yok mu hayatını siken kzı anlatacak

al aq tekmeyi yediğim 134. günü yazmıştım

134 gün sonra bugün yorulduğumu anladım. i̇lk defa omuzlarım çökük başım önde eğik ve gözlerim göğsümün sol yanına bakmakta. artık yokluğunla konuşmak “senli sensizlik” değil “sensizlik senli” yaşamak ağırıma gidiyor. gidişin zaten ağır geldi bana birde böyle yaşamak varya sevgilim inan dizlerimin üzerinde yürüyorum. gidişine anlam veremedim. ne zaman doğrulup yeni yollar çizsem kendime yokluğunda ya yolumu kaybediyorum ya da her yol sana çıkıyor. senden sonra hep nefret ettim kendimden “neden bu kadar çok sevdim” diye.

elimdeki rakı kadehi bitene kadar küfür edebilirdim hayata ve sana. ademin havvaya attığı kazık gibi bende hayata kazık atabilirdim. ama nedense rakıyı bırakıp şarap içmek istiyordum bu gece. hitler'in ya da napolyon'un erkek kılığına girmiş kadınlar olabileceğini düşündüm. i̇stemek ne kadar kolaydı. ne pahasına olursa olsun. koltuk minderlerinin arasından bulduğum bozuklukları ve satılabilecek depozitolu şişelerin yaklaşık topldıbını hesaplamaya çalıştım bulanık ve b vitamini yoksunu beynimde. sonuç olarak 3 kat daha fazla koltuğa ve 30 tane daha depozitolu biraya ihtiyacım olduğu sonucuna vardım şarap almak için. şarap içmek istememe rağmen ağzımda hala rakı tadı vardı. neredeyse 40 dakika dişlerimi fırçalamama rağmen gitmiyordu o rakının tadı. anladım ki bu gece ya rakı şişesinde balık olacaktım ya da hayalinle demlenicektim. başka çarem yoktu zaten 25.eylül.2010 tarihinden itibaren hep hayalinle demleniyordum. sümük, salya ve yaşlar küçük bir göl oluşturdu bu gece yerde. babamın anneme vurduğu ilk tokatı hatırladım. aynı gölden o zamanda yapmıştım bir tane.

doğru hamleyi yapmak hiçbir zaman kolay değildir. doğru ata oynamak, doğru kadını seçmek, doğru şehirde yaşamak, doğru zamanda yaşamak. doğru zaman demişken neden seninle aynı okulda okumadık aynı sınıfta aynı sırada oturmadık. neden izmir istanbul gibi bir şehirde aynı mahallede aynı apartmanda oturmadık. neden tuttuğumuz takımlar bir değildi neden hayat benden önce karşına birilerini çıkardı. neden emirganda nargile içemedik neden istiklalde kafaları bulup sabahlayamadık. neden neden neden. aslında yanıtı çok basit. biz üç kişiydik sen, ben, sevgilin.. yani 3 tam 1 / 2.. hayat işte bu sıkıcı bir okul piyesi gibi kimse kahraman değil sadece üzerine düşen görevi yapmak gerekiyor oyunu bitirmek için. sende öyle yapmadınmı sevgili ! oyunu sonlandırmak istedin ve herşey bitti. kurallara ne itiraz edebildim ne de kuralları değiştirmek için dahi olabildim.

1. tekil şahıs iyelik çekimi. aynı zamanda 1. ve 2. şahıs iyelik cekimlerinin hepsinin olmak zorunda oldugu gibi tamlayanı dusmus isim tamlaması seni bulmak için hergün kendi eksenim etrafında 360 derece dönüyorum. başlıyorum 1 derece 2 derece 3 derece 4 derece 5 derece …………… 152 derece 153 derece …………………… 179 derece işte tam 180 dereceye geldiğimde seni görüyorum çünkü olduğum yönün tam tersindeyim geçmişimdeyim 180 derecede.. sana ulaşmak için pisagor’ u mezarından kaldırıp bağlantısını bana öğretmesi için yalvarmammı gerekir. ya da ferdinand magellan nasıl okyanusları aşıp başladığı yere dönüp dünyanın yuvarlak olduğunu buluyorsa benimde sana kavuşmam için başladığım yerdemi olmam gerekiyor. i̇nan bana sevgilim sana kavuşmak pisagorun bağlantısını çözmekten daha zor. ve inan sevgilim ferdinand gibi dünyanın etrafını dolaşamayacağım gibi sana ulaşmakta zor artık. i̇şte tam bu sırada hayko cepkin’in fırtınam parçasına back vokallik yapıyorum ve ağzımdan şu mısralar dökülüyor ;

yolum uzun gör güzelim,
vakit doldu ben gideyim,
küçük yaşta ağlar oldum,
fırtınamsın benim,
sen estikçe ben titrerim.

ve bugün hala aklımdasın.. nice mutlu geçmiş yıllara. i̇yiki öldün iyiki yoksun.