kişinin hamur gibi şekilleniş halinin en büyük nedeni sosyokültürel yapı. yüzyıllar geçiyor ve bu sosyokültürel yapı sürekli değişiyor. "nasıl?"lar "neden?"lere, nedenler hiçliğe dönüşüyor.

bir şey iken hiçbir şey olduğunu farketmek, daha doğrusu düşünmeye başlamak yersizlik hissini temellendiriyor. anlamlar buluyor ve kaybediyoruz. evrene sığıyoruz ama beynimize sığamıyoruz.

beyin simülasyon oluşturuyor ya, bak o çok yanlış. o halde varlığa dair kabul ettiğimiz şey beyin. beyin tanrı mı? yoksa beyinin değil hiçliğin simülasyonu mu? sanmıyorum.

nereden geldik, nereye gidiyoruz?
yahut bir yerden mi geldik? bir yere mi gidiyoruz?

şu an varoluşun neresindeyiz?
yahut şuan var mı? şuan geçmiş oldu. şuan da. gelecek var o zaman sadece. ama gelecekteki an'da yaşayamıyoruz. geldiği zaman da anında geçmiş oluyor.

ne ayak?