yok artık bu kadarda olmaz

neyse hızlandırıyorum. çok geçmiyor tabii ki 1.5 ay sonra hayat bana ilk tokadını vuruyor. cuma gecesi koyuyorum kafamı yastığa sabah uyandığımda ilk işim esenlere gitmek olacak. çünkü bayram tatili için memlekete gidicem. neyse uyuyacam ama heycan var amk. çünkü özlemişim memleketi ailemi. arkadaşlarımı dostlarımı yakınlarımı herkesi özlemişim marketinden tut fırınına kadar amk. en çok anamı özlemişim sonra babamı. ah ulan istanbul diyorum. saat gece 1 sularında telefonum çalıyor. hayrola diye bakıyorum ki annem. beyler hayatımda belkide ilk defa saat 11 den sonra annem beni arıyor. o kadar sıradışı bir durum yani benim için. anlıyorum bi şey oldu. telefonu açmadan önce bismillah çekiyorum o an içime öyle bi acı oturuyor ki telefonu açmadan önce sanki açtıktan sonra duyacaklarımı tahmin edermiş gibi.

memleketten çıkıp gelmişiz istanbula üniversite için. hep hayalini kurmuştum şu küçük şehirden yobaz kafalı insanların olduğu şehirden kurtulmayı. 18imde çıktım memleketten üniversite okuyacam diye. memur aile çocuğuyum. başarılı sayılmasam da iyi düzeyde bi öğrenciydim ilk yılımda kazandım üniversiteyim. metropol şehir derlerdi istanbula. vay amk nasıl alışıcam nasıl ayak uydurucam diye düşünmeye vakit kalmadan bi vakit geldi ki babamla elimizde bavullar haremdeyiz amk. otobüsten inmişiz yurda gidicez. neyse allahtan kyk falan ayarlamıştı babam çevresi vardır siyasi falan. neyse haremden atladık vapura hop emin önü

neyse beyler bu iki hafta boyunca 2 kişiyle tanıştım sadece onlardan biri doğudan gelmiş memleketinden benim gibi. cemaatin evinde kalıyo. saf bi eleman vur eline ekmeğini al cinsinden. diğeride eski almancı. 7 yaşında tr ye gelmiş baba orda serveti yapmış burdada 4-5 dükkan almış şimdi eritiyolar paraları. çocukta paket sağlam altında arabası var. öyle çok şaşalı bişey değil ama ayağını yerden kesiyo sonuçta + bi faktör amk. diğer memleketinden gelen elemanda aslında zengin ama babası cahil kendi cahil amk parayı yemesini bilmiyor. giyinmiyo kendine bi harcaması yok yani. babasıda sahip çıksınlar diye cemaat evinde kalmasını istiyo ilk yıl. istanbul sonuçta büyük şehir her yol var diye düşünüyolar

ahh panpalar ah neyse çok güzel bi kız vardı lan. çok tatlı ama diyorum ya kıza bakamıyodum bile amk. neyse panpalar kendimden hiç bahsetmemişim.
1,81 boyundayım. normal kiloda normal bi erkeğim. siyah sık saçlı. açık kavherengi gözlüyüm. yani yakışıklı diye betimlenecek artı bi özelliğim yok. elim ayağım düzgün bi insanım amk. hayatımda hiç tipim yüzünden eleştirilmedim ne iyi ne de kötü yönde. herneyse ama bu kız inanılmaz güzeldi. aşık oluyordum panpalar. kumral teni açık kahve rengi saçları yeşil gözleri ve mükemmel fiziği en az 1,75 boy vardı kızda hey yavrum hey. o zamanda iphone modaydı tabi kızın elinde 4 vardı aq. 2 yıl önce 4 2-2,5 milyar falandı. e tabi ben memur çocuğuyum. devletin kredisi 300 tl e bide evden 200 lira yollarlardı. zaten yurda 100 lira veriyodum. 400 tl kalıyodu oda sigara param ve cep harçlığı hey yavrum hey. kıza hiç muhabbet falan kurmak istemedim acıtasyona bağladım kendimi hep uzaktan takip ederek geçti ilk 2 hafta

ben memlekette çok yakın dostlarımı bırakıp geldiğim için hüzünlü bakıyordum olaya. nasıl olsa bunlar benim için bi yunus bi mustafa olmayacak biliyordum o yüzden ilk günlerden samimi olmaya gerek yok diyordum. çok korkuyordum panpalar kızlara falan hiç bakmıyordum öyle çok güzel olsalar bile kesinlikle kesmezdim bi kızı. niye çünkü memleketten gelmişiz bunlar istanbul bebesi direk abaza kro damgasını vururlar diye korkuyordum. cahillik işte amk. o zamanlara döndüm şimdi ne kadar saf delinkanlı duygularım varmış amk

