Kurtuluş savaşı sırasında Yunanlılar, geçtikleri her yeri yakıp
yıkıyorlardı. Bütün Anadolu ayaklanmıştı. Köylerde, kasabalarda ve
şehirlerde her şey alt üst olmuştu. Herkes, her an tetikte ve tedirgindi.

Toroslu kasabası düşmanın yolunun üstündeydi. Halk, Kasabadan
ayrılıp köylere sığınmıştı. Genç ve güçlü erkekler askere
alınmış geride engelli ya da yaşlı erkeklerle kadınlar ve çocuklar
kalmıştı. Eli silah tutanlar da düşmanın geçeceği yollara tuzaklar
kuruyorlardı.

Düşman güçlüydü. acımasızdı Yoluna çıkanı yaşlı, çocuk, kadın
ayrımı gözetmeden hemen öldürüyordu.

Bu durum karşısında halk
düşmana türlü tuzaklar kurmuştu. Bu tuzaklar ülkemizi elimizden almaya gelen düşmanı
öylesine öfkelendirmiştiki... Komutan, Askerlerine, "Kasabayı baştan başa yakın, taş üstünde taş
bırakmayın. çevredeki bağları, bahçeleri,tarlalardaki ekinleri de tutuşturun," diye bir buyruk salmıştı.
Kasabalılar, sığındıkları köylerden döndükleri zaman, evlerinin yerinde kül yığınları bulmuşlardı.
Yaşlılar, ağlaşıp duran gençlere,"Savaştayız, Elbette evlerimiz yakılıp yıkılacak. Ağlayıp sızlanmak
yararsız. Gücümüzü toplayıp yeniden yapalım," diye çıkışıyorlardı

okuyan varmı arkadaşlar ?

Böylece, elbirliğiyle yangınlarından geriye kalanlar temizlendi.
Kasaba halkı, evlerinin yerine, başlarını sokacak birer barınak yapmaya giriştiler.
Herkes birbirine yardıma koşuyordu. Kimi taş kırıyor, kimi toprak taşıyor, kimide kerbin döküyordu.
Naciye kadın kısa bir süre önce oğlunun şehitlik haberini almıştı. Bunun üzerine
bir de evi yanınca kolu kanadı kırıldı. Kızı Cemile'den başka kimsesi kalmamıştı.
Yangın yığınlarını temizleyemiyordu. Geceyi kızıyla yanık çul ve kilim artıklarına bürünerek
sokakta geçiriyordu. Aslında soylu ve varlıklı bir kadındı. Kasabada evleri, dükkanları,tarlaları,
bağları, değirmenleri,sürü sürü koyunları vardı. Ama savaşta bunların hepsini yitirmişti.

ilgi yok gençler 22.30 a kadar 2 entry istiyorum sadece yoksa zaten yazmanın bir manası yok
tekrardan iyi akşamlar.

başlıyorum

Tek varlığı kızıydı.
Ona birşey olacak diye çok korkuyor, bu nedenle Cemile'nin elini
elinden bırakmıyordu. Gün boyunca boyunlarını büküp evlerinin
yanık yığınlarına bakıyorlardı. Durumları acıklıydı. Sonunda
mahalle halkı bir karar aldı. Herkes, Bir gün kendi evinin yapımıyla uğraşacak,
bir gün toplanıp Naciye kadının evini yapmaya çalışacaklardı.

Karar kolaylıkla uygulandı. Bir süre sonra ,Naciye kadın'la Cemile de
tek odalı, toprak damlı evlerine yerleştiler. Kasabaya çevre köylerden yiyecek, giyecek
yardımı yapıyorlardı. Kasabalı kadınlar,
köylülerle birlikte dağa çıkıyor , sırtlarıyla odun taşıyorlardı.

