yok artık bu kadarda olmaz

dinleyecek olan var mı eyy gececi tayfa. dinleyen çıkmasa bile ben yazıp dökücem içimi. elbet bu yazıları bir kişi bile olsa okuyacak. inanmasa bile hayal edip ders çıkaracak. ama oldu beyler sonuna kadar hepsi gerçek. ben yaşadım ben bilirim. liseli binler varsa dinlesin tavsiyemdir. hayat-insanlar sizi ne denli ne pozisyonda gibecek bi haberiniz olsun

anlaşıldı kimse yok. neyse yalnızlığa da alıştık kafayı yedik amk. ben yine de yazıyorum

anlat panpa dinlicem

memleketten çıkıp gelmişiz istanbula üniversite için. hep hayalini kurmuştum şu küçük şehirden yobaz kafalı insanların olduğu şehirden kurtulmayı. 18imde çıktım memleketten üniversite okuyacam diye. memur aile çocuğuyum. başarılı sayılmasam da iyi düzeyde bi öğrenciydim ilk yılımda kazandım üniversiteyim. metropol şehir derlerdi istanbula. vay amk nasıl alışıcam nasıl ayak uydurucam diye düşünmeye vakit kalmadan bi vakit geldi ki babamla elimizde bavullar haremdeyiz amk. otobüsten inmişiz yurda gidicez. neyse allahtan kyk falan ayarlamıştı babam çevresi vardır siyasi falan. neyse haremden atladık vapura hop emin önü

anlat dinliyorum ben de yalnız kalma panpa

çok ayrıntıya girmişim buralar biraz özet. eminönünde yurda falan derken babam yerleştirdi beni yurda. sonra çıktık yurttan cebime biraz para sıkıştırdı 1 ay idare edecek kadar oğlum hadi ben gidiyorum dedi gitti. babamı yolcu ettikten sonra anladım istanbulun ne kadar büyük olduğunu amk. biraz erken gelmiştik yurtta da pek kimse yoktu. benim gibi yeni kayıtlar vardı 5-10 kişi. neyse beyler 4 gün sonra açılıyordu amk okulu. 4 gün geçti ver yurt yüzde 80 doldu oda arkadaşlarım falan geldi tanıştık ettik. alışılmayacak gibi değildi aslında alışıyordum yavaş yavaş. ptesi oldu okula gittim. fena sayılmazdı kampüs ufaktı biraz ama kalabalıktı. güzel kızlar falan. memleketten geldik diye hemen abaza demeyin ha. hiç öyle biri de değilimdir. neyse okulun ilk günleri hep klagib muhabbetler bilirsiniz işte. yalandan dostluklar. herkes kafası yatmasada bi grubun içine girmek istiyor. yalnız dolaşmaktansa hep birilerinin yanında olmak istiyor. kızlar erkekler falan hep muhabbet içindeler herkes yalnızlıktan korkuyo

ben memlekette çok yakın dostlarımı bırakıp geldiğim için hüzünlü bakıyordum olaya. nasıl olsa bunlar benim için bi yunus bi mustafa olmayacak biliyordum o yüzden ilk günlerden samimi olmaya gerek yok diyordum. çok korkuyordum panpalar kızlara falan hiç bakmıyordum öyle çok güzel olsalar bile kesinlikle kesmezdim bi kızı. niye çünkü memleketten gelmişiz bunlar istanbul bebesi direk abaza kro damgasını vururlar diye korkuyordum. cahillik işte amk. o zamanlara döndüm şimdi ne kadar saf delinkanlı duygularım varmış amk

ahh panpalar ah neyse çok güzel bi kız vardı lan. çok tatlı ama diyorum ya kıza bakamıyodum bile amk. neyse panpalar kendimden hiç bahsetmemişim.
1,81 boyundayım. normal kiloda normal bi erkeğim. siyah sık saçlı. açık kavherengi gözlüyüm. yani yakışıklı diye betimlenecek artı bi özelliğim yok. elim ayağım düzgün bi insanım amk. hayatımda hiç tipim yüzünden eleştirilmedim ne iyi ne de kötü yönde. herneyse ama bu kız inanılmaz güzeldi. aşık oluyordum panpalar. kumral teni açık kahve rengi saçları yeşil gözleri ve mükemmel fiziği en az 1,75 boy vardı kızda hey yavrum hey. o zamanda iphone modaydı tabi kızın elinde 4 vardı aq. 2 yıl önce 4 2-2,5 milyar falandı. e tabi ben memur çocuğuyum. devletin kredisi 300 tl e bide evden 200 lira yollarlardı. zaten yurda 100 lira veriyodum. 400 tl kalıyodu oda sigara param ve cep harçlığı hey yavrum hey. kıza hiç muhabbet falan kurmak istemedim acıtasyona bağladım kendimi hep uzaktan takip ederek geçti ilk 2 hafta

