yıkılmış mahvolmuş depresyonda insanlar

Benim de çocuklukta buna benzer bir olayım olmuştu. 1-2 yaşlarındayken otizm tanısı kondu bana ve çoğu belirti de uyuyordu. Ondan sonra özel eğitimle büyük bir ilerleme kaydettim ve pedagog da benim aslında tam olarak otizmli olmadığımı ikisi arasında bir yerde olduğuma ve tamamen düzeleceğime kanaat getirdi. Anaokuluna kadar insanlarla oynamayı tercih etmezdim genelde tek başına oynardım. Okul çağı itibariyle biraz daha sosyalleştim ve arkadaşlarım oldu. Tabi yeri geldi dışlandığım zamanlar da oldu. Mesela bazen arkadaşlarım dışarıda maç yapardı ben oynamak isterdim ama iyi oynayamamam beni çok üzüyordu. Fakat dersler konusunda çok başarılıydım ve çevremdekiler de bu özelliğimle gurur duyardı. Her neyse, hala bazen kendi dünyama dönüyordum dış dünya pek ilgimi çekmezdi. Bazı konulara aşırı ilgim olurdu mesela bir dönem arabalara baya ilgiliydim sonra eve pc alınınca ilgim ona kaydı. Neyse gibtir edelim bunu. O zamanlar baya sessizdim işte konuşmayı pek sevmezdim arkadaş ortamında da olsam konuşulan konular ilgimi çekmezdi kendi kendime hayallere dalardım. Şuan anlatacak çok şeyim var ama burada detaya o kadar girmek istemiyorum.

Zamanla biraz daha normale döndüm ve şuanda belirtiler neredeyse yok oldu diyebilirim. 1-2 ay önce pgibiyatra gidip ona da durumu anlattım ve sen gayet normalsin diyip yolladı beni. Fakat hala bazı sosyal ortamlarda rahat olamıyorum kafamda bir sürü düşünce oluyor ya şöyle olursa böyle olursa diye.

Ve en çok istediğim şeylerden birisi de alfa olabilmek ve ortalığın dıbına koymak. Bunu huur çocukları hariç hepimiz hakediyoruz zaten. Diğer yandan da hayatım boyunca özgüvensiz olmaktan korkuyorum içimden bir ses "olm sen otizm geçirdin sosyal hayatta asla normal bir insan gibi olamayacaksın" diyor. işte bu ses beni tam harekete geçeceğim sırada durduruyor işte.

Her neyse anlatacaklarım bu kadardı içimi dökmek ve biraz olsun rahatlamak istedim sadece.