yeraltından notlar

"ben hasta bir binim, ici ofkeyle dolu hasta bir pic" gibi bomba bi cumleyle baslayan cin ali serisinin son kitabi.

(bkz: fyodor dostoyevski)

ozet: tanim yaptim picler, entelim

Adamı delirtir lan bu kitap veya intihara yöneltir. Okuyosun bir gib anlamıyosun anladıkların da kasvet kahır amk. 10 sayfa okudum 3 tane sigara içtim

orada leş gibi kokan iğrenç yeraltında, alaya alınarak güçlendirilmiş sıçancık yavaş yavaş kine; soğuk, zehirli, özenle sonu gelmez bir kine boğulur.
kinini kırk yıl en ince, en utanç verici ayrıntılarına dek anımsayacak; her anımsayışta kendinden daha bir yüz kızartıcı şeyler ekleyerek, bu uydurmalarıyla kendini yiyip bitirecektir.
bir yandan kuruntularından utanır; bir yandan da olanları anımsamaktan, yeni baştan kurcalamaktan, "olabilirdi" düşüncesiyle başka başka uydurmalar eklemekten kendini alamaz.
bağışlamak nedir bilmez.
belki öç almaya bile kalkışır, ama beceriksizce, miskin miskin, uzaktan uzağa, sinsice, ne öç almak hakkına, ne de başarısına inanmadan yapar bunu; öbür yandan öç almak istediği kimseden yüz kat fazla üzüleceğini, ötekinin kılının bile kıpırdamayacağını ta başta bilir.
ölüm döşeğinde bunları bir kez daha, bunca zaman birikmiş faizleriyle birlikte anımsayacak ve... bakın işte, bu soğuk, iğrenç yarı umutsuzlukla, yarı inançla, kahrından kendini bilinçli olarak yeraltına kırk yıl diri diri gömmede; zorlamayla yaratılmış durumunun yine de kısmen içinden çıkılabilir olmasında; bütün o içe işleyen doyurulmamış isteklerinin özünde; kesin olarak verilen kararla bunun peşinden gelen pişmanlıklar çalkantısında yatmaktadır o garip acı hazzının özü.

uzuyor otlar

lizayı gibemeden öldü ya en cok ona yanıyor

her akşam yatmadan önce tanri' ya bana bir bigiblet vermesi için dua ederdim. bir gün tanri'nin çalişma tarzinin bu olmadiğini anladim. ertesi gün gittim ve kendime yeni bir bigiblet çaldim ve her akşam yatmadan önce tanri'ya günahlarimi affetmesi için dua ettim".

al capone...

inciyi böyle daha çok seviyorum smk

rahat kazanılmış bir mutluluk mu yoksa insanı olgunlaştıran bir acı mı daha iyidir? der yeraltı adamı. sonra lisa için en iyisinin acı çekmek olduğunu söyler aslıda bunu söylerken bile bencildir. çünkü o kendisiyle kavgalı bir insandır hayatında başkasına yer yoktur.

kitaptaki bu sözü de severim: ‎"Bütün varlığımla kocaman bir yalan olduğum sonucuna varmak için mi yaratıldım ben!"

bu kitabı okumayan ya huur çocuğudur ya da gavat.

Dostoyevski'nin en sevdiğim kitabı. Acayip güzel bi kitaptır. OKuyun lan.

okuduktan sonra aslında ben takıntılı bir adam değilmişim dediğim dostoyevskinin uzun olmamasına rağmen hiç bitmeyecek gibi duran kitabı.

Okuyun tavsiye ederim. Siz inciciler seversiniz.

bir iki sayfası hariç okumadım sıkıcı

"40 yaşından sonra kim yaşar ki?
ben size söyleyeyim; aptallar ve ahlaksızlar!"

der dostoyevski ve hançeri saplar insanın soluk borusuna.

şimdi eğer tenezzül edecek olursanız bana bağırıp kimsenin beni hür irademden mahrum edemeyeceğini, tek dileklerinin benim arzularımın normal arzularla, doğa ve matamatik kurallarıyla uyum içinde olması olduğunu söyleyeceksiniz.

eğer iki kere iki dört ediyorsa, her matamatiksel bir şemaya dayanıyorsa hür irade ne anlama gelir ? Ben istemesem de iki kere iki dört eder zaten. Nerede kaldı hür irade peki ?

2 senedir kitap okumayan ben bu kitaba başladım şuan beyin amcıklaması geçiriyorum. süper kitap okuyun

iki kere iki çekilmez bir şey. iki kere iki dört, bana sorarsanız bir küstahlıktır. iki kere iki dört ellerini böğrüne dayayarak yolumuzu kesen, sağa sola tükürük atan bir külhanbeyinin ta kendisidir. iki kere iki dördün yetkinliğine inanırım ama en çok övülmeye değer bir şey varsa, o da iki kere ikinin beş etmesidir.

yeraltından zar zor çıkan, çevreye akmak istersen bilardo oynayanlar tarafından gibtir edilen, lisa'ya ziki kalkmayan bir asosyal apaçinin yaşadıkları. okuyun lan binler.

dostoyevski'nin mükemmel derecede güzel diyebileceğim bir eseri. baş ucu kitabım.

dostoyevski'nin mükemmel derecede güzel diyebileceğim bir eseri. baş ucu kitabım.