Bir süre geçtikten sonra tarlalar, bağlar yeniden ekilip dikilmeye başlandı.
Böylece kasabada, Yeni bir yaşama düzeni kuruldu.
Herkes bir yolunu bulup yaşdıbını sürdürmeye çalışıyordu.
Naciye kadın tarlalarını, bağlarını ekip dikemiyordu.
Topraklarını birer birer satmaya balkamıştı. Günlük geçimini bu yolla sağlıyordu.
Ona destek olacak bir erkeği olmadığı için eline geçen parayı bir türlü değerlendiremiyordu.

Artık Kurtuluş Savaşı bitmiş, Yunan saldırısının üstünden uzun yıllar geçmişti. Naciye kadın'ın
artık satacak bir şeyi kalmadığı için ana kız yoksul bir yaşam sürmeye başlamıştı. Sonunda Naciye kadın alışkın olmadığı bu koşullara dayanamayarak yatağa düştü. Cemile, annesine bakabilmek için
başkalarının tarlalarına ekin biçmeye ,dağdan odun taşımaya gidiyor, komşuların kışlık eriştelerini, tar
hanalarını ve baklavalarını yapıyordu. Annesi, kızının bu çırpınışlarını gördükçe, çok dertleniyordu.
Sık sık Cemile'yi yanına çağırıp sızlanırd. "Seni bin bir özenle büyüttüm. Bebekliğinde yere koymaya kıyamazdım. Sağlıklı bir sütanne tutmuştum. Gün boyunca senin bakımınla uğraşırdı.
Baban üstümüze titrerdi. Ağabeyini, yabanlara okumaya yollamıştı. "Oğlum büyük adam olacak, soyumuzu sürdürüp adımızı yaşatacak.' derdi. O ölünce ben de sizi hiçbir şeyden yoksun etmemeye çalıştım. Savaş olmasaydı düzenimiz bozulmayacaktı Ağabeyin vurulup ölmeyecek, Sen böyle, el kapılarında çalışmayacaktın."

Cemile ise annesinin saçlarını okşar,"Anneciğim hiç tasalanma geçmiş günlerimiz bana güç veriyor. Başkalarının işini görmek ağır gelmiyor. Beni herkes seviyor. Senide hala sevip sayıyorlar.
Kasabanın en saygıdeğer kişileri sık sık evimize hatrını sormaya gelmiyorlarmı ?" diyerek anasını avutmaya çalışırdı.

Bir gün, kasabaya genç bir adam geldi. Burada terzilik yapacaktı. Küçük bir dükkan bulup yerleşti.
Komşu kasabada yaşayan iyi bir ailenin oğluydu. Toroslu'da bulunan baba dostları, onu bu kasabadan bir kızla evlendirmeyi düşünüyorlardı. Genç adam, dostlarının bu düşüncelerini olumlu karşıladı. Yaşlılar gidip Cemile'yi anasından istediler. Bazıları bu işe ,"Peki," diyor, fakat çoğunluk, Cemilenin bu adamla evlenmesine karşı çıkıyordu. Naciye Kadın bu işi bir de Cemile'ye sordu. O, "Evine senide alırsa onunla evlenirim," dedi. Genç adam, Cemilenin isteğini kabul ettiğini bildirince, gösterişsiz bir düğün yapıldı. Cemile, annesiyle birlikte Kamil Bey'in tutup döşediği eve yerleşti.

Kamil bey, önceleri iyiydi. Evinin geçimini severek sağlıyordu. Yalnız herşeyden çabuk bıkan bir yaradılışı vardı. Bu yaşam böylece bir yıl sürdü. Bir gün Kamil bey, işi bahane ederek kasabadan ayrıldı. bu geziden tam dört ay sonra döndü. O sırada Cemile bir bebek bekliyordu.

