paraa biriktirip bi şey almak için. Mesela araba. sonra o arabayla yine işe gidiyorsunuz.

yıllarca çalışıp seni bi yere hapseden yere-eve-bi şeyler almak için uğraşıyosun. Yeni koltuk takımı, televizyon vs vs ev bizim kafesimiz mesela. Biz 60 70 yıl kafesimizi yaşanır hala getirmeye çalışıyoruz sadece. kirleniyo temizliyoruz. Yine kirleniyo yine temizliyoruz. Ayakabıyla girmiyoruz duvara kesinlikle zarar vermiyoruz

daha gerçekçi olsun diye daha büyük televizyonlar alıyoruz. Gerçekten gidip oraları görebileceğimiz paralarla kendimizle ilgili planlarımız hep emeklilikten sonra. 2 saat sonra ne olacağını bilemezken 60'a kadar yaşayacağımıza inanç tam simyacıda geçiyodu. Adamın tek hayali hacca gitmek. her sabah bunun için işe geliyo. Ama parası da var sağlığı da soruyolar işte niye gitmiyosun bi mani yok. Hayalimi gerçekleştirmeye korkuyorum çünkü yaşamak için bi nedenim kalmayacak diyo

bence tatlı gelecek hayalleriyle taktan hayatlarımızı çekilir kılmaya çalışıyoruz. istemediğimiz ilişkileri, ortamları...

bu şekilde bunların birgün biteceğine kendimizi inandırıyoruz. Yoksa her gün 7'de kalkıp 150 kişilik otobüse binemeyiz bi başarı sıralaması var. okul iş evlen çocuk emeklilik. Sonra serbestsin. Toplum anca 65 yaşından sonra serbest bırakıyo seni sırayı değiştiremezsin bi tanesini atlayamazsın. 30'undan sonra evlenmezsen 25'inden sonra çalışmazsan göze batarsın aldıklarımız da yetmiyo çünkü sürekli yenileri geliyo. Mesela arabanın yeni modelini alıyoruz. işe daha hızlı gitmek için ve tüm bunlar bana çok saçma geliyor. Kaç kıta kaç ülke gelenek yaşayış var ve biz eve zigon sehpa almakla uğraşıyoruz

zigon sehpasız da sehpalı da ölecekse ve yanında onu zütüremeyecekse ben iyi anılarımla ölmek isterim

4 senedir her şeyimi toplamam gerekse bi saatte yapabilecek şekilde ayarladım düzenimi nedense. Arkamda bırakamam dediğim hiçbir şey yok asdf. Anısı var atamam gibi resim çerçeve gibi olmazsa olmazım gibi. Olmazsa olur çünkü