Bir gün salonda oturuyorduk. Beni gerçekten sevdiğinden emin olmam lazımdı. Ne olursa olsun seveceğinden. Kaya dedim. Gözlerini açtı. Efendim sevgilim dedi gülümseyerek. Beni seviyormusun diye sordum. Güldü. Seviyorum tabi lan dedi. Peki ne olursa olsun beni kabul edermisin diye sordum. Doğruldu. Ona demek şimdi dedi tek kaşını havaya kaldırarak. Başka bir insan olsaydımki diyelim dedim. Cevap vermedi. Televizyon izlemeye devam etti. Kim olduğumu öğrenince beni sevmeyecekti. Benden nefret edecekti. Ona söyleyemezdim. Anlatamazdım.

Yutkundum. Düşündüğün kişi ben değilim dedim. Yüzünü çevirdi. ittirdi beni. Geveleme aptal dedi ve ağlamaya başladı. Tüm herşeyi anlattım. Ağlayarak. O ise şok olmuş dinliyordu. Yalandı yani herşey diye sordu. Cevap veremedim. Vermek istedim ama veremedim. Çaresizdim. Gitmesini istemiyordum. Fakat gitmek zorundaydı. Zorundaydım. Birbirimize aittik ama aynı evrende yaşamıyorduk. Onun hayatı bana fazlaydı. Koşarak odasına çıktı. Bacaklarım bedenimi artık taşımıyordu yere yığıldım. Ağlamaya başladım. Kalbim yanıyordu lan. Gidiyordu. Elimden hiçbir şey gelmiyordu. Yapamıyordum hiçbir şey. Ne yapacağımı bilmiyordum.

Çantasını aldı ve çıktı kapıyı çarpıp. Ne ağladı ne birşey dedi. Hiçbirşey yapmadı. Bizim hikayemizde böylece bitmiş oldu. Sonsuza kadar bitmişti. Fakat kader bu ya. Kader buydu. Kader kavuşması gereken insanlara son bir şans verirdi.

istanbul'da. istanbul kavuşturdu bizi. Tam tdıbına 4 yıl sonra. Artık kardeşim yürüyebiliyordu. Bazı şeylerde hala bize ihtiyacı vardı ama kendi işini kendi halledebiliyordu. Ben ise beşiktaşda özel bir hastanede iyi bir maaşla bir pgibologun asistanıydım. Her gün olduğum gibi bindim kadıköy beşiktaş vapuruna. Denizi izliyorum. Hayat kısa deniz güzeldi. Birden görüş açıma bozuk salgalı kahve saçlar girdi. Daha sonra büyük bir merakla etrafını gözleyen donuk yeşil gözler. O gözler daha sonra benim gözlerimle buluştu. Dondum kaldım. Ellerim yine titriyordu. Değişen tek şey benim saç kesimim onun ise makyajıydı. Yine siyah bir takım giymişti. içimde hissettiğim o duygu ve o heyecan yine aynıydı. Gülümsedi. Ve bana doğru yürümeye başladı. Kader bizi yine birleştirmişti. Onun yeşil gözlerini tekrar görme fırsatı vermişti bana. Ve şimdi yanıma geliyordu. Aynı gülümseme, tek kaşın havaya kalkışı. Ortaya çıkan gamzeler. Huysuz bir yüz ifadesi.

Beyler hikayenin sonuna geldik. Umarım beğenmişsinizdir. Sonunu size bıraktım ben karamsar bir adamım üzüntülü bitirirdim. Bu sefer size bırakayım kafanızda tasarlarsınız. Bir sonraki hikayede küçük kuzenimin hayat hikayesini anlatmayı düşünüyorum. Cidden belki cesaret edemem yazmaya ama. Denicem. Hadi saglicakla.