yeter bende anlatıyorum

internet cafede çalıştığım zamanlarda tanıştığım cello bello adamlara önceden haber salmıştım. kahvenin tam çaprazındaki pılesteyşın kafede bekliyolardı. nuri abi delikanlısın madem, sorduğum sorulara doğru cevap ver dedim. yeter lan senle mi uğraşcam sor dıbınakoyum dedi. diyaloğumuz;
1- selmayı tanıyor musun?
tanıyorum.
2- nerden tanıyorsun?
bizim cartın curtun akrabasının bilmem neyi dedi.
3- alkol içtiğimi sen mi söyledin?
ben söyledim evet.
4- niye abi? ne yamuğumu gördün? neyin hesabındasın?
bak evlat, selmaya bende aşığım
demesiyle yumruğu ağzına geçirmem bir oldu. arkadaşlarda cafeden çıktı. nuri abiyi haşat ettik. kahveden adamlar geldi ayırdılar.

devam et panpa

eğer anlattıkların gerçekse allah sabır versin bilader

seloyu aradım hemen çabuk otogara gel selmayı zütür burdan. selo durumu çakmış gelirken bi kaç kişide o getirmiş. ben yol değiştirme bekleme bilmem ne derken biraz oyaladım onları. selo geldi 3 kişi getirmiş, dedim selmayı evinin yakınına bi yere bırakıver sonra görüşürüz tmm dedi. 4 kişi nurilerin üzerine doğru yürüyoruz. hoşgeldin koçum dedi, eyvallah dedim. büyük bi çarpışma olacak belli ki. o gün bana yaptıklarını hatırlıyosun değil mi dedi, evet dedim. şimdi ödeşme vakti dedi. canın nasıl isterse nuri dedim. ilk defa abi demedim yaşım 19 karşıdaki adam 30 yaşında. derken pata küte girdik birbirimize. elimin küçük parmağı kırıldı, kaburgam çatladı. burnum kırıldı, bu sefer onlar haşat etti bizi ama nuriye 3-4 tane sağlam yumruğum var.

merhaba kankalar, az bir varktim var işten çıkmadan önce. bi kaç satır daha yazayım.

buraya kadar olan bölümü özetleyecek olursak; nuri abi selmaya beni alkolik diye gammazladı. kendimi affettirdim. kızın ailesi kızı zorla nuriye vermeye çalıştılar engelledim, üniversitede esrar başladım. kızın bütün ailesi bir olup kızı nuriye verdiler. haber alamadım, adresini buldum. gittim ve selmamı o adamın evinden alıp ıspartaya getirdim. üniversite bitene kadar beraber kaldık. bu arada gece dersleri ayağına arkadaşlara gidip esrar, alkol içiyordum. eve geldiğimde selma uyumuş oluyordu yada uyumuyordu alkolü fazla kaçırdım hayatım kusura bakma diyip bi şekilde atlatıyordum. üniversite bitti, ankaraya yerleştik. herşey çok güzeldi, tam yaşamak istediğim hayatı yaşıyordum. bi işe girip çalışmaya başladım, selmamla geziyorduk, eğleniyorduk. herşey mükemmel ötesi idi. hele ki benim gibi bi adam için büyük ödüldü, her gün içmeme rağmen allah'a şükretmeyi kesinlikle unutmuyordum. hiç hesaba katmadığım, aslında katmak istediğim askerlik vakti gelmişti.

sallana sallana, günde 3 paket sigara içe içe 18 şubat 2013'de terhis oldum. ankaraya geldim. ne memleketten selo ve diğerleri, ne selma, ne gül, ne nuri ne diğerleri. hiç kimse yoktu artık. kocaman evde tek başımaydım, sigara alacak param kalmamıştı, çalışma isteğim sıfırdı, aile, arkadaş, maneviyat, maddiyat, saçlarımdan ayak tırnaklarıma kadar taka batmıştım. derken telefonum çaldı, hayatta beni aramayan halam arıyordu, nasılsın dedi, kısa kes mevzu ne dedim sen beni aramazsın dedim, benim 9 yaşındayken ölen dedemden, yani babam bildiğim dedemden bir arsa miras kalmış bana ve bu olayı öğrendiğim yaş 23. eğer uğrarsan gerekli belgeleri tapudur bilmem nedir vereyim dedi. hemen geliyorum dedim, evden çıktım.

