yok artık bu kadarda olmaz

bi sigara yakıyorum.

birileri gelsin ve okusun bunu. daha birilerini kaybetmeyen birisi gelsin ve okusun. okusun ki her an herşey olabileceğini anlasın. bugün yanınızda dağ gibi duran insanların varlığını ve kıymetini anlasın. ola ki insanın o dağı birgün kayıp giderse ahirete ne olacağını gelsin okusun. dostu düşmanı gelsin okusun beyler.

gelen yok mu amk nerede bu gececi tayfa"

upp lan

sigaram bitti devam.

neyse beyler çok kötü birşey allah kimsenin başına vermesin. annem, ablam,amcam, halam kısacası tüm yakın akrabalarım çekti kenara konuştu benimle durumun ciddiyetinin anlattılar. hayatın her ne olursa olsun devam ettiğini benim hayattan kopmamam gerektiğini anlattılar. zaten içime kapanık olan ben bu olaydan sonra tahmin edebileceğiniz gibi gömüldüm resmen içime. ölü gibi yaşıyorum. başta bahsettiğim mustafa ve yunus dışında resmen kimseyle dertleşmiyorum. herneyse zamanı geliyor ve istanbula tekrardan geri dönüyorum. yurtta en az 150-200 kişi odama geliyor ve başsağlığı veriyor. vay amk benim bu kadar tanıdığım varmıydı diyorum kendi kendime . ilk gün yemekhaneye indiğimde 20-30 kız karşı bloktan gelip çok üzüldük haberini aldık başın sağolsun tarzı başsağlıklarını iletiryorlar. odadan ve bölümden olan arkadaşlarım allah razı olsun hep desteklerini esirgemiyorlar. ertesi gün okula gidiyorum bir şekilde bölümdekilerinde haberi olmuş. bölümde ki selamlaştığım selamlaşmadığım isnlar bile gelip başsağlığı veriyor. ama tabiki ateş düştüğü yeri yakıyor beyler. bir süre sonra herkes unutuyor gülüp eğleniyor ama acınız içinizde kalıyor. bu hayat boyu devam edecek bir olay. o yüzden fazla takılmıyorum.

okulun 2. günü o çok güzel dediğim ve aşık olduğumu sandığım kız ( o güne kadar muhabbeti gibtir edin selamlaşmamıştık bile) okulun yemekhanesinde yemek yerken gelip karşıma oturuyor. mrb prado ben selcan diyor. melek olmalı diyorum kendi kendime.
çünkü bu kadar güzel bir yüze ve fiziğe ancak bu kadar güzel bi ses tonlaması yakışırdı.
hiç kasmıyorum bende prado diyorum ve ağlamaktan şişen yüzümle yalancı bi tebessüm bırakıyorum.
tepsisini koyduktan sonra boş mu oturablilr miyim diyor. evet tabii diyorum. tepsiyi koyduktan sonra niye soruyosan amk
selcan - babanı kaybetmişsin gerçekten seni tanımıyorum ama çok üzüldüm.. başın sağolsun (yüzüne mutsuz insan tiplemesi yerleştiriyor)
prado - dostlar sağolsun.
selcan - buraya gelip karşına oturdum çünkü acını anlayabiliyorum prado
prado - sanmıyorum ama hassasiyetin için teşekkürler. desteğe ihtiyacım var sanırım (yine o acı gülümsemem.)
selcan - bende kaybettim babamı. inan anlayabilirim..
prado - özür dilerim. gerçekte.. bilmiyordum. başın sağolsun.. (mala dönmüştüm beyler hiç konduramazdım o kıza. o kadar mutlu duruyordu ki oysa sanki hayatında herşey yolunda gidiyormuş gibi geliyordu bana)
selcan - sağol. yok özür dilemene gerek yok nereden bilebilirdin ki ( acı bir gülümseme de o konduruyor suratına)

neyse beyler ben yemeğimi bitirmek üzereydim ama kız daha neredeyse başlamamıştı bile. ne yapacağımı şaşırmıştım. ama oysa ki gelip karşıma oturdu bitirsem bile onun bitirmesini beklemeliydim. yemeğim bitirdim ama o hala devam ediyordu. yemeğimin bittiğini görünce
selcan - şey.. bekleme istersen ben biraz ağır yerimde
prado - yok beklerim sıkıntı değil
selcan - bi işin var mı derse kadar biraz oturup muhabbet edelim dışarıda. belki bana anlatıp rahatlamak istersin bişeyleri.
prado - bir işim yok. muhabbet edelim ama çok fazla anlatacak birşey yok gibi ya. yani çok yüzeysel bi olay

kendi kendime yazıyorum amk. neyse elbet birileri görüp okuyacak. belki küfür ederek okuyacak belki de vay amk diyerek. ama ölmeden birilerinin hayat hikayemi bilmesini istiyorum. ders çıkarmasını istiyordum. 1 kişi bile olsa benim için kafi. bir iz bırakmak istiyorum

ve yemeğini bitirdi. yanlış hatırlamıyosam ders 14,50 de falan başlıyodu. o sıralar saatin de 12,30 falan olduğunu varsayarsak rahat bi 2-3 saat muhabbet etmişiz.

