yürek burkan hayat hikayem

beyler önce liseliler bi gibtirsin gitsin bunu yazmak için gerçekten çok düşündüm doğduğumdan bu yana hala ceremesini çektiğim hayat hikayemi anlatıcam

2 yaşındayken daha hiç bir tak bilmez bir bebekken başladı olaylar.. annemin anlattıgına göre halamlar bize ziyarete gelmişler ben gerçekten çok tatlı bir bebektim fotoğraflara felan bakıyorumda siyah gözlü dalgalı saçlı bi çocukmuşum yani hayata küsmem için gerçektende geçerli sebeplerim var. dediğim gibi halamlar bize gelmişler beni kucağına almış felan oyunlar oynuyomus benimle bahçede oynuyan çocuklar varmış halamda beni kucağına alıp kaloriferin üzerine çıkmış birlikte bahçeye bakıyomuşuz nolduysa ben ellerinden kayıp kafa üstü yere yığılmışım ve 24 yıllık yaşamımın gibilmesine başlayan nokta...

@2 elinden kaydım ve kafa üstü düştüm panpa

daha 3 veya 4 yaşındayken gözlerimde bir kayma olduğunu anlamış ailem ve yaşım küçük olduğu için biraz büyümemi beklemişler ama bilmiyolarki bu bekleme benim hayatımı içten içe bitirmiş hiçbirşeyden habersizken hayatınızın böylesine ihmal edilmesi ne kadar zor..

5 yasında babam hastaneye zütürme zahmetinde bulunmuş beni ve artık sol gözümün %40 ının işlev göreceğini açıklamışlar ve sağ tarafı kapalı bir gözlük verdiler sol gözümün çalışmasını sağlayabilmek için.. küçük bir çocuk olduğumdan gözlüğümü hiç ama hiç takmadım hiç umursamadım ama hayatımda belkide yaptıgım en büyük yanlıştı o gözlüğü takmış olsaydım şimdi sol gözüm daha iyi görüyor olabilirdi.

giblenmesemde yazıcam içimde dert oldu artık yazıp rahatlamak istiyorum

dinleyen yokmu aq lan burda bile giblenmıyoruz

ve artık okula gitme zamanım gelmişti. bir gözümün çok az görmesi okula bazen göz kontrollerine geldiğinde doktorlar arkadaşlarım gözümün görmediğini anlamasın diye o küçük yazıları kafamdan atıp tutturmaya çalışırdım

hep ezilen ve hör görülen taraf oldum gözümde gözlüğün olması bir insanı bu kadar ezik hissettirebilirmiydi... arkadaşlarım hep alay geçtiler ben kimseden hoşlanamazdım engelim vardı çünkü kimsenin umrunda olmayan bir insandım bu yüzden hep asabi oldum oyunlara bile çok az alındım top oynamanın tadına varamadım ve gözümün az görmesi yetmiyormuş gibi başıma gelen başka bir olay beni ve ailemi daha kötü sarsmıştı

çok nadir görülen bir hastalığa yakalanmıştım 1000 kişiden bir kişide görülen bi hastalıkmış ama bir mantık hatası vardı bu işte sadece ablamla piknik yapıyorduk ve kurabiyelerden yemiştim ama bu kurabiyelerin bayatlamış oldugunu bilmiyordum ve bu yediğim kurabiyeler zehirlenmeme neden olmuş bende farklı bir reaksiyon göstermiş. hemen hastaneye kaldırdılar ve ömrümün hastanelerde geçicegine gerçekten inanmıştım artık...

hastalık o kadar kötü bir boyuta gelmiştiki vucudumdan bi yere biri dokunsa kan ile birlikte kabarıyordu hiç hareket etmemem gerekiyordu ve durumumuz orta halli oldugu için taksilerde gidip gelmek zorunda kalıyordum beni başka bir hastaneye sevk ettiler bizim buralarda şartlar pek uygun olmadıgı için babamın arkadaşından almış oldugu arabaya bindik ve 7 saatlik yolculuk başladı ama bir sorun vardı araba herhangi bir çukura hafiften değip bizi sarsınca tarif edilemez acılar çekiyordum ve vucudum kabarıyordu babam inlemelerimden dolayı arabayı ağlayarak sürüyordu bu yüzden babam hızını o kadar düşürdüki 7 saatlik yolu tam 18 saatte gelebilmiştik

sonunda varabilmiştik bu arada sevkedildiğim yer ankara panpalarım 1999 sevk edilmiştim

ve hastane hayatım başlamıştı çok kötüydü durumum hareket etmem imkansızdı tuvalet için yemek için hep birine ihtiyacım vardı bu yüzden dolayı ablam ben iyileşene kadar okuluna ara verdi bana bakmaya başladı ben o günlerden beri geceleri uyumamam zaten hiç uyuyamıyordum bazen hafiften kestirdiğimde ablamın babamın ağladığını duyabiliyordum ve o küçük kalbim hiç bişeyi tam olarak idrak edememesine rağmen acı çekiyordu onları üzmeye ne hakkım vardı ki...

dinleyen varmı panpalar

kimse yokmu beyler

beyler kimse yokmu lan kendi kendime konuşuyomusum gibi oluyo

@19 heralde panpa devam edeyim

günler böyle geçip gidiyordu sol gözümün az gördüğünemi yanıyım yoksa yakalandığım bu illet hastalığamı... durumumuz çok iyi değildi ve evimizden uzaktık babamın memlekete gitmesi gerekiyordu gidip geliyordu hep bu arada 5 kardeşiz. gittikçe kötüleşmeye başladı hastalığım biopsi için ayagımdan bir parça aldılar ulan bir kurabiye yedik hayatımız gibildi diyorum kendi kendime bende neyse sonuç geldi ve yurt dışından bir ilaç getirilmesi gerekiyormuş heralde cortizondu ozamanlar yoktu sanırım bu ilaçtan babam ordan burdan topladı parayı ve getirtti. bu ilacı kullanmaya başladım ve bu ilacın yan etkisi olarak 7 yasında o kadar çok kilo almıştımki yolda yürüyemez oldum hergün iğne hergün serum yemek yiyemiyordum ama kilo alıyordum ve bu ilacında hayatımı gibecegini çok sonralardan öğrenicektim hayatımda 3 cü bi şoku kaldıramazdım..

@23 göz sıkıntısı var hala panpa

https://www.youtube.com/watch?v=4NWI4MJtq-g

sigara içelim bi tane

@28 aynen ulan ne varsa başıma geldi hayatınızın değerini bilin bunun için yazıyorum

aldığım ilaçtan dolayı çok kilo alıyordum. gece inlemelerimle bütün hastahane ayağa kalkıyordu evin son çocuğu olduğum için annem bana çok düşkündür hergün arardı canım anam ağlardı hastalığın verdiği acıyı unutur annemin ağlamasına içlenirdim daha 7 yaşında bir çocuktum ben ..!!! bu kadar acıyı nasıl kaldırabilirdimki benim yüzümden bütün ailemin hayatı allah bullak olmuştu bu arada adım murat olsun beyler.. birşeylerin gerçekten kötüye gittiğinin farkındaydım sabaha doğru kalkardım ve babamı namaz kılarken kuran okurken görürdüm. ablamın yanıma kıvrılmış şekilde uyuduğunu görürdüm... günler böyle geçer giderken annemin rahatsızlandıgı öğrendim ve babam apar topar memlekete gitmişti hıçkırıklara boğulmuş ağlıyordum hastalıgın verdiği acıdan değil anneme çok düşkün olmamdan...