Kayseri Lisesi'nin arka kısımlarında boş kullanılmayan bir ev vardı çatısı yarı yıkık.
Artık orada kalacaktık... Başımızı sokacak çatısı yıkık da olsa bir ev bulmuştuk.
ilk akşam gelen giden olmadı.
Sabah herkes kalktı, çalıştığı yere gitti.
Cebimiz çok para görmüyordu belki ama o yaşımızda kimseye muhtaç olmadan, dilenmeden pis işlere bulaşmadan günlerimiz geçiyor karnımızı doyuruyorduk.
Günleri bu şekilde geçiyordu.
Oraya gelip gitmemiz dikkat çekmiş olacak ki akşam saat 8 gibi 5-6 kişi geldi.
Selam verdiler ilk önce.
- Hayırdır arkadaşlar ne ayaksınız eve mi çöktünüz? dedi aralarından birisi.
- Hayır sadece bir müddet burada kalacağız, dedi Sülo.
- Siz kimsiniz lan kimden izin aldınız? dedi aynı kişi.
Biz kavga gürültü çıksın istemiyorduk.
Çünkü adamların çöplüğünde ötmek hem olmazdı hem de kalacak yer aramak zorunda kalacaktık.
- Abi uzatma kimseye zarar vermeden oturuyoruz hadi işine bak sen, dedi Eren.
- Kime atarlanıyorsun lan sen veled, dedi Eren'e.
Eren'in üzerine doğru yürüyünce hepimiz birden ayaklandık.
Oğlan geri çekilmedi diğer arkadaşları da geldi yanına.
Hemen hemen bizimle ya aynı yaştalar yada 1-2 yaş büyüktüler.
Ortalık karışacak gibi duruyordu.
- Tamam beyler gidiyoruz hadi toparlanın, dedim.
- Ben gelmem abi, dedi Eren.
inat bin onu oradan zütürmeyi hiç denemeyecektim. inatçı birisiydi ve kimse dediğinin aksini yaptıramazdı.
Karşımdaki çocuğa bakarak "gitmiyormuşuz beyler nolcak" dedim.
Bize atar yapan çocuk direk Eren'e yumruk salladı.
Bir anda ortalık altüst oldu. Herkes birbirine girdi, Eren idare ediyordu ama Ömür ve Alpay'ı korumak için Sülo'yla onlara dalanlara da saldırıyorduk.
O arada 3-5 yumruk yiyorduk. Yıkılmadık.
"Aaahhh!" diye bir ses ile herkes bir anda durdu.
Eren ve o atarlanan çocuğa baktı bir anda herkes.
Oğlan bacağını tutuyordu ve üzerine basamıyordu.
Eren'in elindeki bıçağı yanan mumdan ve pencereden düşen sokak lambasının ışığından görmemiz zor olmadı.
Arkadaşlarından bir ikisi elini cebine attı bıçak çıkardı ama bıçaklanan oğlan yere düşünce arkadaşları da çocuğa sarıldı hemen çıkardılar oradan, bizde ayrılmak zorunda kaldık.
Çünkü geri geleceklerini biliyorduk.
5 Tepeler'e doğru gittik yine kimse konuşmadı.
Çünkü konuşacak ne halimiz kalmıştı ne de üzerimizden o şoku atabilmiştik.
Aramızda sadece birisi daha çok kendi kendine konuşuyor yeri geliyor küfür ediyor yeri geliyor katil oldum ben yandı gençliğim diyordu. Bu Eren'di kimse bir şey diyemedi.
Eski kaldığımız yere gidene kadar Eren de sakinleşmişti.
Eren'in yapısında vardı zaten bu genlerinde kanında vardı.
Belki başkası olsa bu kadar kolay üzerinden atamazdı.

Ertesi gün dudağım patlak, gözümün altında biraz morluk ve şişlik ile dükkana gittim.
Beni gören Akın abi.
- Hayırdır Samed noldu? dedi.
- Abi önemsiz bir şey, arkadaşım ile biraz kavga ettik, dedim.
- Yok demi sorun, dedi.
"Yok abi" diyerek söylediğim yalanı daha fazla uzatmadım oda uzatmadı.
Bizimkiler de buna benzer yalanlar söylemişler soranlara.
Bir daha gitmedik o eve, gidemedik.
Eren çok zorladı abi gidelim ne olacaksa olsun diye ama müsaade etmedim.
Eren zor birisiydi ama dinlerdi beni.
Havaların sıcak olmasından dolayı pek kapalı bir yerin önemi yoktu.
Ama kışın neler yapabilirdik hiç bilmiyordum o zamanlar.
Zaman zaman aklıma geliyordu kara kışın gelecek olması.
O günlerde ev kiralamak aklıma gelmişti.
Onun için birkaç emlakçı gezdik kiralar yüksek gelmişti onun haricinde ise kimse bize ev vermedi.
Ya da vermemek için yüksek söylediler fiyatları.
Sahabiye Mahallesi'nde ucuz ve eski evlerin olduğunu duymuştum.
Bir gün iş çıkışı bizimkilerle birlikte, 2 grup olduk kiralık ev aramaya başladık.
Bir parti teşkilat binasının oralarda eski 2 katlı binanın 1. katındaki evde kiralık yazıyordu. "Galiba evi bulduk" dedim kendi kendime.
- Abi ne diyorsun olur mu bu ev, dedi Ömür.
- Yarın bir görüşelim inşallah olur, dedim.
Oradan ayrıldık, yarın olsa da ev sahibini arasak diye beklemeye başladık.
Saatin verdiği rahatlıktan dolayı yavaş yavaş, aheste aheste yürümeye başladık.
Evin kirasını biran önce toparlamayı kararlaştırdık.
Yarın olduğunda iş çıkışı direkt evin olduğu yere gittik.
Bizim aklımızda olan, adamın telefonu yada iletişime geçebileceğimiz bir şeyler bulmaktı.
Şansımız yaver gitti ki adam birilerine evi gösteriyordu.
Sülo ve ben adamın yanına gittik. Diğer eve bakanlar gittikten sonra.
- Merhaba abi bu evin sahibi sizsiniz galiba? dedik
- Evet benim delikanlı, dedi ev sahibi.
- Benim ismim Samed, buda arkadaşım Sülo
Sizin de razınız olursa, biz bu evi tutmak istiyoruz, dedim.
Adam önce beni sonra Sülo'yu baştan aşağıya bir süzdü.
- Sizin aileniz falan yok mu, kendi başınıza mı tutacaksınız evi? dedi.
Sülo yetimhane diyecek oldu. Söze hemen ben atladım.
- Abi biz Kayseri'nin kasabasında oturuyoruz, ailemiz orada şuan ben Kapalı Çarşı'da çalışıyorum arkadaşım da lokantada, okullar açılına kadar devam edeceğiz çalışmaya sonra ailem de gelecek dedim.
Adam düşünerek bize bakıyordu.
- Kirası ne kadar abi, dedi Sülo
- Aylığı 150 TL, dedi ev sahibi.
Bu bizim için büyük bir paraydı. "Nasıl ödeyeceğimizi bilmeden tuttuk evi" dedim.
-Daha size veriyorum demedim, dedi ev sahibi.
Biraz bozulmuştum ama gurur yapacak sıra değildi şimdi.
Adam bir bana bir Sülo'ya baktı tekrar
- Gençler, dedi. Sustu…