yeni üye oldum piçler biraz ilgilenin

şimdi, sorun başka bir başlık altında incelenmiş olabilir ama ben bulamadım ve yoksa da toplumumuzun kanayan bu yarasına nasıl olup da parmak basılmadığına şaşırmaktayım.

birazdan buraya tespitler sıçacağım ve bazılarınızın, özellikle de bazı "anne"lerin hoşuna gitmeyecek. hazırlıklıyım, gardımı aldım, buyrun gelin.

çocuk doğurdunuz, eyvallah. hem oluşma süreci hem de devdıbını getirmek zor iş. ancak bunu dünyadaki kadın popülasyonunun ezici bir çoğunluğu yapıyor, yani öyle amerika'yı keşfetmiş filan değilsiniz. evet, kutsal ve zor bir görev ancak abartılacak bir şey yok.

anne olmanızın akabinde toplumsal kimliklerinizin baş sırasına bunu yerleştirdiniz. ona da bir diyeceğim yok. ancak taa yüzyıllar önce ne denmiş: özgürlük, başkalarının alanına müdahale ettiğin an biter.

sorunu otobüste, uçakta, cafe'de, restaurant'da defalarca gözlemlemiş biri olarak lafımın avazı çıktığı kadar ağlayan bağıran çocuğundan başkalarının rahatsız olduğunun farkında olup bir şekilde susturmaya çalışan annelere değil. ancak, bir de çocuğun sesinden daha yüksek sesle güya susturmaya çalışanlar var ki onlar durumun zerre farkında değil, tek dertleri etrafa "bakın ben uğraşıyorum susturmaya" mesajı vermek.

ikincisi, çocuk susmuyor diye bir şey asla yok. ağlıyorsa büyük ihtimalle bir derdi vardır. onu anlayıp çözeceksin. derdi yoksa da şımarıklığından ağlıyordur, bu da yine dönüp dolaşıp senin yetiştirme yönteminin yanlış olmasından kaynaklanıyor. kimse alınmasın gücenmesin ama bu sorun daha çok bizim gibi ülkelerde mevcut. gidin tatil yörelerine, kendini yerlere atan çocuklar %90 türktür. yabancıların, özellikle avrupa'dan gelenlerin çocuğu kendi halinde oynar, takılır vs. bu farkın en büyük nedeni de bizdeki "çocuktur yapar", "çocuk işte" anlayışıdır. bu sadece etraftaki insanlar için değil, o çocuğun büyüyüp özerk bir yetişkin olma sürecinde de çok çok yanlış bir tutum. oysa uzmanlar bas bas bağırıyor, çocuğa yetişkin biri gibi davranın diye. bir tespit daha sıçacağım: rahatsızlık veren çocukların annelerin çoğu böyle kitaplar okumuyor.

etrafa verdikleri bu rahatsızlık çok ileri boyuta ulaştığında ve siz kibarca uyarmak durumunda kaldığınızda ise sundukları iki argüman yukarıdakiler oluyor; en favorim iseçocuğun olunca anlarsın !!

şimdi ben huzurlu bir yolculuk yapmak veya yemek yemek için çocuk mu yapmalıyım? bu mudur yani?

bu argümanlardan en iğrenç olanı da dün başıma geldi. hanfendi 8-10 yaşındaki çocuğunu cafenin ortasında bigiblete bindiriyordu. zaten daracık alan, masalara sandalyelere filan çarpıyor. bu arada kendi masaları köşede, dolayısıyla benim masamın etrafında çarpa çarpa tur atıyor. bir iki ters ters baktım, kadın döndü dedi ki çocuğa, "sen bakma millete, bin oğlum" kibarca rahatsız olduğumu, buranın bigiblete binme yeri olmadığını söyledim. kadının cevabı ibret verici: "çocuğun olmuyor mu, olmuyor di miiii" şoklar içerisinde kaldım. birincisi, 26 yaşındayım, üstelik daha da küçük gösterdiğimi söylerler, yaşıtlarımın çoğu evli bile değil ve günümüz koşulları için henüz çocuk doğurma yaşına gelmedim. üstelik, gerçekten böyle bir şey olabilir, çocuğum olmuyor olabilir. böyle bir şey söylenebilir mi?

neyse, bu oldukça uç bir örnekti canlar. bir de, kocaman sarkık memelerini uluorta açarak bebek emziren kadınlara bir sözüm var: yapmayın, cinsimden soğuyorum.

tanım: var olan sorunsal.

istisnalar candır.