yok artık bu kadarda olmaz

neyse beyler bigün farkettim ki çok kafaya takıyor olmuşum bu selcan mevzusunu. dedim ki kendi kendime bırak olm ya gelirse gelir gelmezse de zaten acıdığı için gelmiştir yanıma. ki öyle de oldu yani kendi ağzıyla söylemişti o yüzden üzülüp ümitlenmenin bi manası yoktu. yaklaşık 1-2 hafta gidip konuşmadım. açıkcası konuşmayı da düşünmüyordum. sadece birbirimizi gördüğümüzde selamlaşıyorduk. vizeler falan başlayınca tabi durum daha da karıştı derslere gömüldüm falan tam unuttum derken bir daha gelip kendini hatırlattı.
kantinde otururken bizim elemanlarla (3-4 yeni eleman daha eklendi çekirdek grubuma. ama hala kız yok amk)
selcan- prado bakar mısın 2 dk ( kızda korkuyo amk o kadar abazanın yanına oturmaya )
prado- tabi (diyip kalktım ve yanına gittim)
selcan- şey ya bugün vizelerin bitiyo ya akşam canlı müziğe gidelim diyoruz. hem bizimkilerle de tanışmış olursun. iyi gelir yani
prado- canlı müzik falan bilmiyorum ya. bu kadar yeniyken gelmesem daha doğru olur çok teşekkür ederim dedim
selcan- ah. çok özür dilerim gerçekten. ben unutmuşum. ya inanmıyorum gerçekten çok özür dilerim ya

neyse beyler ben yurtta falan acaip sevilen bir tip olmuştum. sınıftada baya dost edinmiştim ama herkesin bana acıyıp benimle konuştuğunu biliyordum. yurtta ülkücüler falan da beni sahiplenmişlerdi. memleketimden ötürü. hiç bi sıkıntım yoktu istanbuldan yana. yurttaki kızlardan da odadaki elemanlar vasıtasıyla tanışmışlığım var yani arkadaş olarak arasıra kızlı erkekli oturup normal muhabbet faln ettiğimiz oluyodu kantinde bahçede falan. kendimi bi şekilde kabul ettirmiştim. ama kafamı kurcalayan tek olay selcandı. nasıl adam atabilrdim. doğru adım neydi?

ders bitti. bu arada numara almamak gibi bi öküzlük yaptım beyler. herneyse kız üstüne düşen görevi yapmıştı yani bi daha konuşup konuşmamamız bana kalmıştı resmen. sonraki iki gün hamle yapacak cesareti bulamadım kendimde. kantinde vs gördüğümüzde selamlaşıyorduk ama muhabbet etmiyorduk. cesaret edemedğim her dakika umutsuzluğa düşüyordum. ama kabullenmek gereken bi gerçek vardı ki bu kız o grupta takıldığı sürece bana bakmazdı amk. kızın grubunda benden daha zengin ve daha yakışıklı elemanlar vardı. ve sohbetleri falan da gayet samimiydi. bana taziye vermeye gelmeyen tek grup olanların grubuydu selcan hariç tabi

up up pup

ve yemeğini bitirdi. yanlış hatırlamıyosam ders 14,50 de falan başlıyodu. o sıralar saatin de 12,30 falan olduğunu varsayarsak rahat bi 2-3 saat muhabbet etmişiz.

yemekten sonra kalktık kampüsün içindeki banklardan birine oturduk. hava kötü denmeyecek kadar iyiydi.

selcan- ya bilmiyorum haddimi aşıyosam beni uyar ama sanki seni birazcık sessiz bi tip olarak gördüm yani böyle herşeyi içine atıyo olmalısın. ve haberi alınca direk gelip konuşmak istedim seninle çünkü ben böyle ağır bi olayı ancak dertleşerek konuşarak aşabildim çevremdekilerle. ama sen öyle değilsin yani benim gibi değilsin o yüzden gelip acını anlayabileceği bi insana anlatmanı istedim yani anlatmak istemiyosan seni anlarım ama bana anlat ne olursun dedi.
(mala bağlamıştım amk daha 20 dk önce tanıştığım kız. ki sıradan bi kız değil okulun ilk gününden beri güzelliğiyle büyüleyen kız beni düşünüyordu resmen)
prado- haklısın evet içime kapanık birisiyim heralde.
selcan- bak aynı şeyleri bende yaşadım çok zor bi durum yani bide şu an da ailenden uzaksın yani. tek başınasın bir nevi
prado- evet öyle tabii ama alışmak lazım yani hayatın gerçekleri bunlar
selcan- tabi ki ama ne olursa olsun ben yanındayım yani. kafan bozulursa falan gelip benimle dertleşebilirsin bil istedim *
prado- olur yani sağol kemküm