20+4 iznim vardı, 30 eylülde teslim olmam gerekiyordu. günler geçiyor selmadan hiç bir haber alamıyordum. geçen her günüm alkollü, esrarlı günlerdi. bi gün bünyem dayanmadı bu kadar şeye, olduğum yere düşüp bayılmışım. arkadaşlar hasteneye zütürdü. kanımda yüksek dozda uyuşturucu bulundu ve ciğerlerimden birinin iflas etmek üzere olduğu söylendi. hiç biri umrumda değildi, selmam yoktu ki. ölmeyi kesinlikle aklıma getirmedim, ona inat yaşayacaktım. 30 eylül 2012 diyarbakıra geri döndüm. 2 hafta sonra 2010 girişli uzman çavuşun biriyle tartıştım. kavga boyutuna geldi. 7 gün diskoda yattım. 7 gün boyunca karanlık odada tek başıma, selmanın hayaliyle kaldım. o odadan çıktığımda herşey artık çok değişmişti. karamsardım, umutsuzdum, yaşama sevincim yoktu, üfleseler düşecek durumdaydım.

7. sınıfta sigaraya başladım. bir kibrit yüzünden. ama teselli olmamı sağlıyordu. derken içime çekmeye başladım. böyle böyle sigaraya alıştım. artık kazandığım paralar bana değil tamamen sigaraya gidiyordu. 8. sınıfta tamamen bitmiştim. alkole başlamamak için zor tutuyordum kendimi. 8. sınıfın 2. döneminde internet cafeyi bıraktım. yaşadığınız semtlerde mutlaka olur böyle özendiğiniz mahalle kabadayısı insanlar. benimde vardı, nuri abi. küçük hareketlerle nuri abinin yanına yaklaşmaya başladım. dediklerini yapıyodum, sigarasını alıyodum. mekanı kahveydi. okul çıkışı eve gitmeden kahveye gidiyordum. evden iyice kopmuştum artık.

gece geç saatlerde gidiyordum eve. bize bakan babannem yani annem kapıda beni beklerdi, her geç geldiğim gece için kıçıma oklava yedim. oklava yedikçe geç geldim. nuri abinin parası çoktu. ismi vardı, adamları vardı. 8. sınıfı bitirdim. liseye geçtim bu arada okumama nuri abide yardımcı olmaya başladı. akşamları yanına gittiğimde cebime para koyuyordu ki ben günde 1 tl harçlığım vardı. nuri abi cebime 5 tl koyuyordu 10 tl koyuyordu benim için büyük nimet. lise dönemlerimde karamsarlığım baş gösterdi. umutsuzluğum ortaya çıktı. artık kahveye gittiğimde nuri abinin dediklerini ben yapmıyordum. o bana söylüyordu ben başkasına söylüyordum. lisede bilgisayar yazılım bölümünde okudum. 3 sene boyunca bilgisayar ile ilgili ne varsa öğrenebildiğim kadar öğrendim.

mesai bitti kankalar, zaten bu iş yerindeki son günümdü. dikiş tutturamadım, burdan da ayrılıyorum. eve geçince devam edicem. iyi bakın kendinize...

6 eylül 2012 sabahı, izine ayrılmak üzere kışladan ayrıldım. yine aradım, böyle bir numara kullanılmıyor dedi. benim hayatımda sırtımı dayadığım tek insan, selma artık yok muydu? ankaraya, kaldığımız eve geldim. kapıyı çaldım açan olmadı, tekmeledim, yumrukladım açan olmadı. çilingir çağırıp kapıyı açtırdım. evde selmaya dair tek bir iz bile yoktu, ne kokusu, ne elbiseleri, ne o çok sevdiği şalı, ne parfümleri. hiç birşey yoktu. babamın ölümünde ağlayamayan ben, salonun ortasında hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. kapı komşusu neriman teyze geldi aklıma, perişan bi halde kapıyı çaldım. hoşgeldin dedi, selma nerde neriman teyze dedim. 2 hafta önce kadar elinde iki bavulla gitti dedi. dizlerimin üstüne çökekaldım. ne yapacaktım şimdi? aklıma yine arkadaşı gül geldi. telefonla aradım, gül dedim selma yok nerde biliyomusn dedim bitik bi sesle, iyi misin dedi, soruma cevap ver nerde biliyor musun dedim, bilmiyorum dedi. kapattım. 10 tane bira aldım, 5 fişek esrar aldım, eve geçtim. bi yandan içiyorum, bir yandan düşünüyorum. ne yapacağımı bilmiyordum. nerdesin selma?

