yine mutsuz yine yalnızım

@1 kardeşim, ben @12 ye katılmakla beraber bir kaç şey ekleyeceğim.
öncelikle bunları yazabildiğine açıkça ifade edebildiğine göre benim karşımda gayet dürüst ve zeki bir adam var. insan denen ırk yapısı gereği nankördür. yaptığı pek çok davranış da bu nankörlükten dolayıdır. sen efendiliğinle duruşunu bozmamışsın bu güzel bir şey.
öte yandan ben senin tipsiz olduğuna inanmıyorum, her insan kendi nitelikleri ile güzeldir. allaha şükür engelli değilsin, kimseye bağımlı değilsin. kendi hayatını kendin yaşayacak kapasitedesin.
bunları söylemek dışardan biri için çok kolaydır doğru. ancak sana kendi hayatımdan kesitler verirsem belki de biraz olsun umudun artar.

orta 2 miydi neydi, sene 1999.. ergen olmak üzereyiz. sınıftaki her kızın birer sevgilisi ya da çıkma teklifi eden hayranları var. ya ben? oldukça zayıf çiroz bembeyaz suratlı insanların hortlak diye lakap taktığı oldukça çirkin azıcık salak ve ruhsal problemleri olan biriydim. özgüven ekgibliği çirkin oluşumdan dolayı had safhadaydı. arkadaşlarım manken gibi kızlardı ve ben hep onların yanında bedensel anlamda ezik konumdaydım.
o günlere kadar kendimi çok güzel bulurdum. bi dergiden teklif gelmişti hatta. özgüvenle alakalı bi durum bu. kendini nasıl görürsen öyle olursun.
ancak o günlerden bir gün aynaya gerçek anlamda baktım.
karşımdaki kızın güzellikle alakası bile yoktu.

benim anne tarafım aristokrat diyebileceğim bir sınıfa mensup, baba tarafım ise burjuva olmayan ancak kendi alınteri ile bir yerlere gelmiş modern ancak bağnaz bir yapıda. babam üst düzey otellerde genel müdürlük yapmış kültürlü bir insan. annem de sanatçı. bunları övünmek için söylemiyorum, aksine onların bana nankörlük etmek gibi olmasın da pek faydaları yok.
her neyse işte, annem ve babam bana sürekli çok güzel çok akıllı vs sıfatlar uyduradursun bu anlamsız çöküntünün sebebini hiçbir zaman öğrenememişlerdir. çünkü onların dünyasında da çirkinin esamesi okunamaz...

ve ben yine de kendimi dinledim, makyajı kestim, saçlarımı biçtim, kız elbiselerini bir kenara kaldırıp üzerime bol gelen kotlarımı ve erkek tişörtlerimi çıkardım. daha erkeksi bir yapıya büründüm.
orta 3de ise derslerimde başarılı olmaya başladım. sevgili konularını kafama bile takmadım. kendimi olduğum gibi kabullendim. olsun dedim. çirkin bile olsam bir karakterim var...

o zamanlar lgs idi sınavın adı. liselere giriş sınavı. kazanamadım. bulunduğum ilçedeki liseye yazıldım.
lisede 3 yıl boyunca gerek zekam gerekse kendime olan gizli öfkem nedeniyle öğretmenlerime kan kusturdum. 10 tanesini emekli ettim 6 tanesini istifa ettirdim. sayamadığım kadarı da tayinle gitti. benim yüzümden.
çünkü ben güçlüydüm artık. yardımseverdim, kimseyi mağdur bırakmazdım. mağdur olan her kim olursa olsun arkasında dururdum. tüm okul benden çekinir bütün sınıflar arkama saklanırdı. müdür bile benim dediklerimi yapardı.
çünkü gücün tiple alakası yoktu. savunmak önemliydi kendini, ayakta kalmak, her şeye karşın ayakta durmak.
kendini korumak, haklı olanı korumak!
artık kimse çirkin demiyordu bana çünkü bunu takmadığımı belli ediyordum. bu nedenle deli yaftası kondurdular. işime geldi.

sonra üniversiteye girdim. 4 sene bu özelliklerim nedeni ile yalnız kaldım. insanlar ya korkuyor ya da arkamdan dalga geçiyordu. ama yine de kimseye prim vermemeye kararlıydım. bu dönem bir sevgilim oldu. zar zor oldu.
çünkü evet hala tipsizdim.
ve o da tipsizdi. bu yüzden hayatta teklif edip de karşılık alamadığı tüm kızların acısını benden çıkardı. dövdü aldattı hatta bir gece altına yaptı. bütün bunlar çekilecek çile değildi ama ben çektim.
neden? özgüven ekgibliği. ilişki özgüveni...
3 yıl çıktık. hayatımın en kayıp 3 yılıydı. şimdi gülüyorum. kendime yazık etmişim. hakedenle olmalıydım. gerekirse kimseyle olmamalıydım!

2008de üniversite bitti. ve tam anlamı ile "ben" de o zaman bitti.

iş bulamadım. çünkü güzel değildim. herkes hoş görünümlü insanlara takmıştı. ben öyle değildim. akıcı konuşuyordum o zamana dek. ve ilk teklemelerim o dönemde başladı işte. artık iş görüşmelerinde kendimi ifade edemez duruma gelmiştim. açıkçası hala da öyleyim. konuşamıorum bazen kekeliyorum saçma kelimeler söylüyorum cevap bulamıyorum falan filan...

kendime zarar veriyordum. 1 sene boyunca her gün kendimden eksilerek yaşadım.
araya başka sevgiller girdi. hepsi benden bir şeyler aldı zütürddü. hiçbiri de beni sevmedi.
sonra ani bir kararla tüm özel sektör umudumu bitirdim.
oturdum kpssye çalıştım. 2010 da girdim 2 sene sonra atandım...
nihayet tipime bakılmadan bir yere gelmiştim.

ilk bölge toplantılarında farkettim ki buradaki en esaslı tip benimki. çünkü hepsi benim gibi. hayat boyu eziklik yaşamış, ve atabldiği yere kapağı atmış...
şimdi denizlinin köyden bozma bir ilçesinde bilgisayar işletmeniyim.
iyi kötü yaşıyorum, en önemlisi her gün allaha şükrediyorum.

kedileri köpekleri besliyorum. insanlar bana hala deli diyor. burada da yalnızım. böyle mutluyum. yaşıyorum.

herkes bizler gibi panpa. yaşıyoruz yaşadık yaşayacağız. onlara inat meta öncülüğüne inat yaşadık ve yaşayacağız