bu düzeyde böyle derse kadar muhabbet ettik beyler ders başladı eski kızlı erkekli tayfasının yanına gitti oturmak için. bense 2 sapla beraber oturdum. yalan yok yani belki beraber oturmayı teklif eder diye düşündüm ama etmedi. o etmeyince bende sesimi çıkarmadım yanş

kendi kendime yazıyorum amk. neyse elbet birileri görüp okuyacak. belki küfür ederek okuyacak belki de vay amk diyerek. ama ölmeden birilerinin hayat hikayemi bilmesini istiyorum. ders çıkarmasını istiyordum. 1 kişi bile olsa benim için kafi. bir iz bırakmak istiyorum

neyse beyler ben yemeğimi bitirmek üzereydim ama kız daha neredeyse başlamamıştı bile. ne yapacağımı şaşırmıştım. ama oysa ki gelip karşıma oturdu bitirsem bile onun bitirmesini beklemeliydim. yemeğim bitirdim ama o hala devam ediyordu. yemeğimin bittiğini görünce
selcan - şey.. bekleme istersen ben biraz ağır yerimde
prado - yok beklerim sıkıntı değil
selcan - bi işin var mı derse kadar biraz oturup muhabbet edelim dışarıda. belki bana anlatıp rahatlamak istersin bişeyleri.
prado - bir işim yok. muhabbet edelim ama çok fazla anlatacak birşey yok gibi ya. yani çok yüzeysel bi olay

okulun 2. günü o çok güzel dediğim ve aşık olduğumu sandığım kız ( o güne kadar muhabbeti gibtir edin selamlaşmamıştık bile) okulun yemekhanesinde yemek yerken gelip karşıma oturuyor. mrb prado ben selcan diyor. melek olmalı diyorum kendi kendime.
çünkü bu kadar güzel bir yüze ve fiziğe ancak bu kadar güzel bi ses tonlaması yakışırdı.
hiç kasmıyorum bende prado diyorum ve ağlamaktan şişen yüzümle yalancı bi tebessüm bırakıyorum.
tepsisini koyduktan sonra boş mu oturablilr miyim diyor. evet tabii diyorum. tepsiyi koyduktan sonra niye soruyosan amk
selcan - babanı kaybetmişsin gerçekten seni tanımıyorum ama çok üzüldüm.. başın sağolsun (yüzüne mutsuz insan tiplemesi yerleştiriyor)
prado - dostlar sağolsun.
selcan - buraya gelip karşına oturdum çünkü acını anlayabiliyorum prado
prado - sanmıyorum ama hassasiyetin için teşekkürler. desteğe ihtiyacım var sanırım (yine o acı gülümsemem.)
selcan - bende kaybettim babamı. inan anlayabilirim..
prado - özür dilerim. gerçekte.. bilmiyordum. başın sağolsun.. (mala dönmüştüm beyler hiç konduramazdım o kıza. o kadar mutlu duruyordu ki oysa sanki hayatında herşey yolunda gidiyormuş gibi geliyordu bana)
selcan - sağol. yok özür dilemene gerek yok nereden bilebilirdin ki ( acı bir gülümseme de o konduruyor suratına)

sigaram bitti devam.

