yıl 1999 beyler istanbulda gece vakti yürüyorum

hadi amın feryadı bekliyoruz

amk biz mal mal kenarda milleti izlerken ortada bir kek dolaşıyordu. evet bildiğiniz "kek" amk. 2 tanesi zenci 10-12 tane kız sadece iç çamaşırlarıyla millete kek dağıtıyorlardı. kekin sıradan bi kek olmadığını anlamıştım amk. ulan tam o sırada dışardan bom diye bi patlama sesi geldi. gibeyim bu ne demeye kalmadan bir baktım bizim bora yanıyor. hızlıca ormana doğru da bi çocuk koşuyor. en azından çocuk gibi biri. amk ben direk bunun peşinden. arabayı o patlattı belli. ulan koştum koştum yakaladım bunu. çocuk filan değil bayağa bayağa kadın ve bu kadın olaylardaki kilit isim olacaktı. ben bunu yakalayınca. veya bu bilerek bana yakalanınca; demek sensin o dedi ve cebinden bir anahtar çıkardı. villanın zemin katında penceresiz odanın içinde deyip anahtarı verip gitti. dıbına koyim ne oluyordu lan bu? ne demek bu şimdi? hiçbir soru sordurtmadan üstümdeki şaşkınlıktan yararlanıp kaçtı.

seri bin

sen aşk acısı çekerken o yıl onca insan bende dahil. biz depremin acısını çekiyorduk 99 deme lan belkide şuan yazamıyordum bu yazıları buraya...

bi gib anlamadım anahtarı cebime attım geri dönüyordum ne lan bu şimdi diye sordum kendi kendime ama acayip de merak ediyordum. nerden bileyim başıma bela alacağımı... geri döndüm, geri döndüğümde mertin kafa bi dünya havuza atlamıştı amk. arabasının patladığını söylediğimde "ahahahaha boşveeeer beni de patlatıııın ulaaaan" diye çığlık attı amk. kesin o keklerden yedi bu dangalak dedim. tam o sırada mustafa geldi. biradeler biraz gelsene dedi. noldu dedim. anahtarı alabilir miyim dedi. salağa yattım ne anahtarı filan diye hadi ama numara yapma dedi. neler dönüyor lan burda dedim. bunun diğer tayfa da gelmişti. her şeyi anlatırsanız veririm dedim. birbirilerine baktılar. bak yücel bunları inan bilmek istemezsin dediler. öyle mi anahtar filan yok o zaman dedim. zorla da alabilirlerdi ama ses yapmak istemiyorlardı. mustafa peki gel bizimle dediler. diğerleri buna itiraz etse de ben kefilim bırakın gelsin dedi mustafa.

olm o kadarda yazma lan araba patlıyomuş zencilermiş villaymış anahtarmış. 2 saattir okuyorum bari az biş idoğruluk payı bırak pekekent. bi de seri yaz ananı gibtirme

dıbına koyim bunlar beni aldı villanın 3. katında bi odaya zütürdüler. bak dediler bu kasanın içinde bir şey var bunun bilmene şimdilik gerek yok açınca görürsün. onun için anahtara ihtiyacımız var. e dıbına koyim kadın bana başka bir şey söylemişti. zemin kat penceresiz oda? hiç çaktırmadım. anahtarı verdim. uğraştılar uğraştılar açamadılar. mustafa bana anahtarı alırken bir şey söyledi mi veren kişi diye sordu. hayır hiçbir şey söylemedi. offf bu anahtar değil dedi. kasa da anahtarlı filan kasa amk. anlamadım ne gibim iştir ama ben de yücelsem bu işi çözerim dedim kendime. hayatım bomtak zaten. he ben size hayatımı özetlemedim di mi?

benim hayatım...

