yıl 1999 beyler istanbulda gece vakti yürüyorum

dıbına koyim bunlar bizi zütürdü bir yere parti önceden hazırmış sanki. girdik villaya kızlar müzik içkiler. eren ben ve mert mal gibi kaldık. sanki mustafa ve mustafa'nın tanıdıkları her şeyden haberdarmış gibi... neyse amk girdik mekana. bu bizi getiren lavuklar keyfinize bakın filan demesinler mi? dıbına koyim biz mal gibi kaldık. kenarda durduk salak salak etrafı seyredip getirdiğimiz biraları içiyoruz. napalım amk! biz çoktan terk edecektik mekanı ama mustafa tuttu bizi amk. neymiş gelmişiz o kadar ayıp olurmuş...

neden patlattık o arabayı hiçbir fikrim yok. 1997 wolswogen bora. neyse biz aldık biralarımızı bindik arabayı dördümüz gittik belgrad ormanına. gittiğimizde bizi birileri bekliyordu. bekleyenlerden 2sini tanıyordum yani uzaktan. mustafanın arkadaşlarıydı. diğer 2 si de mustafanın arkadaşlarının akrabasıymış. en azından bana böyle tanıştırıldı. anasını gibeyim her şey de onların başının altından çıktı. bu binler demesinler mi? neden böyle varoş gibi içiyoruz? gidip adam gibi içsek ya. ben hemen atıldım amk. kusura bakma birader bizde böyle yerse... bu atarıma karşı hemen yumuşadı. yav abi yanlış anlama sadece daha güzel bir ortam olsun istemez misiniz diye sordu. dıbına koyim o anki yüz ifadesine aldandık işte. demesinler mi bizim bir arkadaşın villası var gidelim oraya hem muhit de boş. alalım mangalımızı, içkimizi paşalar gibi eğlenelim. havuz da var. dıbına koyim başlarda atar yaptım ama fikir hoşuma da gitmişti. velhasıl biz bora'ya bunlar da kendi arabalarına atladılar. biz bunları takip ediyoruz.

@151 james bond mu çekiyorsun kardeş

sanırım o geceye dönmenin vakti geldi beyler. o gece dediğim kendimi kaybettiğim o gece. size biraz arkadaşlardan bahsedeyim. 3 tane samimi arkadaşım var. semt arkadaşıyız çocukluktan beri birbirimizi tanırız amk. mustafa, eren ve mert. bu üçüyle çok samimiyim ama o gece sadece dördümüz yoktuk. yani samimi olmadığımız bi kaç arakdaş ve benim hiç tanımadığım onların arkadaşlarından var. aslında plan klagib serseri gibi belgrad ormanına mert'in arabasıyla gidecek, biraz içecek sonra da evlere dağılacaktık. ama biz naptık ne içtik bilmiyorum olay mert'in arabasının patlamasıyla başladı.

rezerved

pkk kampına güldüm şuku

sen aşk acısı çekerken o yıl onca insan bende dahil. biz depremin acısını çekiyorduk 99 deme lan belkide şuan yazamıyordum bu yazıları buraya...

dıbına koyim bunlar beni aldı villanın 3. katında bi odaya zütürdüler. bak dediler bu kasanın içinde bir şey var bunun bilmene şimdilik gerek yok açınca görürsün. onun için anahtara ihtiyacımız var. e dıbına koyim kadın bana başka bir şey söylemişti. zemin kat penceresiz oda? hiç çaktırmadım. anahtarı verdim. uğraştılar uğraştılar açamadılar. mustafa bana anahtarı alırken bir şey söyledi mi veren kişi diye sordu. hayır hiçbir şey söylemedi. offf bu anahtar değil dedi. kasa da anahtarlı filan kasa amk. anlamadım ne gibim iştir ama ben de yücelsem bu işi çözerim dedim kendime. hayatım bomtak zaten. he ben size hayatımı özetlemedim di mi?

benim hayatım...

seri bin

amk panpa 4bucuk saattir bagladin bizi buraya iyi hikaye valla ama seri yazsan muthis olur

seriğ bin sallıyon biliyozda sarıyo

gözümü kararttım amk anahtarı aldım. cebe attım. bunlar yanlış alarm filan bir şey vızıldıyolardı aralarında. ben aşşağa iniyorum mertle erene bakacağım dedim. mustafa bana bunlardan tek bir kişiye bahsetme kardeşim sakın ama sakın diye uyardı. merak etme dedim. indim aşşağa. mertle eren yoktu amk. bahçede her yere baktım yoklardı. hay gibeyim nereye kayboldu bu çocuklar dedim. ama ölecek değiller ya önce şu işi halletmeliydim. zemin kata indim. 4 tane oda vardı penceresiz olanı bulmam gerekiyordu. buldum da kasayı açtım. kasa uzun geniş bir şeydi. içinde tahta bi kutu vardı. kutunun altında "paraşüt" yazıyordu. keçeli kalemle yazılmıştı. ne demekti bu anlamadım amk. kutuyu açmamla 1 belki 2 saniye görmüşümdür onu. sonrasında anlamadığım bir şekilde o yolda yürüyordum. nerde uyandım nerde yürümeye başladım. nasıl geldim oraya en ufak bir fikrim yok. bağlantı kuramıyordum amk.

devammm

anlat lan ne anlatacaksna

seri panpağ

sazan.avi

şili demişken isterseniz biraz onu anlatayım tekrar döneriz buraya. asker kadın beni kapalı bir yere getirdi. burası hapisaneydi, başka ihtimal yok. kelepçelerimi çözdü tam görevliye teslim edecekken kulağıma yaklaşıp "tek umudumuz sensin" dedi. bi kez daha beynime bir şey zang etti amk. gibtiğimin yerinde kaldığım her saniye şaşırıyordum. dıbına koyayım böyle işin dedim. giberler... bir şey söylemeye fırsat olmadan asker beni kapıdaki başka bir askere teslim etti o da herkesin kaldığı koğuşa attı. koğuşlar türk tarzı ya da amerikan tarzı değildi. girdikten sonra herkes tekti. içerde ne bir görevli ne de gardiyan dediğimiz o görevlilerden vardı. içerde gibseler kimse yardımına koşmazdı. taş duvarlar vardı içerde odalar kapısız yataklarda çe çarşaf ne yorgan var. o gün havalandırmada olduğundan daha fazla insan vardı...

sabaaha dıbınakoyim

neyse aysu özellikle çocuğumuzu kaybettikten sonra iyice depresyona girdi. ben geceleri taksiye çıkıyordum gündüzleri part-time bi fabrikada çalışıyordum okul olmadığı zamanlar. anam gibiliyordu anlayacağınız. bir gün sabaha karşı eve geldiğimde yerde yatıyordu aysu. bütün antidepresan haplarını içmiş. ambulans çağırdım hemen ama nafile kurtarılamadı. bi kez daha yıkıldı hayatım. aysu'nun ailesi beni suçladı dava bile ettiler. haklılardı da hapse atsaydılar da gıkım çıkmazdı çünkü hayatını mahfettim kızın. hala kendimi suçlarım. neyse çaresiz ailemin yanına döndüm. mal mal hem okuyup hem çalışmaya devam ettim... hayatım gibilmişti.

işte bu gibik hayat yüzünden belki de bir arayış içersindeydim. gözümü kararttım tek başıma yapacaktım bu işi. eğer o kadın bu anahtarı bana verdiyse bunun bir anlamı vardı. amk ben ne bileyim işin şililere kadar uzanacağını...

reserved sabah okurum