çok ayrıntıya girmişim buralar biraz özet. eminönünde yurda falan derken babam yerleştirdi beni yurda. sonra çıktık yurttan cebime biraz para sıkıştırdı 1 ay idare edecek kadar oğlum hadi ben gidiyorum dedi gitti. babamı yolcu ettikten sonra anladım istanbulun ne kadar büyük olduğunu amk. biraz erken gelmiştik yurtta da pek kimse yoktu. benim gibi yeni kayıtlar vardı 5-10 kişi. neyse beyler 4 gün sonra açılıyordu amk okulu. 4 gün geçti ver yurt yüzde 80 doldu oda arkadaşlarım falan geldi tanıştık ettik. alışılmayacak gibi değildi aslında alışıyordum yavaş yavaş. ptesi oldu okula gittim. fena sayılmazdı kampüs ufaktı biraz ama kalabalıktı. güzel kızlar falan. memleketten geldik diye hemen abaza demeyin ha. hiç öyle biri de değilimdir. neyse okulun ilk günleri hep klagib muhabbetler bilirsiniz işte. yalandan dostluklar. herkes kafası yatmasada bi grubun içine girmek istiyor. yalnız dolaşmaktansa hep birilerinin yanında olmak istiyor. kızlar erkekler falan hep muhabbet içindeler herkes yalnızlıktan korkuyo

gelen yok mu amk nerede bu gececi tayfa"

upp lan

neyse beyler bigün farkettim ki çok kafaya takıyor olmuşum bu selcan mevzusunu. dedim ki kendi kendime bırak olm ya gelirse gelir gelmezse de zaten acıdığı için gelmiştir yanıma. ki öyle de oldu yani kendi ağzıyla söylemişti o yüzden üzülüp ümitlenmenin bi manası yoktu. yaklaşık 1-2 hafta gidip konuşmadım. açıkcası konuşmayı da düşünmüyordum. sadece birbirimizi gördüğümüzde selamlaşıyorduk. vizeler falan başlayınca tabi durum daha da karıştı derslere gömüldüm falan tam unuttum derken bir daha gelip kendini hatırlattı.
kantinde otururken bizim elemanlarla (3-4 yeni eleman daha eklendi çekirdek grubuma. ama hala kız yok amk)
selcan- prado bakar mısın 2 dk ( kızda korkuyo amk o kadar abazanın yanına oturmaya )
prado- tabi (diyip kalktım ve yanına gittim)
selcan- şey ya bugün vizelerin bitiyo ya akşam canlı müziğe gidelim diyoruz. hem bizimkilerle de tanışmış olursun. iyi gelir yani
prado- canlı müzik falan bilmiyorum ya. bu kadar yeniyken gelmesem daha doğru olur çok teşekkür ederim dedim
selcan- ah. çok özür dilerim gerçekten. ben unutmuşum. ya inanmıyorum gerçekten çok özür dilerim ya

neyse beyler ben yurtta falan acaip sevilen bir tip olmuştum. sınıftada baya dost edinmiştim ama herkesin bana acıyıp benimle konuştuğunu biliyordum. yurtta ülkücüler falan da beni sahiplenmişlerdi. memleketimden ötürü. hiç bi sıkıntım yoktu istanbuldan yana. yurttaki kızlardan da odadaki elemanlar vasıtasıyla tanışmışlığım var yani arkadaş olarak arasıra kızlı erkekli oturup normal muhabbet faln ettiğimiz oluyodu kantinde bahçede falan. kendimi bi şekilde kabul ettirmiştim. ama kafamı kurcalayan tek olay selcandı. nasıl adam atabilrdim. doğru adım neydi?

up up pup

ve yemeğini bitirdi. yanlış hatırlamıyosam ders 14,50 de falan başlıyodu. o sıralar saatin de 12,30 falan olduğunu varsayarsak rahat bi 2-3 saat muhabbet etmişiz.

