insanoğlunun acımasız dünyasına 5 yavru dünyaya getirmiştim.
Daha annelik duygusunu tadamadan 4 yavrumu benden ayırdılar.
Geriye kalan son yavrumu bağrıma basıyor herşeyiyle ilgileniyordum.
Günlerden bir gün ev sahibinin erkek çocuğu yavruma bağırmaya kızmaya başladı. Baktım halıya pislediği için öfkelenmişti.
Yavrumu alıp buzluğa attı. Küçük yavrumla buzluğa atılırken son defa göz göze geldik. Sanki bir veda bakışı gibi hüzünlüydü.
insanoğlu bizi kaderimize terkedip evden çıkmıştı.
Yavrumun acı sesleri yüreğimi dağlıyordu.
Patilerimle buzluğun kapağını açmaya çalıştıysamda bir müddet sonra yavrumun sesi kesildi.
Anladımki donmuştu. Ağladım.
Haykırdım.
Saatler sonra insanoğlu gelip yavrumu çıkardı. Küçük bedeni buz tutmuştu.
Yaşamıyordu.
Bir çöp dibine atıldı cesedi.
Ölmüştü biliyordum ama son annelik görevimi yapmak için soğuk bedenini ısıtmak istedim. Yavrumun üstüne uzanıp onun dolan bedenini ısıtmaya çalışırken benimde yanan kalbimi soğutmaya çalıştım...