Çalışmaktan bıktım dıbınakoyim. Ulan kendimi geliştirmek için planlar yaptım yıl boyu.Bu yaz efsane olacak benim için. Gelişimim için.

Ama her şey babamın " Abinin yanında ona yardım et ramazanda zor oluyor" demesi ile başladı. Dedim sıkıntı yok baba yardım ederiz abimiz sonuçta.

Sözde ben yardım edip planlarımı gerçekleştirecektim ama iş 1 ay sonra ciddiye bindi yazın sonuna kadar çalışmaya zorluyorlar beni. Hemde sabah 9 akşam 9 yapıyorum her gün bıktım amk.Ne sosyal hayat ne kendimi geliştirecek bir şey yapıyorum. Annemlere dediğimde " Millet iş arar sen gül gibi işi bulmuşsun konuşuyorsun." Halbuki hiç birinin planlarım hakkında birazcık fikri yok.Her yaz bunu çekmek mi zorundayım dıbına koyim. Babamlara üzülüyorum bir şey de diyemiyorum. Hergün sinirlerime hakim olmakta zorlanıyorum.Bu benim motivasyonum etkiliyor. Zaten gitmek istemiyorum her sabah sıkıla sıkıla, oflaya puflaya uyanıyorum. Uyku düzenim direk 10 da yatım 8 de kalkmaya programlı.Of sözlük ne yapacağım bilmiyorum. Bıktım bu işlerden.

Dün bir abimle konuşurken bana sende çok şey istiyorsun diyor fakat o da bilmiyor programları. Açık açık söyeleyemem ki ben adama işte ben özgüvenimi geliştireceğim, kendimi keşfedeceğim. Kitaplar okuyup etkinliklere gideceğim. Desem de der zaten tatil gününde yap diye. Zamanından beri ben kendi işimi yapma taraftarıyım.

Dün patron ile tartıştık. Bana kendini çok zeki sanıyorsun dedi.Ben böyle bir iddia da bulunmadım dedim.O ise sus lan falan dedi

Ne yapayım sözlük..

Kafana sık.

Yaptığın iş ne panpa