Devdıbını gece anlatacağım binler.

10 dakikaya geliyorum. Gerçi kendi kendime yazıyorum ama olsun amk, hafiften şizofren gibi hissettim kendimi amk

Evet. Nerde kalmıştım.

Derken sınavlar geldi çattı.

Hiçbirimiz sınavı kazanamadık, aramızdan zaten kazansa kazansa 2-3 kişi kazanacaktı, onlardan biri de bendim. Birazcık da olsa gelecek vaad eden bir öğrenci statüsündeydim ama sınavda yaptığım geri zekalılığı inanın hiç kimse yapamazdı.

Ben sınavı karışık çözerdim. Şöyleki, paragraf ve felsefe soruları bana hep çok uzun gelirdi, sıkılırdım okumaktan, en sevdiğim şey de matematikti.. Eşit ağırlık öğrencisiydim, coğrafyam hocaya kafa tutacak kadar iyiydi(ki tutmuşluğum da vardır) Tarihim hiç fena sayılmazdı, matematik sanki allah vergisiydi, tek sıkıntılarım, Türkçe Dil Bilgisi(Oldum olası sevmem ve hala bilmiyorum amk), Paragraf soruları ve Felsefe.

Aslında Felsefe'yi aşırı çok severdim(hala da öyle) ama o soruları okumak ölüm gibiydi. Geometri de ise adeta bir canavardım amk.

Sınavı da şöyle çözüyordum: Dilbilgisi ve hariç tüm Türkçe soruları( O zaman 4 bölüm ve 45'er soruydu, çooook eski yani * ), Coğrafya, Matematik, Tarih ve Geometri ve en sona da uzun soruları bırakıyordum. Çözmem gereken 135 soru vardı(Fen'e hiç bulaşmıyordum, zaman kalırsa 3-5 soru)

Çözebildiğim, beni zorlamayan üstünde düşünemdiğim Tüm soruları çözdüm, işaretledim, bir de huyum vardır çözdüğüm gibi işaretlerim. 135 sorunun 80inin çözmüşümdür...

Ve sonra, matematiğe ve geometriye artık yumulayım dedim, 1 soru çözdüm ve kodlarken farkettim ki, Sayısal sorularını sözele, sözle sorularını sayısala işaretlemişim amk!

Şok geçirdim, kendime gelemedim bir türlü, kitlendim, aklım oradaydı, ben böyle bir hata ya da geri zekalılık nasıl yapardım, 5-10 dakika hiçbir şey yapmadan durdum.

Ne yapacağım, niye böyle oldu gibi sorular kafamda, kendimi sınava veremiyordum...

Sonucu da öyle oldu.

O 80 sorunun üzerine 5 tane soru ekleyemedim sınavda, sonuç olarak da kazanamadım.

Yok panpa. Bitti zaten. Gördüğün gibi yaşıyorum. Anlatabileceğim bu konu üzerine ekstra tek bir şey var ama o mevzu çok ayrı, çok karmaşık bir şey, o bildiğin kitap olur amk. onu yazmayı düşünmüyorum.

Belki de yaşıyor olduğumuz hayatlar bize, musallatlığının göstergesidir bilmiyorum. Hikayenin bitişi bu panpalar. Sonrasında az önce mevzuda da anlattığım huur çocuğunun da içinde bulunduğu büyük bir olay daha geldi başımıza(kürşatla beraber)

Onu anlatmayacağım zaten.

Bu olaydan yıllar sonrada, öğrendiğimiz bazı şeyler oldu tabi.
Onları da yazayım ve bitsin.

Biraz öyle duraladıktan sonra kendime geldim, koşarak ofise gittim. hiç durmadım. arkama bakmadım. ofise girdiğimde telaşımı farkettiler tabi. Köpek hırladı dedim.( Ki köpekten hiç korkmam çok severim) Ablamız vardı bir tane, çay kahve yemek yapardı bize, allah razı olsun su getirmişti bana, suyu içtim, benim gibilerin(Ofis boyların) oturduğu bir masa vardı, geçtim oturdum, sakinleşmeye çalışıyordum...

Dondum oracıkta.

Kanım çekildi.

Bir şeyler demek istedim.

Diyemedim.

Ağzımı açtım ama sesim çıkmadı.

Yutkunuyordum sadece,

Belki de yutkuna biliyordum sadece,

Gözlerim kesinlikle belermişti,

Mezar taşında

A
Ç
E
L
Y
A

yazıyordu...

Rüzgar bir yandan devam ediyordu, kafamı yavaş yavaş o sanki almış olduğum hissiyatla mı artık talimatla mı bilemedim, sola doğru çeviriyorum...

Ve gördüğüm tam olarak şuydu, bir baktım, benim savurduğum gazete kağıtlarından(fotomaç) biri, bir mezar taşını sarmış böyle, yapışmış ona, allah allah dedim içimden, ne oluyor amk...

Ve rüzgar birden yönünü değiştirdi ve ters taraftan esmeye başladı, mezar taşına sarılı olan gazete parçası havalandı...

Ve...

Elektrik idaresine gelmiştik artık, dedim ben burdan kaçayım, görüşürüz.

Görüşürüz dedi huurnun evladı(!)

Girdim idareye, bekledim sıramı, çok da beklemedim gerçi ama, ödedim elektrik faturası, çıktım idareden...

Geri dönüş yolundaydım artık, yine mezarlığın olduğu tarafa geçtim yolun sol tarafına, kaldırım o taraftaydı, dal kıpırdamıyordu amk yerinde, öyle bir sıcak vardı...

Aheste aheste, elim gibimde yürüyordum, öylece dümdüz amk...

Artık mezarlığın önündeydim, hava karanlık falanda değildi, bildiğimiz gündüz gözüydü amk..

