yıl 1999 beyler istanbulda gece vakti yürüyorum

neyse ben uyandıktan sonra bana bir ilaç daha verdiler. amk habire ilaç veriyorlardı. serumdan verdikleri için itiraz da edemiyordum. hm etsem neye yarar amk gibe gibe zütten de olsa alacaktım. ilacı aldıktan sonra yine o kadın asker geldi bu sefer yalnızdı. sol elim gene kelepçeliydi. kelepçeyi açtı ellerimi arkadan bağladı. bu sefer gözlerim kapalı değildi. bir yere gidiyorduk. geçen seferki yere doğru gittiğimizi sandım. yolu görmemiştim çünkü tahmin edemiyordum. geçen seferki yer değildi. yürürken askere adını filan sordum ingilizce. daha sonra date dedim. whats the date diye tarihi sordum. bi gibe cevap vermiyordu amk. giberim böyle işi dedim. durdum yeter lan vuracaksan vur bitsin bu kabus uyanayım artık diye isyan ettim. kadın bana "uslu dur ve söylenenleri yap" dedi. ananı gibiiim dedim içimden kadın öz be öz türkçe söyledi bunları bana. dıbına koyim neler oluyordu. şaşkınlıktan dona kaldım. sonra "kadın içbir şey sorma sadece yürü, ağzını da açma" dedi. amk noluyordu lan! kafam iyice amcıklaşmıştı. pkk kampında filan mıydık diyeceğim orasını anladık şilideyiz ama pkk kampının burda işi ne. yok yok burası bambaşka bir yerdi ve o çalacağım şey neydi? neden ben çalakcaktım? benim özelliğim neydi? kafamda sürekli bu sorular dolanıyordu.

sanırım o geceye dönmenin vakti geldi beyler. o gece dediğim kendimi kaybettiğim o gece. size biraz arkadaşlardan bahsedeyim. 3 tane samimi arkadaşım var. semt arkadaşıyız çocukluktan beri birbirimizi tanırız amk. mustafa, eren ve mert. bu üçüyle çok samimiyim ama o gece sadece dördümüz yoktuk. yani samimi olmadığımız bi kaç arakdaş ve benim hiç tanımadığım onların arkadaşlarından var. aslında plan klagib serseri gibi belgrad ormanına mert'in arabasıyla gidecek, biraz içecek sonra da evlere dağılacaktık. ama biz naptık ne içtik bilmiyorum olay mert'in arabasının patlamasıyla başladı.

neden patlattık o arabayı hiçbir fikrim yok. 1997 wolswogen bora. neyse biz aldık biralarımızı bindik arabayı dördümüz gittik belgrad ormanına. gittiğimizde bizi birileri bekliyordu. bekleyenlerden 2sini tanıyordum yani uzaktan. mustafanın arkadaşlarıydı. diğer 2 si de mustafanın arkadaşlarının akrabasıymış. en azından bana böyle tanıştırıldı. anasını gibeyim her şey de onların başının altından çıktı. bu binler demesinler mi? neden böyle varoş gibi içiyoruz? gidip adam gibi içsek ya. ben hemen atıldım amk. kusura bakma birader bizde böyle yerse... bu atarıma karşı hemen yumuşadı. yav abi yanlış anlama sadece daha güzel bir ortam olsun istemez misiniz diye sordu. dıbına koyim o anki yüz ifadesine aldandık işte. demesinler mi bizim bir arkadaşın villası var gidelim oraya hem muhit de boş. alalım mangalımızı, içkimizi paşalar gibi eğlenelim. havuz da var. dıbına koyim başlarda atar yaptım ama fikir hoşuma da gitmişti. velhasıl biz bora'ya bunlar da kendi arabalarına atladılar. biz bunları takip ediyoruz.

dıbına koyim bunlar bizi zütürdü bir yere parti önceden hazırmış sanki. girdik villaya kızlar müzik içkiler. eren ben ve mert mal gibi kaldık. sanki mustafa ve mustafa'nın tanıdıkları her şeyden haberdarmış gibi... neyse amk girdik mekana. bu bizi getiren lavuklar keyfinize bakın filan demesinler mi? dıbına koyim biz mal gibi kaldık. kenarda durduk salak salak etrafı seyredip getirdiğimiz biraları içiyoruz. napalım amk! biz çoktan terk edecektik mekanı ama mustafa tuttu bizi amk. neymiş gelmişiz o kadar ayıp olurmuş...

uyudunuz mu lan zütler? kime yazıyoruz?