yemekten sonra kalktık kampüsün içindeki banklardan birine oturduk. hava kötü denmeyecek kadar iyiydi.

selcan- ya bilmiyorum haddimi aşıyosam beni uyar ama sanki seni birazcık sessiz bi tip olarak gördüm yani böyle herşeyi içine atıyo olmalısın. ve haberi alınca direk gelip konuşmak istedim seninle çünkü ben böyle ağır bi olayı ancak dertleşerek konuşarak aşabildim çevremdekilerle. ama sen öyle değilsin yani benim gibi değilsin o yüzden gelip acını anlayabileceği bi insana anlatmanı istedim yani anlatmak istemiyosan seni anlarım ama bana anlat ne olursun dedi.
(mala bağlamıştım amk daha 20 dk önce tanıştığım kız. ki sıradan bi kız değil okulun ilk gününden beri güzelliğiyle büyüleyen kız beni düşünüyordu resmen)
prado- haklısın evet içime kapanık birisiyim heralde.
selcan- bak aynı şeyleri bende yaşadım çok zor bi durum yani bide şu an da ailenden uzaksın yani. tek başınasın bir nevi
prado- evet öyle tabii ama alışmak lazım yani hayatın gerçekleri bunlar
selcan- tabi ki ama ne olursa olsun ben yanındayım yani. kafan bozulursa falan gelip benimle dertleşebilirsin bil istedim *
prado- olur yani sağol kemküm

bu düzeyde böyle derse kadar muhabbet ettik beyler ders başladı eski kızlı erkekli tayfasının yanına gitti oturmak için. bense 2 sapla beraber oturdum. yalan yok yani belki beraber oturmayı teklif eder diye düşündüm ama etmedi. o etmeyince bende sesimi çıkarmadım yanş

up up pup

ders bitti. bu arada numara almamak gibi bi öküzlük yaptım beyler. herneyse kız üstüne düşen görevi yapmıştı yani bi daha konuşup konuşmamamız bana kalmıştı resmen. sonraki iki gün hamle yapacak cesareti bulamadım kendimde. kantinde vs gördüğümüzde selamlaşıyorduk ama muhabbet etmiyorduk. cesaret edemedğim her dakika umutsuzluğa düşüyordum. ama kabullenmek gereken bi gerçek vardı ki bu kız o grupta takıldığı sürece bana bakmazdı amk. kızın grubunda benden daha zengin ve daha yakışıklı elemanlar vardı. ve sohbetleri falan da gayet samimiydi. bana taziye vermeye gelmeyen tek grup olanların grubuydu selcan hariç tabi

neyse beyler ben yurtta falan acaip sevilen bir tip olmuştum. sınıftada baya dost edinmiştim ama herkesin bana acıyıp benimle konuştuğunu biliyordum. yurtta ülkücüler falan da beni sahiplenmişlerdi. memleketimden ötürü. hiç bi sıkıntım yoktu istanbuldan yana. yurttaki kızlardan da odadaki elemanlar vasıtasıyla tanışmışlığım var yani arkadaş olarak arasıra kızlı erkekli oturup normal muhabbet faln ettiğimiz oluyodu kantinde bahçede falan. kendimi bi şekilde kabul ettirmiştim. ama kafamı kurcalayan tek olay selcandı. nasıl adam atabilrdim. doğru adım neydi?

