yılbaşında sevgilisine hediye almayan

Sevgili(m) Bayan;
Söylemiştim değil mi? Sizi çok bekledim… Bekledim…
O saçlarınıza iliştirmek için, özenle, teker teker, sabırla topladığım yıldızlara bakarken hayal ettim sizi… Bizi… Merak ettim hep “Siz” ve “Ben” bir gün “Biz” olabilecek miyiz diye. Bakmaya korktuğum o gece kadar kara, gece kadar huzurlu ve yine gece kadar mahrem gözlerinize, hiçbir yanlış hissi canlandırmadan doya doya bakabilecek miyim diye. O bembeyaz, yumuşacık ellerinize bir karşılaşmanın gereği olan nezaketin ötesinde dokunabilecek miyim diye. Karanlıkta yolumu bulamadığım, umudumu, inancımı kaybettiğim, düştüğüm ya da düşmek üzere olduğum anlarda karanlığa doğru kalan son umudum ve çabamla savurduğum ellerimi tutacak mısınız diye…
Bugün bakıyorumda saçlarınıza iliştirdiğim yıldızların ışığı, gözlerinizden bana akıyor, dolunayın tüm güzelliğiyle aydınlattığı gecenin çıplaklığı gibi aydınlanıyor karanlığım gözlerinizden fışkıran ışıkla. Hiç düşünmeden, doyamadan, büyük bir haz ve gururla bakıyorum gözlerinize, ait olma ve sahip olmanın gururuyla. Artık karanlıkta yolumu kaybetmiyorum çünkü artık karanlıkta yalnız yürümüyorum, sizinle yürüdüğüm en karanlık yollarda bile ışığınız yürüdüğüm yola düşüyor. Işığınız yürüdüğüm yola düştükçe, bende sizin için varolacağım.
Şarkılarla yaşayan, şarkılarla nefes alan ben bile size bir şarkı armağan edemiyorum. Ama bunu şimdi anlıyorum, çünkü siz en güzel şarkıların bile yanınızda sönük kalacağı bir güzelliği taşıyorsunuz içinizde, yüzünüzde çillerinizde kırmızı yanaklarınızda. Artık şarkılarım bile değişti, eskiden, siz hayatımda yokken bindiğim, beni dibe doğru tüm inadı ve çirkinliğiyle taşıyan yalnızlık katarının kazanına kirli ve terli kollarıyla kömür atan şarkılarla yaşarken, bugün sizin gelişinizle o katarın içinden beni çekip sizin yanınıza taşıyan mutluluk şarkılarıyla yaşar oldum.
Size ancak uzaktan bakabildiğim zamanlarda elayi görürdüm. Taze ve huzurlu. Ama bugün anladım ki ela olan sizin renginiz değilmiş. Gördüğüm o elalık, sizin varlığınızın çevrenizde açtırdığı filizlerin elalığıymiş. Şimdi yanınızdayım ve gördüğüm tek renk beyaz. Beklide bu beyaz sizin ışığınız. Ama biliyorum ki siz beyazsınız, kar gibi, mavi gökyüzünün üzerine serpiştirilmiş bulutlar gibi. Siz beyazsınız çünkü tüm renkleri barındırıyorsunuz ışığınızda. Siz beyazsınız…
“Siz” ve “Ben” artık “Biz” olduk.Hep istediğim olmuştu. Size bir çok kere söylemiştim. Ve ben “Bizim” yağlı boya tablomuzu çiziyorum bembeyaz bir tuvalin üzerine. Ama daha bitmedi. Çünkü çok güzel olduğu kadar çokta derin olmalı bu tablo. Bob Ross’u bilirsiniz. Hani şu bir zamanlar TRT 2’de programı olan ressam. Onun tabloları çok güzeldir, fotoğraf çekilipte tuvale yapıştırılmış gibidir. Ama derin değildir. Bir anlık insanın içinde kabaran şevkle, bir çırpıda, çabucak ve yarım saatlik bir TV progrdıbına sığacak şekilde yapılmıştır o tablolar. Bizim tablomuz öyle olmayacak. Bizim tablomuz kendi kulağını kesip, daha sonra yüzünü yıkamak için suyla doldurduğu kaptaki yansımasına bakarak kendi portresini çizen Van Gogh’un tablosu gibi olmalı. Kulak kesilmemden önceki buhranın, kulak kesilirkenki çılgınlığın, acının, suya bakarkenki durgunluğun, sudaki yansımayı çizerkenki inancın, azmin ve o tamamlanmış portreyi izlerkenki mutluluğun her safhasını yansıtmalı “Bizim” tablomuz.
Bu ve buna benzer daha bir çok şey… Ben yorulamıyorum size bir şey anlatmaya..
Ve vet söylemiştim: sizi çok bekledim. Fakat iyi ki varsınız, çok teşekkür ederim…