yemekten sonra kalktık kampüsün içindeki banklardan birine oturduk. hava kötü denmeyecek kadar iyiydi.

selcan- ya bilmiyorum haddimi aşıyosam beni uyar ama sanki seni birazcık sessiz bi tip olarak gördüm yani böyle herşeyi içine atıyo olmalısın. ve haberi alınca direk gelip konuşmak istedim seninle çünkü ben böyle ağır bi olayı ancak dertleşerek konuşarak aşabildim çevremdekilerle. ama sen öyle değilsin yani benim gibi değilsin o yüzden gelip acını anlayabileceği bi insana anlatmanı istedim yani anlatmak istemiyosan seni anlarım ama bana anlat ne olursun dedi.
(mala bağlamıştım amk daha 20 dk önce tanıştığım kız. ki sıradan bi kız değil okulun ilk gününden beri güzelliğiyle büyüleyen kız beni düşünüyordu resmen)
prado- haklısın evet içime kapanık birisiyim heralde.
selcan- bak aynı şeyleri bende yaşadım çok zor bi durum yani bide şu an da ailenden uzaksın yani. tek başınasın bir nevi
prado- evet öyle tabii ama alışmak lazım yani hayatın gerçekleri bunlar
selcan- tabi ki ama ne olursa olsun ben yanındayım yani. kafan bozulursa falan gelip benimle dertleşebilirsin bil istedim *
prado- olur yani sağol kemküm

bu düzeyde böyle derse kadar muhabbet ettik beyler ders başladı eski kızlı erkekli tayfasının yanına gitti oturmak için. bense 2 sapla beraber oturdum. yalan yok yani belki beraber oturmayı teklif eder diye düşündüm ama etmedi. o etmeyince bende sesimi çıkarmadım yanş

kendi kendime yazıyorum amk. neyse elbet birileri görüp okuyacak. belki küfür ederek okuyacak belki de vay amk diyerek. ama ölmeden birilerinin hayat hikayemi bilmesini istiyorum. ders çıkarmasını istiyordum. 1 kişi bile olsa benim için kafi. bir iz bırakmak istiyorum

neyse beyler ben yemeğimi bitirmek üzereydim ama kız daha neredeyse başlamamıştı bile. ne yapacağımı şaşırmıştım. ama oysa ki gelip karşıma oturdu bitirsem bile onun bitirmesini beklemeliydim. yemeğim bitirdim ama o hala devam ediyordu. yemeğimin bittiğini görünce
selcan - şey.. bekleme istersen ben biraz ağır yerimde
prado - yok beklerim sıkıntı değil
selcan - bi işin var mı derse kadar biraz oturup muhabbet edelim dışarıda. belki bana anlatıp rahatlamak istersin bişeyleri.
prado - bir işim yok. muhabbet edelim ama çok fazla anlatacak birşey yok gibi ya. yani çok yüzeysel bi olay

neyse beyler tabi ki ben ne kadar beklediğim teklif gelse de babamın vefatı daha çok yeni olduğu için böyle bi teklifi reddettim. olması gerekeni yaptım yani. selcan da unuttuğunu söyledi binlerce kez özür falan diledi. numaramı aldı beyler. ama o an yeniden hatırlamıştım olayları babamı. numaramı falan alması gibime gelmemişti açıkcası. geri döndüm bizimkilerin yanına
oo prado hayırdır ya (bin gülümsemeler)
yok kardeşim birşey ya
hadi hadi neyse (bin gülümseme +1)
olm valla bişey yok lan

gibi muhabetler döndü bir süre sonra sonra yeniden daşşağa sarmıştı muhabbet.
zaten grubun klagib muhabbetleri pes, iddiaa karı kız(olm şu veriyomuş ha valla), çok azcık da ders falan.
okuldaki elemanlara da kanım yavaş yavaş ısınıyordu. grubun görünmez lideri ben olduğum için gruba artist züppeleri almamıştım. zaten züppelerin ne işi var bizim gibi barzoların yanında aq