amk biz mal mal kenarda milleti izlerken ortada bir kek dolaşıyordu. evet bildiğiniz "kek" amk. 2 tanesi zenci 10-12 tane kız sadece iç çamaşırlarıyla millete kek dağıtıyorlardı. kekin sıradan bi kek olmadığını anlamıştım amk. ulan tam o sırada dışardan bom diye bi patlama sesi geldi. gibeyim bu ne demeye kalmadan bir baktım bizim bora yanıyor. hızlıca ormana doğru da bi çocuk koşuyor. en azından çocuk gibi biri. amk ben direk bunun peşinden. arabayı o patlattı belli. ulan koştum koştum yakaladım bunu. çocuk filan değil bayağa bayağa kadın ve bu kadın olaylardaki kilit isim olacaktı. ben bunu yakalayınca. veya bu bilerek bana yakalanınca; demek sensin o dedi ve cebinden bir anahtar çıkardı. villanın zemin katında penceresiz odanın içinde deyip anahtarı verip gitti. dıbına koyim ne oluyordu lan bu? ne demek bu şimdi? hiçbir soru sordurtmadan üstümdeki şaşkınlıktan yararlanıp kaçtı.

bi gib anlamadım anahtarı cebime attım geri dönüyordum ne lan bu şimdi diye sordum kendi kendime ama acayip de merak ediyordum. nerden bileyim başıma bela alacağımı... geri döndüm, geri döndüğümde mertin kafa bi dünya havuza atlamıştı amk. arabasının patladığını söylediğimde "ahahahaha boşveeeer beni de patlatıııın ulaaaan" diye çığlık attı amk. kesin o keklerden yedi bu dangalak dedim. tam o sırada mustafa geldi. biradeler biraz gelsene dedi. noldu dedim. anahtarı alabilir miyim dedi. salağa yattım ne anahtarı filan diye hadi ama numara yapma dedi. neler dönüyor lan burda dedim. bunun diğer tayfa da gelmişti. her şeyi anlatırsanız veririm dedim. birbirilerine baktılar. bak yücel bunları inan bilmek istemezsin dediler. öyle mi anahtar filan yok o zaman dedim. zorla da alabilirlerdi ama ses yapmak istemiyorlardı. mustafa peki gel bizimle dediler. diğerleri buna itiraz etse de ben kefilim bırakın gelsin dedi mustafa.

dıbına koyim bunlar beni aldı villanın 3. katında bi odaya zütürdüler. bak dediler bu kasanın içinde bir şey var bunun bilmene şimdilik gerek yok açınca görürsün. onun için anahtara ihtiyacımız var. e dıbına koyim kadın bana başka bir şey söylemişti. zemin kat penceresiz oda? hiç çaktırmadım. anahtarı verdim. uğraştılar uğraştılar açamadılar. mustafa bana anahtarı alırken bir şey söyledi mi veren kişi diye sordu. hayır hiçbir şey söylemedi. offf bu anahtar değil dedi. kasa da anahtarlı filan kasa amk. anlamadım ne gibim iştir ama ben de yücelsem bu işi çözerim dedim kendime. hayatım bomtak zaten. he ben size hayatımı özetlemedim di mi?

benim hayatım...

18 yaşında evden ayrıldım sırf sevdiğim kadınla evlenmek için. ailem karşı çıktı ama ben ailemi de karşıma alıp evi terk ettim. sevdiğim kızla evlendim. aslında özel hayatımdan bambaşka bir hikaye olur dıbına koyim ama onu çok kısa anlatacağım. anlatmak da istemiyorum zaten pek. evlendikten 2 sene sonra bir bebeğimiz oldu. ben hem üniversitede okuyorum hem çalışıyorum. bebeğimiz doğduktan 7 ay sonra vefat etti. uzun bi süre küvezde kalmıştı zaten. yıkıldık. benden çok eşim yıkıldı. hiç hayal ettiği gibi değildi bu evlilik. evlenirken ne kadar mutlu ve umutluyduk. para yoktu ev yoktu iş yoktu ama mutluyduk ne gibime mutluysak...

neyse aysu özellikle çocuğumuzu kaybettikten sonra iyice depresyona girdi. ben geceleri taksiye çıkıyordum gündüzleri part-time bi fabrikada çalışıyordum okul olmadığı zamanlar. anam gibiliyordu anlayacağınız. bir gün sabaha karşı eve geldiğimde yerde yatıyordu aysu. bütün antidepresan haplarını içmiş. ambulans çağırdım hemen ama nafile kurtarılamadı. bi kez daha yıkıldı hayatım. aysu'nun ailesi beni suçladı dava bile ettiler. haklılardı da hapse atsaydılar da gıkım çıkmazdı çünkü hayatını mahfettim kızın. hala kendimi suçlarım. neyse çaresiz ailemin yanına döndüm. mal mal hem okuyup hem çalışmaya devam ettim... hayatım gibilmişti.

işte bu gibik hayat yüzünden belki de bir arayış içersindeydim. gözümü kararttım tek başıma yapacaktım bu işi. eğer o kadın bu anahtarı bana verdiyse bunun bir anlamı vardı. amk ben ne bileyim işin şililere kadar uzanacağını...