Biraz da hızlı yürüyen bir insanımdır, yanımda yürüyen insanlar benim tempoma ayak uyduracağım derken hep terler amk, hızlı hızlı yürüyorum yine...

Derken, bir anda bildiğin aşırının aşırısı bir rüzgar çıktı amk, ama nasıl esiyor, utanmasam savrulacağım amk...

Ve, sanki, bir anda, durduk yere, hiç yokken, refleksen mi, allahın verdiği bir şeyle mi ne, sanki biri bana soluna bak dedi...

Arkadaşım napıyorsun amk ya dedi,

Ne yapacağım dıbına koyduğum dedim,

Bırak okusun zavallılar, güncel hayattan da mı haberleri olmasın dedim gülerek, o da güldü ama daha çok kızmıştı, senin ben amk dedi, eyvallah dedim ben de, güle güle, taşak muhabbeti çevire çevire bitirdik mezarlığı, az ötede de elektrik idaresi vardı..

Mezarlığın orada yürüyorduk muhabbet ede ede, küfür ede ede...

Az ileride yerde bir kaç tane gazete sayfası gördüm

Aldım elime, birazcık bakındım, fotomaç gazetesiydi, bu ne ya amk deyip mezarlığa doğru savurdum gazeteyi...

Dümdüz bir yol bizi bekliyordu, elektrik idaresi yaklaşık 1-1,5 km ilerideydi, yolumuz birdi, o da oradan gideceği yere gidecekti.

Bir yandan yürüyor bir yandan da muhabbet ediyorduk.

Salak salak muhabbetler işte, yaz mevsimindeydik, hava da aşırı sıcaktı amk...

Yolun sağ tarafından kaldırımdan ilerliyorduk, yolun sağ tarafında bir mezarlık vardı...

Daha da uzatmadan... Yıl 2006 idi artık. Rutin işime gidip geliyordum. Gümrük firmasında çalışıyordum. Ofis boyluk yapıyordum. Kısacası ofisin içinde, getir zütür işleri.

Orada çalışan bir tane de arkadaşım vardı. Kendisi tam anlamıyla huur çocuğu kelimesinin vücut bulmuş haliydi. Ama bunu anlamam biraz uzun zaman aldı. Onun mevzusunu anlatmayacağım burada, o çok ayrı, hatta apayrı bir mevzuydu.

Bir gün, o çalışacağı yere gidecek ve ben de elektrik faturasını ödemeye gidecektim, beraber ofisten ayrıldık...

Artık herkes dağıldı.

Facebook yoktu o zamanlar, telefonlar da çok yaygın değildi. Belki de bir daha hiç görüşemeyecektik o gruplarla ya da bazılarıyla...

Kazanamayanlar olarak, kimilerimiz iş buldu, kimilerimiz şansını denemeye devam etti... Ben de aileme 1 sene daha yük olmak istemedim, çalışayım, kendi paramı kazanayım öyle gideyim tekrar dershaneye dedim.

Ve bir iş buldum...

Rezerved devam edicekmisin

Dedim benim yerime biriniz okuyun abi, ben beceremiyorum. napalım ne edelim falan diye konuşuyoruz. Benim yerime de okuyorlar falan, 3-4 tur döndük böyle, hepimiz yusuf yusuf ne gib yiyeceğiz diye düşünüp konuşuyoruz amk, sonra benim hatun dedi ki, son kez herkes okuyor ve bitiriyoruz bu işi...

Tamam dedik, tekrarlardan sonra benim bile telaffuz düzelmişti biraz amk, neyse sırayla okuduk, artık elimizi fincana zütüreceğimiz bir zütümüz olmadığından, oturduğumuz masayı falan topladık ve cafeden ayrılmaya karar verdik ama hepimizin pgibolojisi yannan gibi, kimse konuşmuyor, herkes biraz agresif falan...

Aklımızda 2 şey var...

1.si gitti mi gitmedi mi bilmiyoruz çünkü kontrol edemedik panpalar, zütümüz yemedi amk

2.si ise, size musallat olacağım demişti amk, gitmediyse ne gib yiyeceğizi düşünüyorduk hepimiz...

Herkes dağıldı, normal yaşamımıza geri döndük...

Ben hiç dua bilmiyorum panpalar. Hala da öyle. Anlamam o işlerden. Bir merakım da yok, merak etmeyin ama ateistte değilim, gerçi buna da ne kadar müslüman denebiliyor o ayrı ama neyse.

Durumu izah ettim, zaten sorduğum öteki taraf var mıyla başlayan bana olan bakış, dua bilmiyorumla daha da garipleşti amk haklı olarak..

Neyse benim için yazdılar bir kağıda ama, okuyamıyorum ki amk, takılıyorum, telaffuz edemiyorum. Sanki AÇELYA'nın gitmemesinin tüm sebebi bir anda ben oldum amk. Herkes seri okuyor, iş bana gelince tıkanıyordu, gönderemiyorduk bir türlü...

Selam binler. Evde tek pc var. Benim ki arızalı. Pc ortak kullanım durumunda pek müsait değilim yani anlayacağınız. Şimdilik biraz daha bir şeyler yazacağım sonra gece devam edeceğim.

Rezerved

Kürşat yazdı!(isimler değiştirilmiştir)

Kardeşimin adı kürşattı, başladı ağlamaya çocuk amk, hepimiz duygulandık falan da, zaten duygusal çocuktu, koptu gitti amk, bildiğin hıçkırıyor falan...

Var mı oğlunun numarası dedik

Bize bir numara verdi panpalar

O zaman cep telefonu kullanmıyordum pek, şimdiki kadar hayatımızda o kadar önemli bir yerde değildi, abiminkinden idare ediyordum. O günde abimin telini yanıma almıştım amk

Veeee... verdiği numarayı aradım!