yıllardır benden saklanan gerçeği

bizde arabadan indik daha sonra gen bilimci kıza karşı ne hissettiğimi dosdoğru söylememi söyledi. labarotuar'a girip kızın gözlerinin içine baktırdı bana ben de ona karşı hiç bir şey hissetmediğimi söyledim. aslında yalan söyledim, ona aşık olmuştum bile. ama bir şey hissettiğimi gen bilimcinin bilmemesi gerekiyordu daha sonra kızı öpmemi söyledi. öptümde hayatımın en tarif edilemez anıydı heyecan korku karışıktı. çok garipti kendimi deyim yerindeyse huur çocuğu gibi hissediyordum.

Hızlı yaz biraz

reserved.

vay amk başım ağrıdı lan bildiğin tıp kitabı okuyomş yada süperman'i izliyomuş gibi hissettim helal panpa devam.

bu konuda zorlanmayacağım, bir de kararsızlığımın sebebini merak etmekte metafizikçi ve pgibolog aynı anda görev yürütüyorlar sanal bir beyin oluşturma konusunda birlikte çalışacaklarmış. pgiboloğuma göre kararsızlığımın sebebi karar mekanizmamın mantığıma göre değilde olaylar zincirine göre çalışmasından dolayı. bir konu hakkında karar vereceksem eğer beynim olmadığı için geçmişteki ve gelecekteki olayları istemsizce analiz edip yapıyormuşum bunu çok garip bir durum bu aslında.

metafizikçime göre ise tüm kararlarımın ve kararsızlığımın sebebi ruhumdaki beynim, evet fiziksel bir beynim yok ama bu ruhumunda beyni olmadığı anldıbına gelmiyormuş. metafizikçime göre ben yeni model insanım ve tanrı'nın kıyametten önceki son model insan denemesiyim bende başarılı olursa sonraki nesili benim gibi yaratacakmış. belki biraz entereasn ama bu yargılamaya bende kapılıyorum bunu pgiboloğum bir çıkış yolu olarak kabul ediyor bir konuda birisine hak vermem. yani kendi çıkarımın veya kendimi özel hissettirmesinden dolayı bir yargıya hak veriyorsam egom var demekmiş. bu da bir insani refleks gösterdiğim anldıbına geliyormuş.

eger hikayeyi ortada birakip gidersen ip adresinden evini bulur ve gelip o olmayan beynini hunharca giber parcalarim

böyle bir şeyi daha önce hissetmemiştim, yeni yeni merak duygusu da gelişmeye başlıyordu bende kızın nerede olduğunu ve adını merak ediyordum. ama bir türlü başım boş kalmıyordu sürekli testler ruhsal ve fiziksel gelişim aktiviteleri bütün bu olaylar beni oldukça meşgul etmekteydi.

gen bilimcim beni alıp beni yeni bir meta olarak kullanma konusunda kararlıydı pgiboloğum gen bilimciyi beni incelemekten alıkoymuştu fakat, o yine de benden uzak durmuyordu. günler yine rutin geçmekteydi aynı testleri yapmaktan sıkılıp sıkılmadığımı sormaktaydı pgiboloğum. metafizikçim ise bir ruh daralması yaşayıp yaşamadığımı merak etmekteydi ama kimsenin gerçekten ne hissettiğim umrunda değildi. kendi işlerine yaradığım kadar umursuyorlardı beni. yine rutin günlerin bir gecesinde uyurken gen bilimci kapıyı çaldı kapıyı açtığımda gen bilimcinin yanında da kızın geldiğini gördüm ve oldukça şaşırmıştım.

kız beni görünce gülümsedi ve hadi gidelim dedi, neden kızın gen bilimci gibi kötü bir adamla iş birliği yaptığını anlamış değildim ama sanırım ona aşıktım. hata yaptığımı biliyordum ama pgiboloğum insan olmak bazen hatayı görüp görmezden gelmektir demişti. sanırım beynim olmadanda beynin fonksiyonlarına erişmeye başlamıştım. beraber o gece evden kaçıp gen bilimcinin aracına bindik, ve gen bilimcinin laboratuvarına gitmiştik. kıza adını sormama rağmen bana cevap vermiyordu. kız sürekli bana babam ile ilgili sorular soruyordu. bunu anlamsız buluyordum ve defteri almadığımı öğrenince korkudan hayrete düşmüştü. geri dönebilir miyiz dedi gen bilimciye o da defterde işe yarayacak bir bilginin olmadığını söyledi. çok garipti kızda bana karşı değişmeler gözlemliyordum artık. bu gerçekten çok garipti. uzun süredir ortalıkta yoktu ve neden ortalıkta olmadığı konusunda hiç bir şey söylememişti sürekli babam hakkında konuşmaya çalışıyordu. sanırım onun peşinden giderek çok büyük bir hata yapmıştım. ilk kez bir şeyden pişmanlık duyuyor ve bu hissettiğim duygunun pişmanlık olduğuna karar veriyordum çok ilginç bir durum bu.

sanırım pgiboloğumun ve metafizikçimin çabaları işe yaramıştı ve sanal bir beynim oluşmuştu buna sevinmeli mi yoksa üzülmeli miydim? gen bilimcim onların bana ne yaptığını sorduğunda ilk kez yalan söyleyip " rutin şeyler incelemeler defterden bir yol bulmaya çalışıyorlardı" dedim. ve yalan söylerken o kadar ustaca yaptım ki söylediğime önce kendim inandım ve bunun yaydığı hızın frekansını kendim ayarlayabiliyordum.

bu aslında bir başarı gibi gözetilebilir, evet bence bu bir başarıydı ve ilk kez kendimi kötü hissediyordum bu arabaya hiç binmemeliydim yol uzadıkça uzuyordu tam 15 dakikadır yoldaydık ve ilk kez gerçek dışı bir zaman yaşadım. insanların zamanla ilgili problemleri olabiliyormuş bazen 1 saat 1 dakika gibi bazen 1 dakika 1 saat gibi gelebilirmiş bu da beynin beklenti ve arzu kısmında bitiyormuş. ilk kez zamana hükmedebilmek ve hızlandırmak istedim. sabırlı olamıyordum sanki bir şeyler vardı bende değişen. bütün beyinsel reflekslerimin bir gecede gelişmesi oldukça anlamsızdı bir araba insanı oluşturmaya yeterli miydi?

bu kadar hızlı olması beni ürkütüyor ve öleceğimi düşündürüyordu kızın ismini söylemeden konuyu hemen değiştirmeye çabalaması gen bilimcinin gideceğimiz yere bir türlü gitmeyi başaramaması beni gerçekten ürkütüyordu işin garibi bu durumları hep yaşıyormuşum gibiydi yani nasıl desem sürekli bu hisleri hissediyomuşum gibi yeni bir şey değilmiş gibi nedense.

yaz la yaz

laboratuara varmayı nihayetinde başarıyoruz, içeriye girip girmeme konusunda yine kararsızım bu kararsızlık seviyesi bu gün haddini aştı arabadan önce gen bilimci iniyor sonra yanımdaki kız bana hızlıca dönüyör ve heyecanlı biçimde bişeyler söyleyecekken gen bilimci arka kapıyı açıp hadi gelmiyor musunuz diyor.

up up up

lan iyi başladın yarıda kesersen amuna goyarım senin bu hafta 3 hikaye okudum üçünüde yarıda bıraktı muallakler

bize ne

Ya AMK uzun yaz sariyo

Az daha uzun yaz