyi bir günde çıldırıverdi
Yalnızlıktan.

Yağmur evin içinden çıkmıyordu, korkuyordu dışarıdan. “Yağmur,” demiştim. “O şerefsiz bir daha gelmeyecek.”
Gözleri kocaman olmuş. “Hiç gitmiyor da.” Dedi sadece. Üç kelimeyle anlatmıştı her şeyi.
Gece yine geldi, yine saat 3 gibi. Bu sefer hiç dokunmadı bana, oturdu köşeye. “Benden vazgeçmelisin,” dedi. “Ben sana istediklerini veremem.” Hay dıbına koyayım ya. Nedir bu istediklerim. Herkesin ağzında, istediklerini veremez, memnun edemez, neydi bu. Neydi bu kızın bana veremediği. ciks mi? Çok mu gibimde lan. Kurumuşum ben kızın yüzünü göreyim diye, sokağa çıkıyorum insanların yüzlerini görmüyorum ciks ne lan. Mutluluk mu. Ben mutluydum. En az Yağmur kadar hastaydım belki mutluydum.
“Sen bana istediğim her şeyi veriyorsun,” dedim sadece, öfkemi bastırdım. Ona hiç sesimi yükseltmedim, o bir defa hariç.
“Hayır,” dedi. Yüzü buruştu. “Git.” Git mi? Senin için hayatımı yaktım ben, git mi? Doğruldum, bileklerinden tuttum, sert değil ama.
“Yağmur bak-“
Çığlık attı birden korktum. Bileklerini çekiştirerek kurtardı, vurmaya başladı. “Dokunma! Dokunma bana! Yaklaşma artık bana! Anlamıyor musun?”
“NEYi ANLAMIYORUM?” diye bağırdım, ona ilk ve son bağırışım. “NEYi ANLAMIYORUM YAĞMUR?”
“CANIMI YAKIYORSUN!” diye bağırdı ama onu dokunmuyorum bile. Bahsettiği farklı bir acıydı demek ki.
“VARLIĞIN CANIMI YAKIYOR! O ÖLMÜŞKEN SENiN BURADA OLMAN CANIMI YAKIYOR! VAROLMAN, BENi SEVMEN CANIMI YAKIYOR!”
içeri ananesi girdi, ittirdi beni, kızı yarı sürükleyip yarı yürüterek yan odaya soktu. Sinir krizine girmiş gibi bağırıyordu Yağmur, kelimeleri ara ara anlıyordum sadece. Sonra o cümleyi söyledi, berrak ve net.
“Nene, Kaan nerede?”
Burak nerede, değil. Kaan nerede.
Duvarlar incecik duyuyorum ve anlıyorum her şeyi, keşke anlamasam, keşke duymasam.
“Dışarı çıktı kızım, gelecek birazdan.” Dedi ananesi. O sert suratlı kadından bu kadar şefkatli bir sesin çıkması. Kapı aralığından baktım, bebek tutar gibi sarılmıştı Yağmur’a. “Gelecek, birazdan gelecek.”
Gece karanlığında, yanımda getirdiğim tek şey olan sırt çantamı alıp çıktım. Sabaha kadar evlerin arasında dolandım, biri beni haydut sanıp vurabilirdi, kurt çıkabilirdi, kimin umrunda. Sahip olduğum her şeyi Yağmur’a vermiştim ve o hala bomboştu.
Onu düzeltemeyeceğimi ve hiçbir zaman mutlu olamayacağımızı o gün kabul ettim. inkarla geçen 4 yılın ardından.

Son part.

Ankara’ya döndüm, acıyordu lan. Ben 4 yıl boyunca kendimi harap ederken onun aslında bende Kaan’ı görmesi çok acıtıyordu. Ağlayamıyordum bile, gözlerim yanıyordu biber sürmüşüm gibi ama tek bir damla inmiyordu. Kaan’ın öldüğü o ilk zamanlar gibi olmuştum, Aslı haklıydı. Ben yalnızlıkla baş edemiyordum. Kendimi sevebilseydim bu kadar çabalayamayacaktım belki kendimi birine sevdirmek için, ama artık hatırlamıyordum kendini nasıl sevebileceğimi. Ölü bir oğlana aşık olan, akli dengesi bozuk bir kızı 4 yıl boyunca kendime aşık etmeye çalışmıştım. Dibin dibindeydim.
Rize’ye tekrar gitmeyi zütüm yemedi, Yağmur beni görünce yine korkar diye bir şey yapamadım. Nereden aldıysam halasının telefonu vardı bende, Ankara’da yaşayan. 2 ay kadar sonra cesaret edip aradım ve aldım o haberi.
Asmıştı kendini.
Yazması ne kadar kolay değil mi. Ölümü yazmak ne kadar kolay, birkaç harfle sonsuz karanlığı anlatıyoruz. Yazmayı bu yüzden hiç sevmedim. Hiçbir kelime, bahsi geçen duygu ya da terimi anlatacak kadar derin değil çünkü.
Şaşırmadım, bekliyordum sanki. Sanki bağının kopup gittiğini hissetmiştim. Onu buraya bağlayan her şey yok olmuştu. Ölümle ilgili izlediğim bir belgesel geçti gözlerimin önünden, insan vücuduna öldükten sonra neler olduğuyla ilgili. Bedenindeki tüm kan çekilecekti, gözleri donuklaşacaktı, teni çürüyecek ve dökülecekti, toprağa karışıp bir gün tamamen yok olacaktı, onu yiyen böcekler ve o böcekleri yiyen böcekler de öldüğünde. Silinip gidecekti, hiç var olmamış gibi, çünkü bu dünyada acıma diye bir şey yoktu.
Öldüm sandım. Ölmedim. Ölemedim. Süründüm sadece. Ve öğrendim ki, sevdiğin insanların ölmesine alışmak diye bir şey yok. Her birinin acısı taze. Ölümle ilk kez tanışıyorsun gibi.
Ben yaşadım beyler. Ölmeyi çok istedim ama yaşadım işte. Yaşıyorum da. Gitmeye niyetim yok. Annemi bırakamam. Benim zorlamama, çırpınmama gerek kalmadan beni karşılıksız seven tek insanı bırakmayacağım, bırakamam. istanbul’a geri taşındım, nefret ettiğim şehre. Aslı’yı merak edersiniz belki, hala görüşürüz telefonda. Benim hikayem bu kadardı.
Yaşayın beyler. Ölmeyin. Hayatın sizi çiğneyip tükürmesine izin vermeyin. Çok acır, öldüm dersin, sabah tekrar kalkarsın. En sevdiğin insan ölür, annen ya da baban belki. Acıdan ölmek istersin, sonra mevlitine katılırsın, tavuk pilav yersin ve tavuklar çiğ kalmış diye düşünürken bulursun kendini. Bu kadar trajikomiktir hayat, ne hatırlamana izin verir ne unutmana. Ve o acıyla yaşamayı öğrenirsin. Dünya yok olana dek varlığını sürdürecek tek şey, daimi acı, ölüm acısı. Bir de tavuğu çiğ kalmış pilav. Benim hikayem burada bitiyor. Dinlediğiniz için teşekkürler.
Yaşamaktan başka ne gelir elden.