Merhaba, bu konu daha çok kızlar için. Bu yöntemle fazla kilolarınızdan kurtulabilirsiniz. Bu olayı biyoloji kursunda ve yaptığım bir kaç arastırma sonucunda keşfettim. Benim üstumde bir mucize gibi işledi. Biraz arkaplandan bahsedelim. Ben ilkokulda ve lisede hep şişmandım. Yani devasa obezler gibi ama en azından 15-20 kilo fazlam vardı. Ayrıca çirkin değildim. Yüzüm gayet güzeldi. Zekiydim de. Fakat bu fazla kilolarla kendime bir erkek arkadaş bulmak oldukça zordu. Ve partileri seviyorum. Kamp gezilerine, balolara katılmak en büyük eğlencelerimdendir. insanlarla takılmayı hareketli olmayı seviyorum. Fakat vücudum bu konuda bana hiç yardımcı olmuyordu. Beni engelliyordu. Size her yöntemi denediğim söylediğimde bana gerçekten inanmanız gerek. Karbonhidrat diyetleri, sadece meyve diyetleri, vejeteryanlık... Hatta çiğne tükür(yemek yedikten sonra parmagimi bogazima sokup kendimi kusturuyorum) ya da kendimi tamamen aç bırakmak gibi tehlikeli yöntemleri de denedim. Hızlıca atlarsak. Ben liseye geçtiğimde parazitler ve benzeri şeyler hakkında bazı şeyler öğrendim. Evet ne düşündüğünüzü biliyorum. Tabiki özendim. Araştırmaya başladım. Çeşitli parazit türleri, bağırsak solucanları ve benzeri şeyler. Ve inanmayacaksınız ama sonunda gercekten mantıklı gozuken bir cozum buldum. Ve aslında o kadar da tehlikeli durmuyordu. Ya insanlar yeterince kullandıktan sonra bu parazitten kilolarıyla birlikte kurtulmuş oluyordu. Ya da gereğinden fazla paraziti vücutlarında tuttukları için bir kaç günlüğüne hastanede tedavi oluyorlardı. Çok da kötü durmuyor değil mi? Fakat ortaya çıktı ki bu paraziti öylece gidip Amazon'dan satın alamıyormuşuz. Bu ilk faka bastığım andı. Bu yüzden birkaç yasadışı siteye üye oldum ve bir kaç haftasonunda bir adamla görüşme ayarladım. Görüşme gerçekten uyduruk bir arkasokak moteliydi. Bir paraziti bağırsak solucanı gibi vücuda yerleştirmek gerçekten garip geliyordu. Başta çirkin ve iğrenç geliyordu. Fakat bunu çok çabuk atlattım. Paraziti getirmesi için tuttuğum adam gerçekten işinden memnun ve mutlu gözüküyordu. Biraz sapıkçaydı. Ama bunu zaten bekliyordum sonucta yaptigimiz sey yasadışıydı. Her neyse. Adam paraziti bana enjekte etti. Fakat ortaya çıktı ki, vücudumuz bazen bu parazitle savaşabiliyormuş. Bu yüzden birkaç ay içinde 2 kez daha adamla buluşmam gerekti. 3. Buluşmadan sonra başarıyla paraziti vücuduma almıştım. Biliyorum çünkü her seferinde adamın bana verdiği cihazla test ediyordum. Peki "SiHiRLi" kilo verme bölümü nerde diye soruyorsunuz. Öyle hemen arkasından değil. Önce küçük arkadaşımızın yeterince gelişmesini beklememiz gerekiyor. Bu sürede bazı baş dönmeleri ve mide bulantısı olucak. Bunları önlemenin yolu yok malesef. Başlarda yatağımın yanında kova bulunduracak kadar kötü olmuştum. Fakat bir kaç hafta icinde bu da geçiyor. Ondan sonra kaloriden kesip vitamin almaya başlıyorsun. Fakat ben emin olmak istediğim için vitaminleri de yarım dozda aldım. Fakat 2 ayın sonunda saçlarım biraz inceldi ve zayıfladı. Bunu engellemek için diyetime biraz daha protein tozu ekledim. Bu işe yaradı mı yaramadı mı bilmiyorum fakat hiç bir zaman kafamda devasa kel bir bölge olmadı. Yani sorun yok. Şimdi süreç için bilgilendirmek gerekirse, işe yaramaya baslamasi için bir kaç ay geçmesi gerekiyor fakat söz veriyorum karşılığını vericek. Ufak bir uyarı. Hangi sürede paraziti öldüreceğiniz size kalmış. Ne kadar yağ yakmak istediginize göre değişir. Benim için yaklaşık... beş altı ay sürdü. Başta parazitin öldüğünü ve vücuttan çıkmak üzere olduğunu farkettiğimde biraz korkmuştum. Derslerimin hepsini tuvalette geçiriyordum nerdeyse. Nihayet parazitin artıkları vücudumdan atıldığında gerçekten çok mutluydum. Tam olarak 26 kilo verdim. Bir kaç aylık dinlenme ve vitamin tedavisinden sonra derslerime geri dönebildim. Son uyarı olaraksa benim gibi son ana kadar vücudunuzda tutmanızı tavsiye etmiyorum. Çünkü 5. ve 6. aydan sonra Fetüs büyüyüp belirginleşmeye başlıyor. Vücuttan atmak biraz zorlaşabiliyor. Yardımcı olabildiysem ne mutlu. Hoşçakalın.