neyse beyler çok kötü birşey allah kimsenin başına vermesin. annem, ablam,amcam, halam kısacası tüm yakın akrabalarım çekti kenara konuştu benimle durumun ciddiyetinin anlattılar. hayatın her ne olursa olsun devam ettiğini benim hayattan kopmamam gerektiğini anlattılar. zaten içime kapanık olan ben bu olaydan sonra tahmin edebileceğiniz gibi gömüldüm resmen içime. ölü gibi yaşıyorum. başta bahsettiğim mustafa ve yunus dışında resmen kimseyle dertleşmiyorum. herneyse zamanı geliyor ve istanbula tekrardan geri dönüyorum. yurtta en az 150-200 kişi odama geliyor ve başsağlığı veriyor. vay amk benim bu kadar tanıdığım varmıydı diyorum kendi kendime . ilk gün yemekhaneye indiğimde 20-30 kız karşı bloktan gelip çok üzüldük haberini aldık başın sağolsun tarzı başsağlıklarını iletiryorlar. odadan ve bölümden olan arkadaşlarım allah razı olsun hep desteklerini esirgemiyorlar. ertesi gün okula gidiyorum bir şekilde bölümdekilerinde haberi olmuş. bölümde ki selamlaştığım selamlaşmadığım isnlar bile gelip başsağlığı veriyor. ama tabiki ateş düştüğü yeri yakıyor beyler. bir süre sonra herkes unutuyor gülüp eğleniyor ama acınız içinizde kalıyor. bu hayat boyu devam edecek bir olay. o yüzden fazla takılmıyorum.

upp lan

gelen yok mu amk nerede bu gececi tayfa"

birileri gelsin ve okusun bunu. daha birilerini kaybetmeyen birisi gelsin ve okusun. okusun ki her an herşey olabileceğini anlasın. bugün yanınızda dağ gibi duran insanların varlığını ve kıymetini anlasın. ola ki insanın o dağı birgün kayıp giderse ahirete ne olacağını gelsin okusun. dostu düşmanı gelsin okusun beyler.

bi sigara yakıyorum.

beyler cenaze işlemleri falan derken babamı defnediyoruz. bu arada babamın ölümü kalp krizinden gerçekleşiyor. gecenin yarısı yatağında kriz başlıyor ve oracıkta o an vefat ediyor. acısız sancısız. bayram geliyor 5 gün sonra. yaslı bayram. karalı bayramımız tabiki. evden çıkmıyoruz ben en nefret ettiğim şeyi yapmak zorunda kalıyorum. babamın vefatına geliyorlar bayram boyunca kalabalığın bini bir para her dk birileri geliyor anlatamam beyler. her söyleneni kaldırdım beyler tam artık kabulleniyordum babamın vefat ettiğini ama bayramın 2. günü bi huur çocuğu akrabam benim odada olduğumu bile bile eh rahmetli 2 yetim bıraktı. kız hadi neyse de okulu bitirmişti bu çocukcağız yetim kaldı daha üniversiteye de yeni başlamıltı diyor ve ben duyuyorum. inanın beyler her yükü kaldırmıştım kabullenmiştim ama o yetim lafını kaldıramamıltım koymuştu bana

o 2 saat içime içime ağlıyorum atatürk havaalanın iç hatlar kısmında. öyle ağlıyorum ki etrafımdakiler bana bakıyor. ulan saçı sakalı karışmış 20 yaşında delikanlı karı gibi ağlıyor diyor belkide içlerinden. elinde bir poşet. gidiyor babasının cenazesine. neyse micheal diyor birisi. şaşırıyorum aq ne yalan söyleyeyim. kafamı bi kaldırıyorum avukat kuzenim halamın oğlu. gelip sarılıyor bana oda ağlıyor bende. mehmet olsun ismi kuzenimin. karşılıklı ağlaşıyoruz ama farkediyorum gözünden dökülen yaşlar o kadar içten ki bugüne kadar pek kanım ısınmasa da ona o gün kanım ısınıyor. mehmet abi yani kuzenim halamın oğlu. çok yakışıklı zengin birisi. avukat. altında bmw si falan var beyler çok daşşaklı yani. o da gece babamın vefat haberini alıyor ve sabahı beklemeden ilk uçağa binip gelmek istiyor babam zamanında çok dayılık etmiş mehmet abime. herneyse gidiyoruz memlekete . buraları daha fazla uzatıp hatırlamak istemiyorum kötü şeyler işte tonla gözyaşı döküyorum falan filan.

