Alpay alt kattan daha sonradan gelmişti bizim yatakhaneye, biraz kıllıydı bize göre, yüzündekiler tüydü ama eline jileti versen o yaşında sakal traşı olur gibiydi.
ileride benden küçük olmasına rağmen benden önce sakal traşı olmuştu :D
Sessizdi, pek konuşmuyordu.
Sülo'nun yatağının hemen yanında yatıyordu.
ilk baş Sülo ile konuşmaya başladı.
Daha sonra bizimle.
Babası kanserden ölmüş, annesi Alpay'a hamile iken.
Annesi de Alpay doğarken.
Yani hayata gelmiş ama annesinin hayatına gözlerini kapamasına neden olmuş.
Alpay da ister istemez, kendisini yetimhanede bulmuş.
Değişik hayatlar vardı o çatı altında daha benim bilmediğim ne hayatlar ne dertler vardı.
Kim bilir..?

Ömür'ün daha da bir değişik hikayesi vardı.
Babası pavyon işletirmiş, Ürgüp'de iyi bir mekanı varmış.
Neredeyse her gece full çeken mekanlardan birisiymiş.
Büyük mafya babaları, bu işleyen yere çökmek istemiş.
Ömür'ün babası ise gelen kişileri kurşunlayarak vermiş cevabını.
Bir pazar annesi, Ömür ve babası pazar kahvaltısı yapmak için arabalarına binmişler.
Fazla gidemeden, bindikleri araba kurşun yağmuruna tutulmuş.
Annesi ve babası oracıkta can vermişler.
Ömür'ü ise arka çocuk koltuğunda oturduğu için kör kurşunun birisi sağ kolundan sıyırmış.
Ömür büyüdükçe, hem intikam almak hem de babasının mesleğini eline almak istiyordu.
Pavyon işletmekti en büyük hayali. Hiç okumada yoktu gözü.
Ticarete atılmak istiyordu biran önce, elinde para olmasa da, biran önce kazanmak istiyordu.
Bazen yurtta yada okulda parasına taso ve sporcu kağıtları ile oyun oynardı.
Bazen kazanır bazen kaybederdi ama genelde kazanırdı.
Ömür'ü yine Soner abi getirmişti. Yurda polis arabasından inişini bile hatırlıyorum.
Yine Soner abi tutmuştu elinden her yeni gelen çocuğun elinden tuttuğu gibi.
Çok babacan bir yapısı vardı Soner abinin de.
iyimser yumuşak yüzlü birisiydi.
Doğuda zorlu bir görev yapmış. Sonunda kendini Kayseri'de bulmuş.
Soner abi Ömür'ü yine Murat abiye teslim etmişti, normalde bizim yatakhanede yer yoktu ama birisine akrabaları sahip çıkmış, yanlarına almışlardı.
Onun yerine de Ömür geçti ve biz Tarık ile yatakhaneye gittiğimiz de Ömür tek başına, uyuyordu. Uyandığında ise saat akşamı bulmuştu. Annesini arasa da gözleri, yoktu artık ve hiç bir zaman da yanında olmayacaktı. Yat vakti geldiğinde Ömür yorgunluktan uyuyana kadar ağlamıştı. Ve bizim kafileye Ömür de o gün katılmıştı...

Yıllar geçiyordu, acısı ile tatlısı ile ve bizler de büyüyorduk.
Bir grup oluşmuştu biz istesek de istemesek de. Tarık, Eren, Sülo, Alpay, Ömür ve ben... Yatakhanede yataklarımız dip dibe idi. Neredeyse her yere beraber gidiyorduk.
Okula da başlamıştık. Ne zaman ki okula gidiyorsunuz, okula gittiğiniz an dışarıda farklı dünyaların olduğunu görüyorsunuz. Çünkü bir önlük giyiyorsunuz ki, giyilmekten renkten renge girmiş, eskimiş… Zaten size ait bir çantanız, defteriniz, kaleminiz yok. Tabi bir de okul saatlerinin sonunda arkadaşlarınız evlerine dönüyorlar; siz yurda… Okula başlayınca yetimliği yaşayarak öğrenmiş oluyorsunuz. Hepimiz aynı okula gidiyorduk.
Her teneffüs okulun önünde bulunan Atatürk heykelinin önünde buluşurduk.
Hep beraber gezerdik. Birbirimizin halinden en iyi biz anlardık.
Bizler hayat ile erken tanışan, öksüz ve yetimlerdik.
Bizi en büyük yaralayan, çocuğunun elinden tutmuş bir anne baba tablosu idi.
Bu kötü bir şey değildi tabii ki de ama bizim elimizden tutanımız olmadığı için kıskanıyorduk ve üzülüyorduk, yaralarımız kanıyordu işte.
Bu yıllarca hiç değişmedi zaten.
Bizim ailemiz; Murat abi, Gözde abla, yurda çocuk getiren polis Soner abi ve biz 6 kafadardı. O zamanlardan kurulan dostluk yıllar boyu sürdü hatta hala da devam eder : ) Ekgibleriyle de olsa...
ikinci teneffüs zili çalmıştı, Sülo ile ayni sınıfta olduğumuz için buluşma noktasına beraber giderdik.
Bizim gittiğimiz de Tarık orada bekliyordu.
Yanına gittik ve Eren geldi daha sonra, elinde 2 tane 9 katlı gofret ile.
Paketleri açtı ve kardeş payı yaparak dağıttı bize.
Kimse nasıl aldığını sormadan yedi.
- Abi kantinci tost yapıyordu ben de arakladım canım çekti, dedi.
Kimse giblemedi nasıl geldiğini.
zütürüp parasını da verecek değildik.
Çünkü paramız da yoktu.
Zaten Eren'in baba mesleğine de alışmıştık.
Birimizin bir şeyi kaybolduğunda direkt onun yanına giderdik.
Bahanesi ise abi seni bulamadım, geri getirecektim. Olurdu.
Yıllar iyi kötü geçti acısı ile tatlısı ile ve 16 yaşına geldik.
Aramızdan ayrılan olmadı. Okuyan sadece Tarık oldu.
Kayseri Lisesi'nde burslu okuyordu.
Artık yurt bize dar geliyordu ve baba olarak gördüğümüz Murat abi'den de çok dayak yemiştik.
Artık eskisi gibi çocuk değildik, sigaraya da başlamıştık
Birgün yurdun bahçesinde otururken, ismini hatırlayamadığım birisi koşarak bize doğru geldi.
Hızlı hızlı nefes alıp veriyordu, vereceği haber de pek iyi değil gibi duruyordu.