gece 2-3 gibiydi, yağmur dinmek bilmedi bi türlü. tamam izlemesi zevkliydi vs. de az ve dozunda yağan yağmur için geçerliydi.. böylesine yağmuru ömrü hayatımda görmemiştim beyler. dolu'ya bir türlü dönmüyordu, ama arabayı biliyorsunuz zaten kağıt gibi, bir sağa bir sola savrulup duruyordu. işte o an dedim ulan allah dışarda kalanlara yardım etsin diye.. demez olaydım ya, 2 dakikalık acıma duygusu bir insanın hayatına malolabilir beyler. trabzon-rize yolunun aksine, rize-artvin yolu fena değildi. bende son aşama borçka'ya gidip orayı gezmek istiyordum, eski bi yol var bilen bilir aşırı dik ve dağlık, oradan gidicektim hatta ama bu yağmur beni bitiriyodu, zar zor bi tesis bulup oraya park etmeyi düşünüyodum arabayı, gerekirse bi gece yatıp bekleyecektim bitmesini.. neyse yine bi yer bulup girdim, ağzınaca doluydu.. millette napsın, benim gibi yağmura yakalananlarda aynı şeyi düşünüyordu demek ki. işte o zifiriliğin geri dönüşü olmayan bir sonucu olacaktı..

2'mizde uykusuzduk beyler, saatlerdir hem yorulmuş hemde baş ağrısından kırılıyorduk. zaten adam hem yağmurda kaldı hem çamurda, onun içinde duraksamaya ihtiyaç vardı. bende bunu bi fırsat olarak kullanmaya bakıyordum, çünkü adamında gözünden okunuyordu o yorgunluk hali. üstünün başının halide ortada olunca, elbet bi yerde duracak dedim. benzinlik olayınıda çok düşündüm, ama kahpe mazotun bitmeyeceği tuttu.. sürekli gözüm yakıt göstergesine doğru kayıyordu, çaktırmadan bakmaya çalışıyordum, sonuçta en kolay kaçış noktası ora olacaktı benim için. fakat hiç o fırsatı yakalayamadım, ama işte birde o durup üst-baş değişme olayı olursa bir şansım olabilirdi. açlık da vardı bir yandan ama onu bir şekilde su içerek giderebiliyordum, herif ona izin veriyordu allahtan.. esir miydim yoksa hapis miydim çok garip bi ikilemdi beyler. hala da çözemedim o tutukluluk halini, fakat kocaman bir cevapsız sorunun ortasındaydım ve neler olacağı hiç ama hiç belli değildi..

herif "gidiyoruz" dedi ve yine yol'a çıktık.. trabzon'a doğru gidiyorduk, bu arada saat'de 9 falan olmuştu. dolayısıyla annem ve babam sırayla aramaya başladılar, fakat herif hiç bi şekilde konuşturmadı. bende çaldığını çaktırmamaya çalışıyordum, ama sonuçta sessiz ortamda o titreşim her türlü fark ediliyor.. riske atmamak için de 3-5 kere çaldıktan sonra abi konuşabilir miyim diye sordum, o da "gibtir lan ordan" diye sert bi cevap verince ben hemen yumuşayıp pardon abi diyip kapattım telefonu. o an allahtan bir şey yapmadı telefona, camdan dışarıda atabilirdi, fakat düşünceli bi hali vardı.. bu arada o diyalog neredeyse tek konuşmamız olmuştu saatler sonra, dediğim gibi o garip sessizliğin yarattığı bi aptallık ve çaresizlik anı vardı.. olay tamamen 2 kişinin kafasındaki düşüncelere dönüşmüştü resmen. ancak realitenin getirdiği bi durumda vardı, büyük bi suç'a tanık olan ben bir de karşı taraf olan dayı.. bir şekilde adam beni sağda solda indirse, yahut kendi inip gitse olayın hiç bu raddelere gelmeyeceği açıktı.. fakat bunu sonradan anlayabiliyor insan, o belirsizliğin ve güvensizliğin nelere sebep olduğunu duyunca sizde aynı şeyler söyliceksiniz..