bi yarım saat yurdu ayağa kaldırdıktan sonra görevli geldi beni sakinleştirdi etrafımda bi anda 100 150 kişi doluştu kolumdan tutan mı dersiniz benimle ağlayan mı dersiniz bana destek olmaya çalışan mı dersiniz. ulan harbiden acınacak haldeydim. hiç unutmam bi eleman vardı odada çok sevmezdim onu ama çocuk elinde peçeteyle sümüğümü sildi o an amk. görevli ahmet abi geldi tuttu kolumda çıkardı odaya bi poşet çıkardı dolabımdan bunları koyuyorum dedi bende o sıra transa geçmişim amk elimde telefon evi arıyorum yandan. tofaş kartalı vardı amk attı beni ona havaalanına zütürdü. allah razı olsun ondan. en yakın bileti sordum. ağlamıyorum ama hıçkırıklı ses tonum. saat gece 2ydi ve en erken bile 4 teydi. iyi dedim ver. aldım bileti. 30-40 liram ekgib çıkıştı malum otobüs biletine vermiştim tüm paramı elimde son biraz para kalmıştı onu da ahmet abi tamamladı. beyler o kadar kötüydüm ki anlatamam. erken yaşta babasını kaybeden birisi anlar ancak halimi

ne oluyor? ne oldu? ulan ne oldu? dondum kaldım beyler. kendime gelmem yarım saatimi aldı. hıçkıra hıçkıra ağlıyorum. öyle böyle değil. kyk yurtlarında gece 1 de bütün odaların ışıklarını södürürler. benim ağalamamın sesine tüm yurt uyanmış amk. bizim yurt erkek kız karışıktı yani aynı bloktaydık neredeyse. düşünün artık kızlar bile karşıdan duymuş sesimi oranın ışıkları bile açılmış. acı çekiyordum beyler gecenin bir yarısı aldığım bir telefonlar tüm hayatım alt üst olmuştu. beni istanbula getiren o adam. benim cebime paramı koyan o adam. beni büyüten yetiştiren öğüt veren o adam. atam benim biricik babam artık yoktu beyler. hemde bunu km lerce uzakta 15 snlik bi telefon konuşmasıyla öğreniyordum. 6 kişilik bir yurt odasında. çıldırdım beyler. demir dolapları tekmeledim.

başın sağolsun panpa allah rahmet eylesin

açıyorum telefonu çığlık çığlığa sesler karışmış halde. ablamın sesini alıyorum ilk. seste denmez aslında hıçkırık. micheal diyor ağlamaya başlıyor. ben odadayım yurtta 2 eleman hariç diğerleri uyumuş amk. bağırıyorum ne oldu biri anlatsın diye. elemanlar uyanıyo ne oldu ağa der gibi bakıyolar uyku sersemi. elim ayağım titriyo telefonun başında sırtıma soğuk terler iniyor amk ne oldu. sonra komşumuzun oğlu samet abi telefonu alığ micheal kardeşim sakın kendine birşey yapma. babanı.. babanı kaybettik kardeşim. diyor ve kapanıyor telefon.

neyse hızlandırıyorum. çok geçmiyor tabii ki 1.5 ay sonra hayat bana ilk tokadını vuruyor. cuma gecesi koyuyorum kafamı yastığa sabah uyandığımda ilk işim esenlere gitmek olacak. çünkü bayram tatili için memlekete gidicem. neyse uyuyacam ama heycan var amk. çünkü özlemişim memleketi ailemi. arkadaşlarımı dostlarımı yakınlarımı herkesi özlemişim marketinden tut fırınına kadar amk. en çok anamı özlemişim sonra babamı. ah ulan istanbul diyorum. saat gece 1 sularında telefonum çalıyor. hayrola diye bakıyorum ki annem. beyler hayatımda belkide ilk defa saat 11 den sonra annem beni arıyor. o kadar sıradışı bir durum yani benim için. anlıyorum bi şey oldu. telefonu açmadan önce bismillah çekiyorum o an içime öyle bi acı oturuyor ki telefonu açmadan önce sanki açtıktan sonra duyacaklarımı tahmin edermiş gibi.