ve diyarbakırda 7. ayım, ağustos 2012. gece koğuşa geldim. üstümü değiştirdim, yatağıma yattım. selmayı aradım açmadı. tekrar aradım yine açmadı. işi vardır diye bekledim, 1 saat bekledim, aradım açmadı. gece 12 oldu aradım açmadı, 1 oldu aradım açmadı, 2, 3, 4, 5 aradım açmadı. böyle bir çaresizlik yok, böyle bir acı yok. sabahı uykusuz getirdim. canım alkol, esrar, yada herhangi bi uyuşturucu madde istiyordu. ama yoktu. ne selma vardı, ne tesellim, ne derdimi anlatabileceğim birisi, ne çıkar yolum. komple bitmiştim. 1 gecede bütün hayatım değişti. karakol komutanına gidip en yakın zamanda izin kullanmak istiyorum komutanım dedim. 6 eylül 2012 olur ancak dedi, tamam dedim. ağustos ayı bitmedi, bitiremedim. 1 gün 1 sene gibi geliyordu. pgibolojim çok bozuktu. kimseyle konuşmuyordum, sürekli sigara içiyordum. firar etmeyi düşündüm. ama yapamadım. nolmuştu selmaya? askerde terk mi edilmiştim? ama hayır, selma beni terk etmezdi. 6 eylül 2012 ye kadar her fırsatta aradım. belki benim numaramı açmıyordur diye arkadaşlardan aradım, yine sonuç yok.

hiç bir sorunumuz yoktu selma ile, 7 gün boyunca gezdik, eğlendik, ağladık, güldük herşeyi yaptık. 8. günün sabahı dıyarbakıra gitmek üzere hem selmadan hem ankaradan ayrıldım. diyarbakır ktm'de 1 gece kaldım, dağıtımlar yapıldı o oldu bu oldu derken karakoluma gittim. dış karakoldu. ankesörlü ile devam ettim aramaya. üniversite mezunu olduğum için onbaşı rütbesi verdiler, 2 gün nöbet tuttum 3. gün gece çavuşu yaptılar. hemen bu ayrıcalığımı kullandım ve dedelerden kötü bi telefon satın aldım. her fırsatta selma ile görüşüyorduk. 2.5 ay gece çavuşluğu yaptım. 1 ay gündüz çavuşluğu ardından karakol komutanının habercisi oldum. şimdi daha da rahattım. dedeler gitmişti, karakol küçük olduğu için 2 devre geliyordu sadece, en üst devre olmuştum. çok rahatça telefonda konuşabiliyor, hatta bazı zamanlar komutanın laptobundan selma ile görüntülü konuşuyordum. herşey hayal edemeyeceğim kadar güzeldi.

hazırlıklar yapıldı. ve kasım 2011, acemi birliğimi yapmak üzere manisa/kırkağaç'a doğru yola çıktım. ama içimde bi ukte vardı. gözden ırak olan gönülden de mi ırak olurdu? cevabını bilmiyordum, ama öğrendim. 75 günlük acemilik boyunca her gece selmayla konuşuyorduk ankesörlü ile. orda yapanlar bilir komando parkını, o pizzaları, çay makinalarını. ben hiç para harcayamadım onlara, hep ankesörlü telefon kartı aldım. derken acemi birliğimi tamamladım. usta birliğim diyarbakır'a çıktı. 7 günlük dağıtım iznine ayrılıp, ankaraya döndüm.

hastaneye kaldırdılar bizi. annem geldi, kardeşim geldi, arkadaşlar orda, bi kaç akraba var falan. gözüm kapıda sürekli, selma nerde? niye gelmiyor. tmm gelmiyor niye aramıyor? orda o adamlarla beraber kaldığımı biliyor niye aramıyor? bi yandan kırılan çatlayan yerlerim acıyor, diğer yandan kalbim. derken doktor geldi. işte sayıyor şurda çatlak burda kırık bura yarık. ben hala kapıya bakıyorum. gelmedi selma. o gece hastanede kaldım, gözümü bir an bile kapıdan ayırmadım sabaha kadar ama gelmedi. sabah oldu taburcu oldum, eve gittim üstümü başımı değiştirdim. yarım yamalak bi halde yine selmalara.

actiktan 2 hafta sonra dukkani nuri abi basti
dediki okadar para koyduk cebine ver bakalim simdi
dedim yok
iyi oyle olsun dediler ve dukkanimi yikip gectiler
o ara bayiltip gibmisler benide

buda bole bi animdir