neyse beyler bigün farkettim ki çok kafaya takıyor olmuşum bu selcan mevzusunu. dedim ki kendi kendime bırak olm ya gelirse gelir gelmezse de zaten acıdığı için gelmiştir yanıma. ki öyle de oldu yani kendi ağzıyla söylemişti o yüzden üzülüp ümitlenmenin bi manası yoktu. yaklaşık 1-2 hafta gidip konuşmadım. açıkcası konuşmayı da düşünmüyordum. sadece birbirimizi gördüğümüzde selamlaşıyorduk. vizeler falan başlayınca tabi durum daha da karıştı derslere gömüldüm falan tam unuttum derken bir daha gelip kendini hatırlattı.
kantinde otururken bizim elemanlarla (3-4 yeni eleman daha eklendi çekirdek grubuma. ama hala kız yok amk)
selcan- prado bakar mısın 2 dk ( kızda korkuyo amk o kadar abazanın yanına oturmaya )
prado- tabi (diyip kalktım ve yanına gittim)
selcan- şey ya bugün vizelerin bitiyo ya akşam canlı müziğe gidelim diyoruz. hem bizimkilerle de tanışmış olursun. iyi gelir yani
prado- canlı müzik falan bilmiyorum ya. bu kadar yeniyken gelmesem daha doğru olur çok teşekkür ederim dedim
selcan- ah. çok özür dilerim gerçekten. ben unutmuşum. ya inanmıyorum gerçekten çok özür dilerim ya

neyse beyler tabi ki ben ne kadar beklediğim teklif gelse de babamın vefatı daha çok yeni olduğu için böyle bi teklifi reddettim. olması gerekeni yaptım yani. selcan da unuttuğunu söyledi binlerce kez özür falan diledi. numaramı aldı beyler. ama o an yeniden hatırlamıştım olayları babamı. numaramı falan alması gibime gelmemişti açıkcası. geri döndüm bizimkilerin yanına
oo prado hayırdır ya (bin gülümsemeler)
yok kardeşim birşey ya
hadi hadi neyse (bin gülümseme +1)
olm valla bişey yok lan

gibi muhabetler döndü bir süre sonra sonra yeniden daşşağa sarmıştı muhabbet.
zaten grubun klagib muhabbetleri pes, iddiaa karı kız(olm şu veriyomuş ha valla), çok azcık da ders falan.
okuldaki elemanlara da kanım yavaş yavaş ısınıyordu. grubun görünmez lideri ben olduğum için gruba artist züppeleri almamıştım. zaten züppelerin ne işi var bizim gibi barzoların yanında aq

neyse o gün bitti beyler yurda gittim falan odadaki elemanlar yemekten sonra sigara içerken kızları çağırdı bahçede muhabbet falan ettik. normalde bahçede falan muhabbet etmek imkansız kızlarla. ülkücüler görürse giber ama benim ülkücü tayfayla aram iyi muhabbetim falan olduğu için bana sesini çıkarmıyordu kimse. neyse akşam olmuştu kızlarla çekirdek kola falan öyle takılıyoruz 2 sevgili çift var tabi aramızda 7-8 kişiyiz telefon titredi aq bi baktım selcan mesaj atmış.
numarasını aldığımı bile unutmuştum amk.
selcan-umarım beni yanlış anlamamışsındır ya gerçekten bi an unutmuştum özür dilerim
prado- sıkıntı değil ya.
selcan- valla öyle bi salaklık yaptım ki şu an canlı müzikteyiz ama gram zevk almıyorum cidden
prado- eğlenmene bak ya cidden dert değil ( kıskandım tabi biraz burda )
selcan- yok ya cidden yüz ifaden aklımdan çıkmıyor

bu aralarda beyler bu yurt muhabetlerinde ben pek mevzulara bulaşmam. milelt ya siyaset konuşur yada başka havadan sudan meseleler. kızlarda iyi kızlar aslında ama hiç biri hakkında öyle bi sarkma falan düşünmem olmamıştı yani. o gece artık ne olduysa bilmiyorum ama beyza diyelim. kızların en aklı başında olan ya prado sen düşünüyosun bu konu hakkında dedi. bende muhabbeti takip etmediğimden mal gibi kaldım amk. ne hakkında dedim neyse boşver dedi gülüştük falan ama bana inceden koymuştu yani.
beyza o gece benim üzerimden oynadı bayaa. espri falan yaptı bende durumun farkına varınca karşı cephe alıp savaşmak yerine kaçmayı tercih ettim saat 10 olmadan ben uyucam yea diyip kalktım odaya çıktım. alınmıştım işin açıkcası. selinde son mesajdan sonra artık giblememişti. bende uyumuşum zaten.
neyse 1-2 hafta falan selcanla telefondan günde en az 10-15 kere mesajlaştık düzenli olarak. o sıralar bi memlekete gitme mevzuum oldu. özel bir nedenden dolayı. memlekete gitmeden önceki gün selcan mesaj atmamıştı bende o atmıyorsa atmam diyip ergen bi şekilde tavır koymuştum sanki

şaka bir yana kimse giblemiyo amk

madem kimse dinlemiyor uzun uzun yazayım amk sabaha kadar vaktim var nasıl olsa

lan okuyorum özetle uzun yazma diyalogları

rezerve