dünyaya gözlerimi bir evde bir kedi yavrusu olarak açmıştım. 5 kardeş olarak doğmuştuk ancak daha kardeşlerimi tanıyamadan onlarla bir kez oynayamadan ayırdılar bizi. ben en şanslı olanıydım aslında. çünkü annemden ayırmamışlardı beni. bu hayatta ki tek sığınağım annemdi. birde sahiplerimiz vardı. bize iyi bakarlardı ama kardeşlerimi benden ayırdıkları için onlara hep kin gütmüştüm.

hep asiydim asla uysal olmadım. sahibim olan aileye yapmayı sevdiğim en büyük kötülük halıya sıçmaktı. halıya sıçarken hep kardeşlerimi düşünürdüm. bu yüzden normal bir kediye göre daha azimli sıçardım. hele evin annesi artık pisliğimi temizlerken bıktım ya bıktım diye feryat ediyordu. işte o gün. evin ergen oğlu beni buzluğa koydu. anneme son kez bakabildim. yavaş yavaş donduğumu hissediyordum. sadece anne diye bağırmıştım hep. annemin dışardan ağlama sesleri ile birlikte yavrum deyişlerini azda olsa duymuştum. artık hareket edemiyor, patilerimi hissedemiyordum. saatler yıl gibi gelmişti bana.

en sonunda buz dolabının kapağı açıldı. o evin veledi beni buzluktan çıkarıp çöpe attı. annem üzerime yatıp beni ısıtmaya çalışıyordu ve hâlâ ağlıyordu. işte bu dünyada ki hayatım bu şekilde son buldu.

not: merak etme beni anne ben iyiyim. burası çok güzel bir yer. hep sıcacık ve mama dolu. sana ve kardeşlerime kavuşacağım günü sabırsızlıkla bekliyorum.