yeni hayat

hasgibtir lan demek geldi içimden

okdugum en iyi kitaplardan biridir.

orhan pamuk'un coşkulu, lirik ve sihirli romanı yeni̇ hayat bu sözlerle başlıyor:

''bir gün bir kitap okudum ve bütün hayatım değişti. daha ilk sayfalarındayken bile, kitabın gücünü öyle bir hissettim ki içimde, oturduğum masadan ve sandalyeden gövdemin kopup uzaklaştığını sandım.ama gövdemin benden kopup uzaklaştığını sanmama rağmen, sanki bütün varlığım ve her şeyimle her zamankinden daha çok sandalyede ve masanın başındaydım ve kitap bütün etkisini yalnız ruhumda değil beni ben yapan her şeyde gösteriyordu. öyle güçlü bir etkiydi ki bu,okuduğum kitabın sayfalarından yüzüme ışık fışkırıyor sandım:aynı anda hem bütün aklımı körleştiren,hem de onu pırıl pırıl parlatan bir ışık.bu ışıkla kendimi yeniden yapacağımı düşündüm,bu ışıkla yoldan çıkacağımı sezdim,bu ışıkta daha sonra tanıyacağım, yakınlaşacağım bir hayatın gölgelerini hissettim.'

yeni başladım haydi hayırlısı *

merak ettim bu kitabı okuyacgımı pek sanmıyorum ama belki okurum

yalnızlıktan korkuyordum. benim gibi bir budalanın büyük ihtimalle yapacağı gibi, kitabı yanlış anlamaktan, yüzeysel olmaktan, ya da olamamaktan, yani herkes gibi olmamaktan, aşktan boğulmaktan ve her şeyin sırrını bilip bu sırrı öğrenmeyi hiç ama hiç istemeyenlere bir ömür boyu anlatmaktan ve güzel kızlara kendimi sevdirememekten korkuyordum.

rezerve kütüphanemde duran ve sonra neden onu okumayayım dediğim kitap başlayacağım boş bir vakitte

orhan pamuk un en popüler kitabı olsa da benim en ısınamadığım kitap bu.

sanırım okuduğum en iyi orhan pamuk kitabı

zaten topu topu 3 tane okudum amk :(

sanırım okuduğum en kötü orhan pamuk romanı

zaten topu topu 2 tane okudum amk :(

benim adım kırmızı daha güzeldi. bunda yarıya kadar sarıyo sonra da taka sarıyo bitse de kurtulsam dedim

tom hank sin en sevdiğim filmidir

Buralarda da yaşam varmış biz yabanda takılıyomuşuz way bee :D

Jehan barburun bir şarkısı

Benimle gel
Bırak sözler onların olsun
Yalanlardan uzak
Bi dünya biliyorsun

şu an itibariyle delicesine özlem duyduğum şey. her şeyi geride bırakıp çok uzaklara gitmek ve yeni bir hayat kurmak. peki neden bu kadar zor? köklerimiz ne zaman bu kadar derine gömülmüş? ne zaman bu kadar vazgeçmişiz kendimizden? bu hayatın önemsizliğine sığınırak nasıl bu kadar bağlanmışız? kaybetmekten korktuğumuz onca şeye ne zaman sahip olmuşuz? oysa çıplaktık doğduğumuzda ve sadece canımız vardı.. ağlıyorduk durmadan.. şimdi neden bu kadar korkuyoruz ağlamaktan?

Olum ben Orhan pamuktan değil de danteden okuyorum aq