daha sonra adam sövmeye başladı arabadayken, ben de susup olan biteni izliyodum.. zaten çok geçmeden telefonları sonra da ilaç kutularını buldular. bulur bulmaz telsizden diğerlerine geçtiler, yaklaşık 10-15 dakika sonra bi araç daha geldi, içinden 2-3 tane şu beyaz olay yeri kafasında tip indi. her şeyi eldivenlerle poşetimsi kanıt şeylerine koydular, sonrasında bizi karakola zütürdüler.. tabi her şey başıma yıkıldı beyler, anlatsan da inanmıyolar.. adamla yan yana gidiyoduk sonuçta amk, nasıl kanıtlıycaktım ki suçsuz olduğumu? 2 polis de babacan tipli adamlardı, bende yeni mezundum o ara. işsizlikten vs. bu işe başladığımı mı düşünüyosunuz abi falan dedim lan adamlara, düşünün amk.. herifler "sende öyle bi tip yok, ama burada kalacaksın bir süre" tarzı şeyler diyince, ömrümde ilk defa hapisi boylamıştım. baya 2 günümü orada geçirdim. bir ara herife karşı odaklanıp 3-4 saat onu kestim amk, saatlerce düşündüm niyeeeee niyeeeeeeee diye.. alt tarafı 2 şehir gezip dönecektim, bu tak başıma niye geldi diye düşündüm de durdum. hayatımda geçirdiğim en uzun 2 geceydi, uyusan uyuyamıyorsun, her tarafta ses var.. ana kuzusu olan bi adamın orada ne işi var ki zaten amk? oluyo işte geliyo bi şekilde başına.. neyse 2 gün geçti bir şekilde mahkemeye çıkacağımız söylendi, bu arada tabi bizimkileri de düşünüyorum.. 2 gün boyunca haber alamadılar, bende telefon dahi etmedim haberleri olmasın diye. zaten bilsinler de istemiyodum, ölsem daha iyiydi o an amk..

panpalarım burada mısınız? devam edeyim mi?

devam ediyorum hacılar.. ilgi görmeyince uyumuştum kusura bakmayın.

yolculuk devam ederken aklıma bi çevirme olasılığıda geldi, o zamanlar pkk karadenizde eylemler düzenliyordu. dolayısıyla sık sık çevirme olurdu, kimlik kontrolü vs. yapılıp bırakılırdık. "ulan bütün aksilikler mi beni bulur" kafasındaydım, çünkü yol boyu ne bi çevirme ne de bi polis arabası görebildim.. başka zaman bomtak zamanlarda işe yaramazken bu uygulama, bu sefer hayatım söz konusuydu ama kimsecikler yoktu etrafta.. neyse bir şekilde olumlu bakmaya çalışıyordum, bu arada bu dediklerim çok kısa zaman süresinde gerçekleşen şeyler, ancak yaşandığı zaman en ufak bir anı bile sonradan düşünüp tartma şansınız oluyor ve sanki o minik şeyler kocamanmış gibi geliyor.. en sonunda yol üzerinde outlet tarzı bi yer bulduk, hani bilirsiniz bu kıyafet mağazaları olur da güya ucuza falan satarlar o tarz bir yer işte.. adam "burada duruyoruz" tarzı bir şeyler söyledi, bunu söyledikten sonra gürcü'ce olduğunu tahmin ettiğim 3-5 şey daha söyledi ama hiçbir şey anlamamıştım.. hatta sonradan birini bulup çevirtcektim ancak uçtu gitti aklımdan ne söylediği.. herifin saçı başı falan da çok kötü durumdaydı, o yüzden kendi arabadan inmedi. tam mağazanın önüne park etti ve beni kıyafet almaya gönderdi, telefonumu da açtırıp kendi telefonundan aradı ve kulağımda tutmamı söyledi, bu sayede karşı tarafa bir şey söylemeyeceğimi garantiye almaya çalıştı sanırım.. bende öyle yaptım, içeri girdim ve ihtiyacı olan şeyleri aldım. fakat o esnada bi şansı kaçırmıştım..