Kamil bey sabahları dükkanını açıyor ama hiç çalışmıyordu. Dikmek için aldığı bir elbiseyi aylarca süründürüyordu. Evine arada bir yiyecek alıyordu Üstelik Cemile'ye ve Naciye Kadın'a her fırsatta eziyet ediyordu. Cemile ise bu durumunu kimseye açamıyordu

Cemile bebeğini dünyaya getirdiği gün, bütün kaygılarını unuttu. Artık sevimli bir kızı vardı. Kamil Bey yine kasabada yoktu. Bu nedenle bebeğin adını kendisi koydu. Küçük kıza o günden sonra, "Sevda"
denilecekti. Kamil Bey, yabandan dönüp bir kızı olduğunu duyunca pek hoşnut oldu. Küçük Sevdayı
o da seviyordu. Fakat bu sevgi onu kötü davranışlarından uzaklaştıracak kadar güçlü değildi. Bebek bir yaşına gelince yine işi bahane ederek kasabadan ayrıldı. Bu kez eve adresini bile bırakmamıştı. Altı ay sonra eve döndüğünde, iyiden iyiye değişmişti. Bir gün Cemile'ye "Ben şehirde yaşamak istiyorum. Babamdan kalan bütün malları sattım, orada bir dükkan hazırladım. Anneni burada bırak, benimle gel," dedi.

Cemile günden güne eriyen ölüme yaklaşan annesini bırakıp gidemeyeceğini söyleyince Kamil Bey," O halde sen, annen ölünceye kadar burada kal," dedi Cemile, "Beni annemle kabul ettiğin için seninle evlendim," diyemedi. Çünkü Kamil Bey'e bunu bir kez söylemiş ve hemen onun sert tepkisiyle karşılaşmıştı. Böylece Kamil Bey dükkanını boşaltıp kasabadan ayrıldı. Cemile yüzüstü kalmıştı ama yılmadı. Ağlayıp sızlanmadı. Minik kızı ve hasta anası bakım istediği için çalışması gerekiyordu.ilk işi, kocasının kiraladığı evden taşınmak oldu. Annesinin yaşamakta olduğu tek göz odalı eve yerleşti. Sonra eskisi gibi, başkalarının işlerini yapmaya başladı.

NOT: Hikaye 15 gün sürebilir 1 ay sürebilir 45 gün sürebilir uzun soluklu bir hikaye olucak istediğim ilgi bu yüzden, 1 kişi okusa kafi son partı az sonra atıyorum iyi geceler

Cemile üstlendiği işi en iyi şekilde yaptığı için hiç işsiz kalmıyordu. Yatağından sabaha karşı kalkar, daha ortalık ağarmadan, birkaç kadınla dağa oduna çıkardı. Güneş doğarken eve döner, sırtında getirdiği odunları yerleştirip ocağı yakardı. Sevda'nın ve anasının karnını doyurduktan sonra da o günkü işine giderdi. Sevdayı bazen yanına alır, bazen de evde bırakırdı. Varlıklı evlere iş yapmaya giderken küçük kızı yanında zütürmezdi. Yavrusunun oralarda horlanmasından korkardı. Ancak tarlaya, çapaya, ot yolmaya giderken onu yanına alırdı. Küçük kız oralarda kendi kendine oynar dururdu. Sevda zaman zaman annesine babasını sorardı. Cemile, kızına karşı Kamil Bey'i kötülemez, "iş için yabana gitti. Bir gün gelip bizide zütürecek," derdi. Böylece 3 yıl geçti ilk iyi yıl içinde Kamil Bey iki kez mektup yolladı. Mektuplarda yalnız Sevda'yı soruyordu. Son bir yıldan beride hiç yazmıyordu.

iyi geceler

akşam 21.00 gibi başlıyorum okuyan varsa uplasın

FiNAL BEYLER KISA KESiCEM UZATMAYA GEREK YOK

Sonra cemile ile sevda ile birlikte istanbula gittiler orda dedeleri vardı, dedeleri eski ferrestardı

ferrestar dedeleri ile grup yaptılar .

MUTLU SON .. HiKAYE BiTMiŞTiR