hayatını gibiyim mk olaylara gel

18 yaşında evden ayrıldım sırf sevdiğim kadınla evlenmek için. ailem karşı çıktı ama ben ailemi de karşıma alıp evi terk ettim. sevdiğim kızla evlendim. aslında özel hayatımdan bambaşka bir hikaye olur dıbına koyim ama onu çok kısa anlatacağım. anlatmak da istemiyorum zaten pek. evlendikten 2 sene sonra bir bebeğimiz oldu. ben hem üniversitede okuyorum hem çalışıyorum. bebeğimiz doğduktan 7 ay sonra vefat etti. uzun bi süre küvezde kalmıştı zaten. yıkıldık. benden çok eşim yıkıldı. hiç hayal ettiği gibi değildi bu evlilik. evlenirken ne kadar mutlu ve umutluyduk. para yoktu ev yoktu iş yoktu ama mutluyduk ne gibime mutluysak...

reserved sabah okurum

neyse aysu özellikle çocuğumuzu kaybettikten sonra iyice depresyona girdi. ben geceleri taksiye çıkıyordum gündüzleri part-time bi fabrikada çalışıyordum okul olmadığı zamanlar. anam gibiliyordu anlayacağınız. bir gün sabaha karşı eve geldiğimde yerde yatıyordu aysu. bütün antidepresan haplarını içmiş. ambulans çağırdım hemen ama nafile kurtarılamadı. bi kez daha yıkıldı hayatım. aysu'nun ailesi beni suçladı dava bile ettiler. haklılardı da hapse atsaydılar da gıkım çıkmazdı çünkü hayatını mahfettim kızın. hala kendimi suçlarım. neyse çaresiz ailemin yanına döndüm. mal mal hem okuyup hem çalışmaya devam ettim... hayatım gibilmişti.

işte bu gibik hayat yüzünden belki de bir arayış içersindeydim. gözümü kararttım tek başıma yapacaktım bu işi. eğer o kadın bu anahtarı bana verdiyse bunun bir anlamı vardı. amk ben ne bileyim işin şililere kadar uzanacağını...

sabaaha dıbınakoyim

şili demişken isterseniz biraz onu anlatayım tekrar döneriz buraya. asker kadın beni kapalı bir yere getirdi. burası hapisaneydi, başka ihtimal yok. kelepçelerimi çözdü tam görevliye teslim edecekken kulağıma yaklaşıp "tek umudumuz sensin" dedi. bi kez daha beynime bir şey zang etti amk. gibtiğimin yerinde kaldığım her saniye şaşırıyordum. dıbına koyayım böyle işin dedim. giberler... bir şey söylemeye fırsat olmadan asker beni kapıdaki başka bir askere teslim etti o da herkesin kaldığı koğuşa attı. koğuşlar türk tarzı ya da amerikan tarzı değildi. girdikten sonra herkes tekti. içerde ne bir görevli ne de gardiyan dediğimiz o görevlilerden vardı. içerde gibseler kimse yardımına koşmazdı. taş duvarlar vardı içerde odalar kapısız yataklarda çe çarşaf ne yorgan var. o gün havalandırmada olduğundan daha fazla insan vardı...

seri panpağ

anlat lan ne anlatacaksna

devammm

gözümü kararttım amk anahtarı aldım. cebe attım. bunlar yanlış alarm filan bir şey vızıldıyolardı aralarında. ben aşşağa iniyorum mertle erene bakacağım dedim. mustafa bana bunlardan tek bir kişiye bahsetme kardeşim sakın ama sakın diye uyardı. merak etme dedim. indim aşşağa. mertle eren yoktu amk. bahçede her yere baktım yoklardı. hay gibeyim nereye kayboldu bu çocuklar dedim. ama ölecek değiller ya önce şu işi halletmeliydim. zemin kata indim. 4 tane oda vardı penceresiz olanı bulmam gerekiyordu. buldum da kasayı açtım. kasa uzun geniş bir şeydi. içinde tahta bi kutu vardı. kutunun altında "paraşüt" yazıyordu. keçeli kalemle yazılmıştı. ne demekti bu anlamadım amk. kutuyu açmamla 1 belki 2 saniye görmüşümdür onu. sonrasında anlamadığım bir şekilde o yolda yürüyordum. nerde uyandım nerde yürümeye başladım. nasıl geldim oraya en ufak bir fikrim yok. bağlantı kuramıyordum amk.

rezerved

seriğ bin sallıyon biliyozda sarıyo

amk panpa 4bucuk saattir bagladin bizi buraya iyi hikaye valla ama seri yazsan muthis olur