vardığımız yer köy yeri olduğu için sabah vakti de olsa insanlar bulunabiliyordu, yanımdakide açık bi yer bulup telefonla bi yeri arıyacaktı. nitekim öyle de oldu, klagib köy kahvesine geldik, ama arabayı kitledi herif ben içerden onu seyretmek zorunda kaldım. bir yandan da insanlar bize bakıyor, sonuçta köy orası, giren çıkan arabalar hep sabit olduğundan bi 5-10 dakika kestiler arabayı, sonra trabzon plakadan dolayı çokta sorun çıkarmadılar.. bu arada o köye varış esnasına kadar tek kelime etmedim beyler, sonuçta tahmin ediyordum herifin patronunu vs. arayıp beni napması gerektiğini soracağını.. çünkü adam nefes nefeseydi arabada, sürekli bi düşünür hali vardı. ama ben akıllılık edip konuşmadım ki adam delikanlı olduğumu anlasın istedim. korkuyordum ama eğer karı gibi dırdır yapsaydım muhtemelen panik olup ağzıma geleni söylicektim, o yüzden bi şansım olduğunu düşünüyordum.. yani adamı ihbar etmeyeceğimin farkına varmalıydı herif.. bu düşünceyi'de 3-5 dakika'da geliştirdim, bildiğiniz üzere her 2 taraf içinde çok riskli bi durum bu beyler. herifin beni öldürecek hali yoktu ya.. sonuçta bi şekilde beni salacağını vs. düşünüyordum ama hiç öyle olmadı ve adam arabaya geldi..

son aşamaya başlıcam beyler, buralarda mısınız?

polis arabanın başına geldi, klagib ehliyet ruhsat istedi adamdan. bende araba benim üzerime vs. dedim. o esnada bir şeyler söyleyip kurtulmaya çalıştım, zira o son şansımdı falan gibi hissettim beyler. adam da bi bana bi herife bakıyodu, zaten arka taraftada herifin çamur içindeki kıyafetleri duruyodu. "hayırdır, ne iş yapıyosunuz?" dedi, adam da inşaat işi dedi, ben de çalışmıyorum dedim.. daha sonra herifin kimlik kontrolünü yaptıktan sonra 2.polis de geldi, önce onu arabadan indirip üstünü falan aradılar. ben arabada oturuyodum, muhtemelen sabıkalı falan biriydi. o da polislerin dikkatini çekince ben arabada yalnız kaldım bi süreliğine.. o esnada adamlara ne söylesem diye düşünürken 2. polis gelip "sende in" diyip benimde üstümü aramaya başladı.. daha sonra anlamadığım bi şekilde ortada bir şey yokken kelepçelediler bizi birbirimize beyler. ben artık soğukkanlı davranamayıp karı moduna geçtim.. çünkü son aşamadaydım artık, bardakta harbiden dolup taşmıştı.. polisler beni giblemedi, bizi arabaya koyup başladılar benim arabayı aramaya..

Yalan beyler herifi döve döve bayıltıp arabasını çaldım halüsinasyon görüyo hala oc

çıktık yola, adam telefon trafiğine başladı. bu sefer yanımda hiç çekinmeden türkçe konuşuyodu, aradığı kişide patronuydu muhtemelen. beni napacağını vs. soruyordu, bende tabi hepsine şahit oluyodum. o esnaya kadar çok korkmamıştım ama artık işler taka saracaktı.. 5-10 dakika konuştuktan sonra telefonla kapattı ve yine bir şey söylemeden 5-10 dakika daha sürmeye devam etti.. ben yine deliriyodum amk, arabadan da atlayamazdım adam kapıyı kilitlemişti. aq gavatı zaten yavaş sürüyordu, radarı vs. geçtim o yavaşlık da insanı aşırı sinir ediyor beyler, bari hızlı gitsin artık diyosun, ne olacaksa olsun vs. moduna giriyor insan çaresizlikten.. düşünün işte ne kadar tak bi durum olduğunu, fakat o 10 dakikadan sonra arkada bi tane renault megane polis arabası belirdi, önce sirenini vs. çalıştırmadı, bende herif dikiz aynasından bakarken fark ettim durumu.. daha sonrasında sürekli sağ aynadan bakıp duruyodum, sonunda allahım moduna girmiştim.. o satış elemanı olan çocuk haber vermiş polislere, yaklaşık 4-5 dakika takip etmeye başladı. o esnada plakayı vs. sorguluyolardı galiba, arabanın içide kabak gibi ortadaydı zaten. yani kim olduğumuz, kaç kişi olduğumuz vs. kolayca seçilebilirdi.. en sonunda çalıştırdı sirenini ve o telsizden "corsa araç sağa yanaş" diye bir şey söyledi, bizde yanaşmak zorunda kaldık..