şili demişken isterseniz biraz onu anlatayım tekrar döneriz buraya. asker kadın beni kapalı bir yere getirdi. burası hapisaneydi, başka ihtimal yok. kelepçelerimi çözdü tam görevliye teslim edecekken kulağıma yaklaşıp "tek umudumuz sensin" dedi. bi kez daha beynime bir şey zang etti amk. gibtiğimin yerinde kaldığım her saniye şaşırıyordum. dıbına koyayım böyle işin dedim. giberler... bir şey söylemeye fırsat olmadan asker beni kapıdaki başka bir askere teslim etti o da herkesin kaldığı koğuşa attı. koğuşlar türk tarzı ya da amerikan tarzı değildi. girdikten sonra herkes tekti. içerde ne bir görevli ne de gardiyan dediğimiz o görevlilerden vardı. içerde gibseler kimse yardımına koşmazdı. taş duvarlar vardı içerde odalar kapısız yataklarda çe çarşaf ne yorgan var. o gün havalandırmada olduğundan daha fazla insan vardı...

gözümü kararttım amk anahtarı aldım. cebe attım. bunlar yanlış alarm filan bir şey vızıldıyolardı aralarında. ben aşşağa iniyorum mertle erene bakacağım dedim. mustafa bana bunlardan tek bir kişiye bahsetme kardeşim sakın ama sakın diye uyardı. merak etme dedim. indim aşşağa. mertle eren yoktu amk. bahçede her yere baktım yoklardı. hay gibeyim nereye kayboldu bu çocuklar dedim. ama ölecek değiller ya önce şu işi halletmeliydim. zemin kata indim. 4 tane oda vardı penceresiz olanı bulmam gerekiyordu. buldum da kasayı açtım. kasa uzun geniş bir şeydi. içinde tahta bi kutu vardı. kutunun altında "paraşüt" yazıyordu. keçeli kalemle yazılmıştı. ne demekti bu anlamadım amk. kutuyu açmamla 1 belki 2 saniye görmüşümdür onu. sonrasında anlamadığım bir şekilde o yolda yürüyordum. nerde uyandım nerde yürümeye başladım. nasıl geldim oraya en ufak bir fikrim yok. bağlantı kuramıyordum amk.

yarın devam edeceğim beyler...

@210 anasını gibtiğimin salağa! 99 depremi gölcükte oldu istanbulda değil. gibtir git sen okuma hikayemi.

@221 oğlum söylemek istediğim merkez gölcüktü ve asıl felaket orda oldu amk. ne mal adamlarsınız yav. konumuz bu değil ayrıca.

neyse ufaktan başlayalım; los rios'ta hapisane demeye bin şahit isteyen yere girdim. inanılmazdı amk. ben hayatımda böyle bir tak çukuru görmedim. işte şimdi yannanlara geldik dedim içimden ama bi yandan da sanki o ilk zamanki korkuyu atmıştım. korktuğum şey ölüm değildi sadece acı çekmekten korkuyordum. ulan dedim neler oluyor hapisanelerde bi de böyle bir yerde kimbilir neler olur. açıkçası sadece onun korkusu vardı içimde. içeri girer girmez gözlerim said'i aradı. avlunun ortasına doğru ilerledim. herkes bana bakıyor ama kimse bir şey söylemiyordu. gittim bi köşeye çömeldim oturdum. mal mal düşünmeye başladım. sanki kendiliğinden bir şeylerin olmasını bekliyordum.

beyler kusura bakmayın gibtiğimin sözlüğü sürekli gidip geliyor ama merak etmeyin wordde yazıyorum. bu gece hedeflediğim tüm partları atacağım buraya.

@229 bu gece yeterince part koyacağım buraya. he bekleyemem gibimde değil diyorsan benim hiç gibimde değil. burda adam çok 1 okuyan gider diğeri gelir. sorun değil. haydi eyvallah.

neyse bu gece sağlam partlar hazırladım size, başlıyoruz...

Ulan bi yandan tırsıyor bi yandan olayları çözmeye çalışıyordum. Kafam karmakarışıktı. Sürekli bunların hepsinin bir oyun olduğunu düşünüyordum ama oyun olsa en azından kafamı 2 defa kırmazlardı di mi derken sonra kafamın arkasındaki yarık aklıma geldi. Bu nasıl olmuştu? Ne zaman olmuştu? Revirde ilk uyandığımda o yarık vardı. Dolayısıyla oraya getirilmeden olmuş olabilir miydi? Sonra kafamda bir ışık daha yandı. Sürekli yarım yamalak bir şeyler hatırlıyordum ama bunlar hep sahne sahneydi. Birbirinden kopuk sahneler sonra o üstünde “paraşüt” yazan kutuyu açtıktan hemen sonrası geldi aklıma. Nolmuştu orda bana? O kutuyu açıp içindeki müthiş şeyi gördükten sonra ile o ormanda yürürkenki arasında bir şeyler hatırlamaya başladım. Daha doğrusu bazı sesler. ince ince çığlıklar ve sürekli “mustang” “mustang” “ford mustang “ “1977” “1977 ford mustang” kafamda hep bunlar vardı. Bunları kegib ama net bir biçimde hatırlıyordum ama neydi ulan bunlar? O gece nolmuştu bana dıbına koyim?