yıl 2002 aylardan kasım günlerden çarşamba

heyecanlı, stresli ve benim için diğer günlerden farklıydı.

2-3 hafta öncesi

farkındaydım imkansızı istediğimin ama karar vermiştim konuşacaktım babamla, belki de içimden geçmişti o kadar çok istiyordum ki, inanıyordum izin vereceğine biranda cesaretimi toplayıp baba o gün orda olmalıyım dedim hayır dedi net bi şekilde çünkü daha lise 2 deydim ve gaziantepte yaşıoduk. odama geçtim sinirliydim ama sanki babam izin vermiş o kadar da rahattım. tekrar gittim babamın yanına yalvardım ama o kadar çabuk olacağını tahmin etmiyordum, şaşırmıştım tamam demişti uçuyordum sevinçten hemen arkadaşı aradım söyledim babam izin verdi dedim...

1 hafta öncesi

heyecanım git gide artıyordu bi yandan da günlerin biran önce geçmesini istiyordum. biletlerimiz hazırdı 1 hafta sonra sabah 9 da istanbula uçacaktık ama günler geçmiyordu her saat aklımdan çıkmıodu o gün ve benim için hayal gibiydi. arkadaşımla alışverişimizi tamamlamıştık artık ekgib hiçbirşeyimiz kalmamıştı o güne hazırdık 1 hafta öncesinden...

1 gün öncesi

ilk defa tek başımıza farklı bir şehre gidecektik ve büyük bir olay için orda olacaktık sadece 1 gün kalmıştı heyecan hat safhadaydı ve tabiki ailelerimiz haklı olarak sık sık tembih ediyordu kavgadan uzak durun ters bişey olduğunda terkedin orayı bildiğiniz aile nasihatları... belki ailelerimiz o gün bize izin vererek ne kadar kötü bi karar verdiklerinin farkındaydı ama bizim şevkimizi kırmamak için bişey diyemiyorlardı nasihatlar her saat tekrarlanıyordu...

büyük gün

sabah 8 de havaalanındaydık ailelerimizle, bu yola 3 kişi çıkmıştık ama arkadaşımızın biri izin alamamıştı, olsun ben tekte olsam gidecektim. saat 9 olmuştu uçağa binmiştik ancak o saate kadar her dakika hatta her saniye ailelerimiz nasihat veriyordu şöyle yapmayın, böyle yapmayın vb...

saat 10:20
atatürk hava limanındaydık artık inmiştik uçaktan kuzenim karşılamıştı bizi eve gittik ama hazırlanmamıza gerek yoktu çünkü biz hazırdık diğer günlerden çok farklıydı mutluyduk mutlu olmasına ama bi okadar heyecanlı ve stresliydik fazla konuşmuyordk kafa olarakta hazırdık artık.

saat 16:00
evden çıkmıştık artık heyecandan, stresten nefes alamaz hale gelmiştik taa ki o kalabalığı görene kadar herkes hep bir ağızdan bağırıyordu ve bizde onlarla beraberdik o saatten sonra, yürüyorduk mabede...

saat 19:00
artık içeride yerimizi almış bulunmaktayız heyecan hat safhada ve hep bir ağızdan bağırıyoruz içerisi cehennem gibi ve sadece 1 saat kaldı.. o zaman hissediyor ama bilmiyorduk tarihe geçeceğimizi...

saat 20:00
atmosfer inanılmazdı, yer yerinden oynuyordu.
kalbim yerinden çıkacak gibiydi.

20:09
tuncay şanlı 1-0
20:37
ariel ortega 2-0
21:23
serhat akın 3-0
21:29
serhat akın 4-0
21:33
ceyhun eriş 5-0
21:41
ümit özat 6-0

evet arkadaşlar tarihe tanıklık ediyorduk ve bu sevinç tarif edilemezdi, rüyada gibiydik.

özet : tüm fenerbahçeliler okusun diğerleri gibtirsin gitsin...