Elim direksiyonda sabırsızca bekliyordum. Kırmızı ışık söndüğünde gazı kökledim minivanım tümsekli yolda sarsılarak hızlanmaya başladı. Tabelayı gördüm

"Lutheraan Devlet Hastanesi: 3 kilometre"

Güzel, yaklaşmısız tanımadığım şehirlerde navigasyon kullanmaktan nefret ediyorum.
Arka koltukta oturan yaralı kıza seslendim.

"Dayan tatlım, neredeyse geldik"

Yakın zamanda izlediğim konferans akllma geldi. Lauran ve Alan Doyle, kaçırılan çocuklarını geri istiyordu. Onu ne kadar sevdiklerinden felan bahsediyorlardı. Klagib.

Aklıma kaçırılan diğer çocuklar geldi,
3 yıl önce. Melissa Tunner. 16 . Kaçırıldı. Benzer şekilde ailesi onu ne kadar sevdiklerini, onun ne kadar hırslı olduğunu, profesyonel basketbolcu olmak istediğini anlatan bir konuşma yaptılar.
2 hafta sonra Melissa bir çöplükte bulundu. Bacakları bir balyozla acımasız parçalanmıştı. Hala yaşıyordu, fakat bir daha yürüyemedi.
2 yıl önce. Cody Mason. 14. Kaçırıldı. Babası basına açıklama yapıp ne isterlerse yapacaklarını, Cody'nin ne kadar bilgisayar konusunda uzman bir çocuk olduğunu, onunla ne kadar gurur duyduğunu anlattı. Geleceğinin ne kadar parlak olduğunu açıkladı.
2 hafta sonra Cody bir futbol sahasında baygın bulundu. Yaşıyordu fakat iki eli de kesilmişti.
1 yıl önce. Joseph Summerset. 10. Kaçırıldı. Ailesi sosyal medyaya ağladı. Çocuklarının ne kadar zeki, derslerinde ne kadar başarılı olduğunu anlattılar.
2 Hafta sonra Joseph halka açık bir yüzme havuzunda bulundu. Şaşkın ve kendinden geçmişti. Nerede olduğunu ve kim olduğunu bilmiyordu. Belirtileri 1 ay sonra bile degişmemişti. Sonradan anlaşıldı ki. Çamaşır suyu, Antifriz, cam temizleyici, fare zehri ve bazı kimyasallardan etkilenmişti. Onu öldürmeye yetmeseler de ömrünün kalanında mental olarak hep sorunlu kalacaktı.

Hastanenin otoparkına girdim. Minivanımdan inerken, diğer çocukları anımsadım. Aileleri onları seviyordu. Fakat nelerini? Onları, oldukları insanlar olarak mı seviyorlardı, yoksa sadece iyi oldukları şeyler için mi?
Birisini sahip olduğu yetenekler ya da iyi özelliklerle sevmeye ne var ki. Herkes yapabilir. Ama ekgiblikleriyle sevmek ?

Arka koltuğa geçip uzanan kızı narince kaldırıp dışarı çıkardım.
"Pekala tatlım, şimdi seni burda bırakıcam. Ben gider gitmez çığlık atmaya başlayacaksın tamam mı?"
"Hı-hı" kafasını salladı. Elleri ve ayakları bağlıydı. Yanaklarında ilerleyen gözyaşları parlıyordu. Yüzündeki korkudan dediklerimi körü körüne yerine getireceğini anlamıştım.
Aracıma döndüm.
Ben uzaklaşırken çığlıklar da başlamıştı.

Aileler çocuklarını onların en iyi özellikleri ile seviyorlardı. Peki ya o özelliklerini ellerinden alırsam... Hala aynı miktarda onları sevmeye devam ederler mi?

Sonuncu kurbanım. Alicia. 4. Küçük olduğunu için henüz yetenekleri belirgin bile değil.
Ailesi gazetelere ve süt kutularına resmini bastırdı. Onu ne kadar sevdiklerini söylediler.

Ne kadar güzel gözlerinin olduğunu söylediler.