neyse beyler bu iki hafta boyunca 2 kişiyle tanıştım sadece onlardan biri doğudan gelmiş memleketinden benim gibi. cemaatin evinde kalıyo. saf bi eleman vur eline ekmeğini al cinsinden. diğeride eski almancı. 7 yaşında tr ye gelmiş baba orda serveti yapmış burdada 4-5 dükkan almış şimdi eritiyolar paraları. çocukta paket sağlam altında arabası var. öyle çok şaşalı bişey değil ama ayağını yerden kesiyo sonuçta + bi faktör amk. diğer memleketinden gelen elemanda aslında zengin ama babası cahil kendi cahil amk parayı yemesini bilmiyor. giyinmiyo kendine bi harcaması yok yani. babasıda sahip çıksınlar diye cemaat evinde kalmasını istiyo ilk yıl. istanbul sonuçta büyük şehir her yol var diye düşünüyolar

hızlı yaz panpa filme başlicam hadi

dediğim gibi bu ilk hafta sonunda sadece bu iki sapla takıldım amk bu elemanlarda işte almancı karı kız düşkünü. doğudan gelen elemanında ismi fırat olsun. fırat dedğimiz eleman da aslında ağır abaza ama renk vermek istemiyo. 2sinin de genel kültür manasında gibe sürülecek fikri yok. ot gibi yaşıyolar amk. ben tabi bunlarla zamanın geçmeyeceğini biliyorum ama kimseye yada hiç bir gruba yama olmak istemiyorum. gizemli çocuğu oynuyorum hep..

dinleyen yok dimi lan

yaz amk sen hade

neyse hızlandırıyorum. çok geçmiyor tabii ki 1.5 ay sonra hayat bana ilk tokadını vuruyor. cuma gecesi koyuyorum kafamı yastığa sabah uyandığımda ilk işim esenlere gitmek olacak. çünkü bayram tatili için memlekete gidicem. neyse uyuyacam ama heycan var amk. çünkü özlemişim memleketi ailemi. arkadaşlarımı dostlarımı yakınlarımı herkesi özlemişim marketinden tut fırınına kadar amk. en çok anamı özlemişim sonra babamı. ah ulan istanbul diyorum. saat gece 1 sularında telefonum çalıyor. hayrola diye bakıyorum ki annem. beyler hayatımda belkide ilk defa saat 11 den sonra annem beni arıyor. o kadar sıradışı bir durum yani benim için. anlıyorum bi şey oldu. telefonu açmadan önce bismillah çekiyorum o an içime öyle bi acı oturuyor ki telefonu açmadan önce sanki açtıktan sonra duyacaklarımı tahmin edermiş gibi.

açıyorum telefonu çığlık çığlığa sesler karışmış halde. ablamın sesini alıyorum ilk. seste denmez aslında hıçkırık. micheal diyor ağlamaya başlıyor. ben odadayım yurtta 2 eleman hariç diğerleri uyumuş amk. bağırıyorum ne oldu biri anlatsın diye. elemanlar uyanıyo ne oldu ağa der gibi bakıyolar uyku sersemi. elim ayağım titriyo telefonun başında sırtıma soğuk terler iniyor amk ne oldu. sonra komşumuzun oğlu samet abi telefonu alığ micheal kardeşim sakın kendine birşey yapma. babanı.. babanı kaybettik kardeşim. diyor ve kapanıyor telefon.