okulun 2. günü o çok güzel dediğim ve aşık olduğumu sandığım kız ( o güne kadar muhabbeti gibtir edin selamlaşmamıştık bile) okulun yemekhanesinde yemek yerken gelip karşıma oturuyor. mrb prado ben selcan diyor. melek olmalı diyorum kendi kendime.
çünkü bu kadar güzel bir yüze ve fiziğe ancak bu kadar güzel bi ses tonlaması yakışırdı.
hiç kasmıyorum bende prado diyorum ve ağlamaktan şişen yüzümle yalancı bi tebessüm bırakıyorum.
tepsisini koyduktan sonra boş mu oturablilr miyim diyor. evet tabii diyorum. tepsiyi koyduktan sonra niye soruyosan amk
selcan - babanı kaybetmişsin gerçekten seni tanımıyorum ama çok üzüldüm.. başın sağolsun (yüzüne mutsuz insan tiplemesi yerleştiriyor)
prado - dostlar sağolsun.
selcan - buraya gelip karşına oturdum çünkü acını anlayabiliyorum prado
prado - sanmıyorum ama hassasiyetin için teşekkürler. desteğe ihtiyacım var sanırım (yine o acı gülümsemem.)
selcan - bende kaybettim babamı. inan anlayabilirim..
prado - özür dilerim. gerçekte.. bilmiyordum. başın sağolsun.. (mala dönmüştüm beyler hiç konduramazdım o kıza. o kadar mutlu duruyordu ki oysa sanki hayatında herşey yolunda gidiyormuş gibi geliyordu bana)
selcan - sağol. yok özür dilemene gerek yok nereden bilebilirdin ki ( acı bir gülümseme de o konduruyor suratına)

sigaram bitti devam.

neyse beyler çok kötü birşey allah kimsenin başına vermesin. annem, ablam,amcam, halam kısacası tüm yakın akrabalarım çekti kenara konuştu benimle durumun ciddiyetinin anlattılar. hayatın her ne olursa olsun devam ettiğini benim hayattan kopmamam gerektiğini anlattılar. zaten içime kapanık olan ben bu olaydan sonra tahmin edebileceğiniz gibi gömüldüm resmen içime. ölü gibi yaşıyorum. başta bahsettiğim mustafa ve yunus dışında resmen kimseyle dertleşmiyorum. herneyse zamanı geliyor ve istanbula tekrardan geri dönüyorum. yurtta en az 150-200 kişi odama geliyor ve başsağlığı veriyor. vay amk benim bu kadar tanıdığım varmıydı diyorum kendi kendime . ilk gün yemekhaneye indiğimde 20-30 kız karşı bloktan gelip çok üzüldük haberini aldık başın sağolsun tarzı başsağlıklarını iletiryorlar. odadan ve bölümden olan arkadaşlarım allah razı olsun hep desteklerini esirgemiyorlar. ertesi gün okula gidiyorum bir şekilde bölümdekilerinde haberi olmuş. bölümde ki selamlaştığım selamlaşmadığım isnlar bile gelip başsağlığı veriyor. ama tabiki ateş düştüğü yeri yakıyor beyler. bir süre sonra herkes unutuyor gülüp eğleniyor ama acınız içinizde kalıyor. bu hayat boyu devam edecek bir olay. o yüzden fazla takılmıyorum.

dinleyecek olan var mı eyy gececi tayfa. dinleyen çıkmasa bile ben yazıp dökücem içimi. elbet bu yazıları bir kişi bile olsa okuyacak. inanmasa bile hayal edip ders çıkaracak. ama oldu beyler sonuna kadar hepsi gerçek. ben yaşadım ben bilirim. liseli binler varsa dinlesin tavsiyemdir. hayat-insanlar sizi ne denli ne pozisyonda gibecek bi haberiniz olsun

eee lan eee

neyse beyler geçtik yurda kafalar hafiften yerine geliyo
sevgilisiyle giden eleman tekrar odaya gelmişti
eleman- prado bro gelsene az bi konuşalım senle
prado- hayırdır inşallah
eleman- gel gel

gittim beyler
bunun manita gitmiş cerenle konuşmuş falan zaten arkadaşlardı aq
cerende bayağı kötüymüş kız demiş ki prado he desin bunları bi daha konuşturalım ikiside çok kötü durumda
böyle olmaz falan vs
beyler ceren bana inanmamıştı
yani bi daha olmaz asla falan diyordum
ama seviyordum aq
aldım gururumu ayaklar altına
olur dedim
gelsin yeter ki cerenim
olm çok kötü bişey bu sevmek valla bak insanı maymun yapar aq