yoruldum artık tükendigimi hissedebiliyorum

ben 22 yaşındayım 16 yaşında kız zihinsel engelli bir kardeşim var. annem ve babam 50 küsür yaşındalar baya yaşları var anlayacağınız üniversite okuyorum. annem ameliyatlı hemde ağır bir ameliyat kardeşimle pek ilgilenemıyor bu yüzden bi dünyada ilaç kullanıyor hala .kardeşime babam bakıyor bende olabildiğince yardım etmeye çalışıyorum.Ama tükendiğimi hissediyorum ona bakmak konusunda değil sadece ona ne olacağını düşünmekten tükendim. annem babam yaşlı ve hasta insanlar bir ben varım o çocuğun güvencesi ilerisi için. Rabbim ne getirir bilemeyiz ama.ya diyorum ya bize birşey olurda o kalırsa tek başına kim bakar ailesi gibi? hiç kimse. üniversite okuyorum ama niye okuyorum ileride ona bakıcam zaten okumama bile gerek yok aslında diyorum kendıme buna o kadar üzülmuyorum.ama ya birşey olursa diye düşünmekten kafayı yemek üzereyim.her engelli çocuğu, kardeşi olan anneler ablalar abiler gibi bende bize birşey olursa ona ne olacak diye düşünmekten yoruldum. ağlamaktan da yoruldum. şimdi diyeceksiniz ki bu bir soru değil. evet değil ama bilmıyorum içimdekileri dökmek istedim. kendımı nasıl sakinleştiririm bilemiyorum. Rabbimden tek dileğim ondan bir saniye fazla yaşamak sadece bir saniye.Oda bu dünyada bizsiz kalmadığını görmek için. her ay (adet dönemi) en az 3 gün uyutmuyor uyumuyor sabahtan akşama kadar bagırıyor hiç susmuyor komşularla sürekli kavga ediyoruz nasıl olacak ne olacak hiçbir fikrimde yok ama sadece tükendim artık