başın sağolsun panpa allah rahmet eylesin

ne oluyor? ne oldu? ulan ne oldu? dondum kaldım beyler. kendime gelmem yarım saatimi aldı. hıçkıra hıçkıra ağlıyorum. öyle böyle değil. kyk yurtlarında gece 1 de bütün odaların ışıklarını södürürler. benim ağalamamın sesine tüm yurt uyanmış amk. bizim yurt erkek kız karışıktı yani aynı bloktaydık neredeyse. düşünün artık kızlar bile karşıdan duymuş sesimi oranın ışıkları bile açılmış. acı çekiyordum beyler gecenin bir yarısı aldığım bir telefonlar tüm hayatım alt üst olmuştu. beni istanbula getiren o adam. benim cebime paramı koyan o adam. beni büyüten yetiştiren öğüt veren o adam. atam benim biricik babam artık yoktu beyler. hemde bunu km lerce uzakta 15 snlik bi telefon konuşmasıyla öğreniyordum. 6 kişilik bir yurt odasında. çıldırdım beyler. demir dolapları tekmeledim.

bi yarım saat yurdu ayağa kaldırdıktan sonra görevli geldi beni sakinleştirdi etrafımda bi anda 100 150 kişi doluştu kolumdan tutan mı dersiniz benimle ağlayan mı dersiniz bana destek olmaya çalışan mı dersiniz. ulan harbiden acınacak haldeydim. hiç unutmam bi eleman vardı odada çok sevmezdim onu ama çocuk elinde peçeteyle sümüğümü sildi o an amk. görevli ahmet abi geldi tuttu kolumda çıkardı odaya bi poşet çıkardı dolabımdan bunları koyuyorum dedi bende o sıra transa geçmişim amk elimde telefon evi arıyorum yandan. tofaş kartalı vardı amk attı beni ona havaalanına zütürdü. allah razı olsun ondan. en yakın bileti sordum. ağlamıyorum ama hıçkırıklı ses tonum. saat gece 2ydi ve en erken bile 4 teydi. iyi dedim ver. aldım bileti. 30-40 liram ekgib çıkıştı malum otobüs biletine vermiştim tüm paramı elimde son biraz para kalmıştı onu da ahmet abi tamamladı. beyler o kadar kötüydüm ki anlatamam. erken yaşta babasını kaybeden birisi anlar ancak halimi

o 2 saat içime içime ağlıyorum atatürk havaalanın iç hatlar kısmında. öyle ağlıyorum ki etrafımdakiler bana bakıyor. ulan saçı sakalı karışmış 20 yaşında delikanlı karı gibi ağlıyor diyor belkide içlerinden. elinde bir poşet. gidiyor babasının cenazesine. neyse micheal diyor birisi. şaşırıyorum aq ne yalan söyleyeyim. kafamı bi kaldırıyorum avukat kuzenim halamın oğlu. gelip sarılıyor bana oda ağlıyor bende. mehmet olsun ismi kuzenimin. karşılıklı ağlaşıyoruz ama farkediyorum gözünden dökülen yaşlar o kadar içten ki bugüne kadar pek kanım ısınmasa da ona o gün kanım ısınıyor. mehmet abi yani kuzenim halamın oğlu. çok yakışıklı zengin birisi. avukat. altında bmw si falan var beyler çok daşşaklı yani. o da gece babamın vefat haberini alıyor ve sabahı beklemeden ilk uçağa binip gelmek istiyor babam zamanında çok dayılık etmiş mehmet abime. herneyse gidiyoruz memlekete . buraları daha fazla uzatıp hatırlamak istemiyorum kötü şeyler işte tonla gözyaşı döküyorum falan filan.

beyler cenaze işlemleri falan derken babamı defnediyoruz. bu arada babamın ölümü kalp krizinden gerçekleşiyor. gecenin yarısı yatağında kriz başlıyor ve oracıkta o an vefat ediyor. acısız sancısız. bayram geliyor 5 gün sonra. yaslı bayram. karalı bayramımız tabiki. evden çıkmıyoruz ben en nefret ettiğim şeyi yapmak zorunda kalıyorum. babamın vefatına geliyorlar bayram boyunca kalabalığın bini bir para her dk birileri geliyor anlatamam beyler. her söyleneni kaldırdım beyler tam artık kabulleniyordum babamın vefat ettiğini ama bayramın 2. günü bi huur çocuğu akrabam benim odada olduğumu bile bile eh rahmetli 2 yetim bıraktı. kız hadi neyse de okulu bitirmişti bu çocukcağız yetim kaldı daha üniversiteye de yeni başlamıltı diyor ve ben duyuyorum. inanın beyler her yükü kaldırmıştım kabullenmiştim ama o yetim lafını kaldıramamıltım koymuştu bana