beni göndermesinin sebebi de o esnada etraftakilere kaş-göz yapıp yardım isteyeceğim ihtimaliydi sanırım, o şansı kaçırdım dedim ya.. "ah salak kafam" dedim, "adam köy kahvesindeyken telefonla anne babamı niye aramadım ki" tarzı şeyler geçti aklımdan. polisi vs. de arayabilirdim ama sonradan dank etti tabi.. o esnada onu düşünememiştim çünkü kafamda çok daha farklı şeyler vardı, nasıl kaçarımın derindeydim.. ama kaçma şansım bu aklıma geldikten sonra sıfırlandığını düşündüm. bu arada'da adam sessiz sessiz "kulağına tutt kulağınaa" diyodu, bende o esnada kıyafet seçiyordum, adamın beni seyrettiğinin farkındaydım. bi ara kör nokta bulmaya çalıştım hani adamın arabadan izlerken göremeyeceği, fakat gavurun yeri dümdüz bir yermiş.. içeriyi dışarıya naklen yayın yapıyor, ben telefonu öyle tutarken bi satış temsilcisi gelip "merhaba yardımcı olabilir miyim" dedi, herifte "gönder adamı gönder başından" diyince bende "yok teşekkür ederim bakıyorum" dedim, bu arada kaş-göz yapsam herife anlar mı acaba bir şeyler diye düşündüm ama sonra vazgeçtim. böyle ufak tefek aptallıklar yaptım ama zaten sonradan bu görevli farklı şeylere sebep oldu..

pREZerlatif

Rezzzervattör

Uyuşturucu gibi bağımlı etti kölesi yaptı bizi amk

görevli yanımıza gelip imalı bir şekilde "yardımcı olabilir miyim?" dedi tekrardan, o esnada herif kolumdan itiştiriyordu yani bi takluk olduğu aşikardı.. bende artık o belirsizliğin verdiği tavırla bir şeyler yapmak istiyordum, ama yinede bir şey demedim o esnada. adamın üstü başı yüzünden bütün herkes ona ve bana bakıyordu zaten, aşırı tezatlık vardı 2'mizin arasında.. neyse, aşağı kata inip pantolonla t-shirtin parasını ödeyip çıktık, fakat arabaya gidene kadar zütüm 3.5 attı beyler. epey korkmuştum herife ne diyeceğim diye.. adam arabaya biner binmez üstünü değiştirdi, yine çok bir şey söylemedi.. fakat üstünü değiştirdikten sonra şöyle bi elini yüzüne falan zütürdü, "amacın ne lan senin? öldüreyim mi şimdi seni tarzı?" şeyler söyledi. bende yine karı gibi görünmemek için yüzümü eğdim aşağıya baktım, bir şey diyemedim.. herif biraz bağırdı ama sinirden yaptığı belliydi. hala o belirsizlik devam ediyodu ve ben çıldırıyodum amk, bir şekilde kurtulmam lazımdı ama çıkış kapısını bir türlü bulamıyodum.. herif arabayı çalıştırdı, geri vitese aldığı sıra esnada görevli çocuğunda arabaya doğru baktığını görüyordum, nitekim çocuk bi takluk olduğunu anlamıştı. sonrasında bana güya bir iyiliği dokunacaktı ama yaptığı iyilik bırakın işime yaramayı, ömrümden ömür zütürecekti..

Bekliyoruz moruk

Hâla bekliyorum amk

gibecem ecdadını, devam et yoksa hikayeyi unutacağız